jy gou die kinders gaan groet?” vra hy.
“Ek dink dis eers heelwat later pouse, ry maar by die skool om sodat ons kan sien. As dit pouse is, sal ek ’n sms stuur dat hulle hek toe moet kom.”
Dit is tog pouse toe hulle voor die skool stilhou. Amelia stuur die sms en hulle twee kinders kom gou saam om die hoek gestap. Riana, haar vyftienjarige meisiekind, lank en lenig met die mooiste bos donker hare, en Werner, haar blok van ’n seun, sestien jaar oud en baie bewus van sy aantreklikheid. Sy kom dit agter aan die manier waarop hy loop en kort-kort rondkyk om seker te maak dat die meisies hom sien.
“Is Ma nou seker dat Ma wil weggaan?” vra Riana met ’n temerige aansitstemmetjie.
“Los vir Ma, sy het dit ook nodig om alleen te wees.” Werner se stem is growwer as ’n paar dae gelede, dink Amelia verbaas.
“Ek weet, ek sê maar net,” antwoord Riana. “Dit gaan vreeslik boring die naweek by die huis wees. Ma weet dit hopelik?”
“Hoekom sal dit boring wees?” wil Amelia weet.
“Met Pa en Werner? Al waaroor hulle gaan gesels, is boerdery en rugby.” Sy sug oordrewe. “Arme ek.”
“Sê eerder arme ons, alleen met jou daar,” kap Werner terug.
“Bly stil, ek het nie met jou gepraat nie.”
“Moet dan nie ván my praat nie.”
Riana rol haar oë dramaties en kyk na Amelia vir hulp.
“Nou toe,” maak sy ’n einde aan hul gestry. “Groet my, ek moet ry.”
Albei die kinders hou haar lank vas, en Amelia besef dis vir hulle ook ’n nuutjie, sy was nog altyd naweke en vakansies op haar pos by die huis. Sy sluk hard aan die knop in haar keel. As sy nou moet huil, voor haar kinders se maats wat belangstellend van die hek af toekyk, vergewe hulle haar nooit.
’n Rukkie later hou hulle voor Karien se imposante huis stil. Gert haal haar tas af, sit dit langs die tuinhekkie neer.
Karien staan tas in die hand by die stoeptrappies en lig haar hand in ’n groet. Gert wuif terug en trek dan vir Amelia styf teen hom aan, haal ’n bondel note uit sy sak. “Vir jou.”
“Gert! Ek het tog die kredietkaart, ek het nie nog geld nodig nie!”
“ ’n Mens het altyd kontant nodig. Bederf jouself met iets moois.”
“Dankie.”
Sy druk hom styf teen haar vas, staan dan langs haar tas terwyl hy in die bakkie klim. Sy kyk die bakkie agterna tot dit oor die heuwel verdwyn. Eers dan tel sy haar tas op en stap na Karien, wat steeds met haar tas in die hand staan.
Asof sy wil vlug, dink Amelia, asof sy nie kan wag om pad te gee nie.
Daleen
Dís hoekom ek draf, dink Daleen toe sy om haar kyk. Die winterson steek sy kop lui bokant die koppies uit, sy hoor voëltjies om haar roep, dis net sy en haar ritmiese voetval op die teerpad. Sy het jare terug begin draf om haar kop skoon te kry, nou vermoed sy dat sy verslaaf is daaraan. Die lekkerte van die stilte, die pad en sy.
Selfs die honde agter die toe hekke groet haar stertswaaiend wanneer sy verbykom. Sy weet altyd wanneer daar nuwe intrekkers is: dis die honde wat nog vir haar blaf. Maar eendag, nie te ver in die toekoms nie, gaan hy haar ook stertswaaiend kom groet, glimlag sy toe sy verby ’n blaffende hond draf.
Miskien moet ek nou omdraai, besluit sy. Sy het al klaar verder as gewoonlik gedraf, en sy moet nog pak en vir tannie Hester die woonstel se sleutel gaan gee.
