verlang. Gaan jy ook na my verlang?”
Dennis kyk haar verontwaardig aan, maar bly haar ’n antwoord skuldig.
“Werk tog maar mooi met tannie Hester. Jy weet sy hou nie baie van katte nie, daarom is dit ekstra lief van haar om na jou te kyk.” Sy sit die kat op die bed neer en gryp haar handdoek om te gaan stort.
Sy het net uit die stort gestap, die handdoek om haar lyf gedraai, toe sy die bekende deuntjie van haar selfoon hoor. Vinnig draf sy na haar bed, lig vir Dennis af en op haar skoot. Sy kyk na die selfoon, voel haar hart teen haar ribbes skop toe sy die bekende, beminde naam sien. Sukkel wragtig om haar asemhaling normaal te hou.
“Haai . . .” Haar stem het daardie hees klank van verlange, van totale oorgawe, besef sy te laat.
“Ek is bly ek kry jou, ek het vroeër ook gebel.”
“Ek was in die stort.”
“Nog nie op pad nie?”
“Ek trek net gou aan, dan ry ek.”
“Ek wens jy wil nie gaan nie.”
“Ek moet. Op hierdie stadium wil ek weg wees van jou. Net vir ’n rukkie, sodat ek vir myself kan dink. Kan besluit of ek kans sien vir wat jy voorgestel het. Jy wil tog seker ook hê dat ons albei sekerheid moet hê? Dis ’n groot stap, ons kan nie later omdraai en sê dit was ons hormone nie. Alhoewel ek seker is dat ons hormone wel ’n groot rol speel!”
“Jy is reg, natuurlik. As dit net nie vir so lank was nie.”
“Dis net twee weke!” lag Daleen.
“Ek moet gaan, my eerste pasiënt is hier. Bel my asseblief vanaand.”
Daleen druk die telefoon met ’n glimlag dood. Sy was seker dat die liefde haar nie beskore is nie. Het al, om die waarheid te sê, begin regmaak vir ’n altyd-op-haar-eie-bestaan, vandaar Dennis. Tot sy in Jan se oë gekyk het. Liefde met die eerste oogopslag.
Sy lag, tel Dennis op en druk hom weer teen haar vas. “Ek het altyd gedink sulke liefde bestaan net in goedkoop romantiese boeke,” sê sy vir die kat, wat haar onbegrypend aanstaar. “Hoe verkeerd was ek nie!”
Dennis knip sy oë tydsaam, maar het geen opinie nie.
Gariepdam
Skaars twintig kilometer buite Sandfontein kry hulle padwerke. Hulle word voorgekeer by die stop/ry-bordjie.
“Dis genoeg om my na drank te laat gryp,” sê Daleen ongeduldig terwyl sy die bedrywighede dophou. “Dis net my geluk – wanneer ek op dié pad is, kom ek alewig padwerke teë.” Sy trommel ongeduldig met haar vingers op die stuurwiel.
“Die ergste is, dit lyk soms asof hulle nooit hier was nie, nooit aan die pad gewerk het nie,” antwoord Karien langs haar.
“Ten minste probeer hulle,” sê Amelia. “Ek haal my hoed vir hulle af – om in dié koue weer buite te werk.”
Hulle staan ’n goeie tien minute voor hulle mag ry.
“Dit bly darem maar ’n aaklige pad om te ry,” merk Amelia later op. “Hier is niks om na te kyk nie, niks wat die aandag ’n bietjie aflei nie. Net die lang, reguit stuk teer.”
“As boervrou behoort jy na die veld en diere te kyk,” meen Karien, kouend aan haar duimnael.
“In die winter? Eerder nie. Die vaalte maak my depressief. Ek hou van die Vrystaat in die somer, ná goeie reën, wanneer die veld groen is en van blydskap blink.”
“Ek’s honger. Dis ook geen wonder nie, ek het gistermiddag laas geëet, en ook nou nie wat ek ’n gebalanseerde maaltyd sal noem nie,” sug Karien.
Daleen kyk op haar horlosie. Hulle is skaars twee ure uit Sandfontein weg, maar nou ja, dit was háár idee om rus-rus te ry. “Ons kan altyd by die Gariepdam stop en iets kry om te eet,” stel sy voor.
“Ons kan daar oornag ook,” sê Amelia. Toe sy die onderlangse blik tussen Daleen en Karien sien, voeg sy vinnig by: “Ons hét mos besluit om ons reis rus-rus aan te pak.”
“Wel, dit pas my,” sê Karien. “Ek het nog nooit daar oornag nie. Sien mos maar net die dam verbyflits as ons die pad suide toe vat.”
“Moet ek hulle bel, hoor of hulle vir ons plek het?” Amelia haal terstond haar selfoon uit.
“Hulle sal plek hê,” sê Daleen. “Ons is in elk geval klaar hier.” Sy ry eers verby die oord, hou langs die indrukwekkende damwal stil.
“Dis lekker om buite seisoen rond te ry,” verklaar Amelia. “Ek dink dit het iets te doen met die feit dat ek in afsondering op ’n plaas bly, maar die gewoel vakansietye mergel my uit. Kyk nou net, dis so heerlik rustig. Ons is die enigste mense hier.”
Hulle staan sy aan sy op die wal na die massa water en staar.
“Dis jammer die sluise is nie oop nie,” sê Karien. “Dit moet ’n fantastiese gesig wees, die bruisende water.”
“Dit is,” knik Daleen. “Ek en Darius het dit eenkeer gesien toe ons Jeffreysbaai toe was.”
Sy kyk na die enorme damwal. Die pad wat daaroor loop, is ’n swart vlek op die amper wit oppervlak. Langs die wal is hope parkeerplek, en ’n entjie verder nooi groen gras met tafels en bankies moeë reisigers om te rus. Ons moes dít gedoen het, dink Daleen, padkos gepak het en net hier op die groen gras langs die massa water geëet het, soos toe ek en Darius nog klein was.
“Ek’s honger,” ruk Karien se stem haar uit haar dagdroom.
Hulle ry terug na die vakansieoord.
Daar is wel plek, deel die nors ontvangsdame hulle mee, en ná Daleen die vorms ingevul het, oorhandig sy die sleutel vir rondawel nommer 14 met ’n sug.
“Oeps!” lag Daleen toe hulle in die viertrek klim. “Ek dink ons kan met sekerheid sê dat ons beslis nie haar dag gemaak het nie.”
“Ek dink sy’s vies omdat ons nie langer bly nie,” sê Amelia. “Sy het tog vriendelik gelyk toe ons verblyf gevra het.”
“Kom ons gaan eet eers,” soebat Karien toe Daleen die sleutel in die aansitter draai. “Ons kan later rondawel toe gaan.”
Die restaurant is net langs ontvangs, met ’n mooi uitsig op die swembad wat skitterend koud en rimpelloos lê.
Hulle bestel elkeen ’n hamburger. So, dink Daleen geamuseerd, Karien se dieet van ’n paar dae gelede is iets van die verlede.
Hulle wag nie lank op hulle bestelling nie, tot Karien se blydskap.
“Wat het julle gister hierdie tyd gedoen?” vra Daleen terwyl sy die sous van haar hamburger wat oor haar ken drup met haar vingers afvee.
“Ek weet nie meer nie,” sug Karien.
“Ek ook nie, dit voel soos eeue gelede.” Amelia strek haar hand om die tamatiesousbottel by te kom.
“Kom nou! Almal kan altyd
