in sy swembad en swem daar rond soos ’n meermin in styfpassende, klouende klere. Los die voordeur uitnodigend oop … Selfs die hond speel saam – gaan kuier en maak namens sy nooi dik vrinne!
Sy het hom amper geglo. Amper vir hom geval, voete eerste, soos ’n sak ertappels. Sy is onkant gevang, en nou moet sy verhoed dat dieselfde met arme Lara gebeur. Dis haar plig om soos ’n ma na haar sussie om te sien en haar teen kansvatters soos hierdie een te beskerm.
Erin staan ’n entjie tru tot teen die yskas, asof afstand tussen haar en haar buurman meer veiligheid bied.
“Nie ek of my suster is beskikbaar nie,” sê sy ferm. “Dankie vir die ete-aanbod, maar dis nie nodig nie. As Lara ’n biefstuk wil hê, sal ék vir haar een koop. Ons het nie jou oorywerige buurmanskap nodig nie.”
Francois sug en vryf oor die frons op Weiler se voorkop. “Ja, ou grote, ek verstaan ook nie hoekom jou nooi doringdraad uitrol as ek naby kom nie. Lyk of sy my motiewe bevraagteken … Nou is jy jou sappige T-been ook kwyt. Ek bied vir haar kos en wyn aan en sy gee my ’n spiets oor beroepsgedrewe stedelinge wat nie tyd het vir kletspraatjies met lastige bure nie. Dan bly daar vir my niks oor nie, behalwe om maar huis toe te gaan en op een van die bokse te gaan sit met ’n glas water, om die honger en gister se oorskietpadkos mee af te sluk.”
Uit simpatie gee Weiler hom ’n lek, maar sy nooi bly hardvogtig. Francois van Schalkwyk oordryf, om simpatie te soek. Daar is seker berge bokse, soos met enige trek, maar meubels ook – stoele en banke om op te sit. En as hy honger is, kan hy mos vir hom kos gaan koop. Daar is ’n supermark en wegneemplekke net om die draai.
“Dan gaan ek maar …” sug hy.
“Reg so.” Erin verhard haar hart. “Tot siens.”
3
Eers Sondagoggend het Erin die moed om op die stoeltjie voor haar spieëlkas te gaan sit en behoorlik bestekopname te doen. Dis steeds soos ’n vreemdeling wat met groot oë na haar terugstaar. Maar ’n vreemdeling wat nogal nie te onaardig daar uitsien nie. Die skade is minder erg as wat sy verwag het. Haar hare is nie meer bros en grasserig nie. Dis sag. Syerig … Seker ’n opknapmiddel in die kleurstof gewees. In die helder lig en by nadere inspeksie is haar gesig glad nie so vol plooie soos in die swembad se rimpeling nie. Dalk het sy bietjie oorboord gegaan en onnodig haar top geblaas. Maar dit was daardie knaende man langsaan se skuld. Gewoonlik is sy sag en inskiklik. Dis hy wat haar in die heks van Endor verander het.
Erin is egter steeds sku om Maandag so skool toe te gaan. Wat as almal vir haar lag, en sê sy’s mutton dressed as lamb en dit lyk of ’n bottel Jik op haar kop omgeval het?
Maar Maandagoggend, tydens eerste pouse in die personeelkamer, word haar oorblywende vrese hokgeslaan. Haar kollegas is in vervoering en selfs haar vaderlike hoof het ’n kompliment.
“Aitsa, juffie, jy laat my wens ek is weer ’n hupse twintig!”
Erin soek die verste hoekie op met haar koppie tee. “Meneer vlei my sommer …”
Haar vriendin die huishoudkunde-onderwyseres, Rinda, kom langs haar sit.
“Hy’s reg. Ek weet nie waaroor jy so aangaan nie, jou hare lyk g’n soos sneeu of watte nie. Die kleur is vlas.”
“Vlas of gras? Wat’s die verskil?”
“Kyk in jou woordeboek. ‘Vlas’ is ‘ligblond’ – ’n modeskakering wat tans die ‘in’-kleur is.”
“Inkleur is vir kinders,” maak Erin dit ligweg af.
Rinda klik haar tong.