Toe sy die trappies na haar woonstel twee-twee uitgedraf het, leun sy teen die deur om haar asemhaling weer normaal te kry. Jy wóú mos verder draf, berispe sy haarself. En dit het nie eens gehelp nie. Die spoke wat knaend om haar draai, vir húlle kon sy nie weghardloop nie.
“Dokter is nie gewoonlik so uitasem nie, is alles reg?” klink tannie Hester se bekommerde stem agter haar op.
Sy maak haar oë vir ’n oomblik toe, haal eers weer diep asem voor sy omdraai om na haar buurvrou te kyk. “Doodreg, dankie, tannie, ek het so ’n bietjie verder gedraf as my gewone roete.”
Dis die een vraag wat sy nog nooit kon beantwoord nie, dink sy terwyl sy na tannie Hester kyk: hoekom staan bejaarde mense altyd vroeg op? Dis winter, dis koud – die ideale verskoning om laat te lê, snoesig onder jou duvet. En hier staan tannie Hester, aangetrek, smeersel lipstif op die plooimondjie. As ek nie verdomp verslaaf was aan hardloop nie, sou ék nog gelê het, dink Daleen.
“Nou ja, wys my gou wat ek alles vir jou moet doen terwyl jy weg is. Help nie mens los dit tot laaste nie, of hoe, dokter?”
Daleen gee ’n suggie. “Tannie is reg. Kom sommer in. Daar is nie veel wat gedoen moet word nie, ek gaan net vir twee weke weg.” Sy stoot haar voordeur oop en laat tannie Hester eerste inloop.
“Jy moet jou deur sluit voor jy uitgaan, hartjie. Hier is so baie misdaad in hierdie land van ons. ’n Mens moenie dink dat net omdat ons op ’n klein plekkie bly, dit ons gespaar word nie.”
Agter haar rug trek Daleen ’n baie onvroulike gesig. “Natuurlik, tannie,” beaam sy.
Sy het ’n baie sagte plekkie vir tannie Hester, het haar hoeka bygestaan toe oom Frik twee jaar gelede oorlede is, maar sowat van bemoeisiek het sy nog nooit gesien nie. En dit word elke jaar net erger.
Sy weet sommer geen hoekie van haar woonplek sal veilig wees met tannie Hester wat vrye toegang daartoe het nie. Daarom het sy by voorbaat haar mees persoonlike goedjies in haar kas toegesluit. As dit nie was dat Dennis elke dag gevoer moet word nie, sou sy nooit gedroom het om haar spaarsleutel aan tannie Hester te oorhandig nie. Maar haar kat moet eet, en daar is geen ander keuse as tannie Hester nie.
Sy wys haar gou waar die katkos gebêre word, verduidelik weer dat Dennis slegs dié spesifieke katkos eet, en dat tannie Hester nie vir hom kos van die tafel moet bring nie. Dit akkordeer nie met sy spysverteringstelsel nie.
“Tannie moet my nou verskoon, ek wil nog in die stort spring. Ek het net ’n uur voor ek vir Amelia en Karien moet oplaai.”
“Natuurlik, dokter. Maar is hier dan nie potplante wat ek moet water gee nie?”
“Tannie weet tog ek het nie tyd om nog na plante ook om te sien nie,” lag Daleen. “Dis net Dennis.”
Sy weet tannie Hester is eensaam ná oom Frik se afsterwe, daarom maak sy graag tyd om met haar te gesels, maar nie vandag nie, besluit sy beslis. Sy neem tannie Hester stewig aan die elmboog en help haar by die voordeur uit.
“Dokter is vandag regtig deurmekaar,” lag die tannie. “Waar is die sleutel dan?”
“Natuurlik! Hier, ek het dit op die kassie by die deur gesit.”
“Dokter moet die stukkie vakansie geniet, mens moet soms ’n bietjie wegkom.”
“Dankie, tannie.”
Daleen maak die voordeur dankbaar agter haar toe en gaan pak vinnig haar laaste paar goedjies in haar tas.
