die stilte word verbreek.
“Pappasani, ti épathes?” begin Kristina. Wat is verkeerd met jou? “You don’t love your wife?”
Die mis tref die fan, ek koes.
Sy gedrag by die doop, sy gedrag met die geld, sy gedrag. Sy gedrag.
Ag mygod, hou op, ek gaan dit ontgeld!
Dié een skree, daai een skree. Dié een kap op die tafel, daai een ruk ’n stoel.
Aan en aan en aan.
Hulle gaan huis toe en dit gaan aan en aan en aan.
Laatmiddag drink ek ’n Migril vir die pyn, ’n Valoid vir die naarheid. Ek gaan lê op Panajota se bed en druk die kussing oor my kop, bid om dood te gaan.
Panajota trek die gordyne toe, Meno bring ’n emmer, net in case. Die deur word saggies-saggies toegemaak. Sjuut, Mana het ’n migraine, hoor ek iemand fluister.
Ek wens ek het iemand met genade gehad om my na Bertus Pretorius te vat vir ’n inspuiting. My dokter meer erbarmlik as die man van my trou, maar ek weet ek sal moet uithou.
Dis ’n pyn wat alles om my en in my verdring. Gevoelens en denke word weggespoel en ek sweef op die vlerke van sinsbedrog en selfmoord. In die wegraak hoor ek nie die verwyte nie, sien nie die oë nie, net die krone van konings, geboë ligte en ’n stemmetjie wat geluidloos snik: My God, hoekom het jy my verlaat?
En ek wonder: waar is my balk, waar is my tou?
Later raak ’n sagte hand skrams aan my skouer.
“Mana, hier is ’n bietjie tee en toast met heuning.”
Genade.
Die volgende oggend is my gesig opgeswel, my oë toegeswel en my brein beneweld.
“Tell your mother to get up before she die.”
Dinsdagmôre loop ek in by Roy Harris Estates in Randgate. Meneer Van den Berg groet vriendelik.
“Ek soek ’n flat,” sê ek. “Maar nie te groot nie, nie te duur nie, dis net vir my.”
Hy praat met Rose, die Engelse vrou, tel ’n boek op, blaai blaaie en praat pampoene.
Ek kyk die vrou vas in die gesig. “Either you get me a flat, or there’s going to be a murder. I have to get away.”
Meneer Van den Berg staan vinnig op. Hy het so pas onthou: sy buurman oorkant die straat het ’n leë woonstel. Dis nie duur nie. In Langermanstraat. Hy skryf haastig die adres neer en druk die papiertjie in my hand.
My glimlag is een van dankbaarheid, dankbaar vir die kans om van ’n malman te kan ontsnap. Syne een van verligting, verlig dat hy my die moord op ’n malman kon spaar. Ons is kwits.
Die woonstel op die erf van Andries Wie-ook-al pas my. Die plekkie is ’n hanetreetjie van sy groot baksteenhuis, kompleet met ’n wit varkhond en ’n groot bruin hond. Slaapkamer, klein kombuisie, badkamertjie. Dis genoeg.
Ons praat oor die huur, kibbel ’n bietjie en bereik ’n ooreenkoms. Oorhandig die geld en kry die kwitansie. Die besluit is geneem en die daad is gepleeg, met behulp van Kosta se geld.
Ek kan die volgende dag intrek. Dit pas my, dis ’n weeksdag en die man is by die werk. Nie dat ek regtig gaan intrek nie, nie nou al nie, maar ek kan tog ’n paar goed aanry.
Voor die huis in my ou Toyotatjie sit ek ’n paar oomblikke en dink diep. Hoe op aarde gaan ek elke maand alles betaal?
Die kinders se klereskuld, kinders se sakgeld, Panajota se musieklesse, skoolgeld, en nou nog die huur ook. Al die dinge wat ek goedgunstig deur die jare betaal het omdat hy so suinig is, word skielik ’n meulsteen om my nek. Wat van die huishulp wat die afgelope paar jaar so gereeld kom skoonmaak? Sal hy haar laat aanbly en haar betaal?
Van die eerste jaar af het ons oor geld baklei, of die oënskynlike tekort daaraan. Ek moes baie gou gewoond raak aan die goedkoopste van alles. Baie dinge begin ek teësinnig betaal uit my karige salaris. Hy koop grond om te spekuleer en sit geld weg teen hoë rentekoerse. Kamma als vir die kinders.
Tydens my swangerskappe en die maande daarna wanneer ek nie werk nie, sê hy gedurig, sodat almal kan hoor: “The Bible says if you don’t work, you don’t eat.” Van die min reëls uit die Bybel wat hy ken, want hy haal nooit andersins uit die Bybel aan nie, behalwe dat God sê hy’s die baas, ek die klaas.
Die tye wat ek wel gewerk het, het hy aan almal verkondig watter slegte ma ek is. Ek werk en gooi my kinders weg, gee nie om vir hom of die huis nie. Met ’n verslae gees handig ek my bedanking in. Daardie aand is hy woedend. Die volgende dag moet ek my fout by my baas bely en mooi broodjies bak. Tot die volgende keer.
My etenstyd is verby, ek moet terug werk toe. Ek mag nie laat daar aankom nie; ek moet die winkel oopsluit vir die ander twee werkers.
Bekendes wag my voor die winkel in: Kay, Faantjie en Willem.
Ek is absoluut verheug om hulle te sien.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