“Jy’s soos ’n hardkoppige kind, taaier as daardie toffies wat jy so graag kou, om veranderinge te waag. As jy nie van die horlosie vergeet het nie, het jy seker weer geëindig met ‘mediumblond’. Wat vir ’n kleur is dit? Nie vis of vlees nie, vaal en vervelig. Klim uit die kas en maak nou klaar wat jy begin het: Laat sny dit in ’n nuwe, moderne styl.”
“Ek het nie geld vir haarkappers nie,” skerm Erin.
“Altyd jou verskonings: Nie geld nie, nie tyd nie, te besig …”
“Ek het baie onkostes.”
Rinda sit haar koppie met ’n klikgeluid in die piering neer.
“Ek weet, ja … Lara en die erf waarop jy die ateljee wil bou, inflasie en belastings, droogtes en siektes, kwinte en kwale … En intussen gaan die lewe by jou verby terwyl jy vaal en vervelig is. Medium terwyl jy tops kan wees! Jy’s met hordes bates geseën. Dis tyd dat jy onder die maatemmer uitklim en met daai bates begin woeker.”
Erin is gewoond aan Rinda Mouton wat ’n uitgesproke mening oor alles het en dit nie in watte toedraai nie. ’n Gawe vriendin, maar soms uitputtend.
“As ek ’n gesig soos joune gehad het, Erin, het ek dit verseker,” gaan sy voort. “Daarby besit jy die twee essensiële B’s: boesem en bene. Haal hulle onder die emmer uit en wys wat jy het! Jou klere lyk als drie nommers te groot en of jy dit by die kerkbasaar gekoop het. Laat die halse sak, werk die nate in en knip die some af bokant jou knieë. Jy is so kuis en konserwatief, ek wonder of ’n man al ooit jou kniekoppe te sien gekry het. Seker nie eens daardie rekenmeester van jou nie. Of het jy hóm darem al toegelaat om aan jou been te vat?”
Erin bloos bloedrooi. “Ons het nie … daardie soort verhouding nie.”
“Dis nie doodsonde nie. Seks is gemaak om te geniet. Daarsonder sou die wêreld ophou draai het en niemand se hart tjoklits gepomp het nie. Jy moet dit een of ander tyd probeer. Dis lekkerder as toffies en Cremora-tert.”
“Rinda …!” Erin druk haar neus in haar teekoppie. “Praat sagter, netnou hoor die mans.”
“Ek’s ernstig, Erin.” Rinda kyk nuuskierig na haar. “Wil jy nie eendag ’n man en kinders hê nie?”
Erin is verleë, haar wange steeds pienk. “Ja, seker, soos enige normale vrou …”
“Babatjies val nie uit die lug uit nie. ’n Mens moet weet hoe … Jy het nie ’n ma gehad wat jou dié dinge vertel het nie en jou ouma was sweerlik die Victoriaanse soort wat met haar bloomers en borstrok aan gebad het. Miskien moet jy vir jou dokter Jan van Elfen se boek koop, Wat meisies wil weet.”
Die klok maak genadiglik ’n einde aan Erin se ongemak. G’n wonder Rinda en haar man het vyf kinders nie … Erin kuier af en toe by hulle. Ná die tyd is haar ore toegeslaan van die lawaai, haar handsak weke lank nog vol taai vingermerke en haar selfoon nooit weer dieselfde nie. Maar ná die kuiers, wanneer sy die aand by haar eie huis instap, is sy dikwels weemoedig … Leeg. Vol van ’n gemis, asof ’n inbreker gekom en al haar meubels en gordyne gesteel het. Net ’n leemte waarin haar voetstappe deur die stil kamers eggo.
Sy is lief vir kinders – dis waarom sy onnie geword het. Natuurlik wil sy eendag haar eie hê. Nie vyf wat sommerso op genade in die strate en by huishulpe grootword nie. So twee of drie … Dis deels waarom sy ’n pottebakkersateljee wil hê – sodat sy eendag van die huis af kan werk, veral terwyl die kinders nog klein is. Maar vóór dit moet mens seker ’n kêrel en … daardie soort verhouding hê.
Haar suster verkies die kleiner outjies en swot kindertuinonderwys. Die erf hier agter is groot … Daar’s genoeg plek vir ’n kleuterskool ook, as Lara
