Dis seker min genoeg.
“Fanny, as jy móét rook, rook asseblief búite,” sê Dulcie stug.
“Miesies.”
Die labrador sit ’n keel op omdat sy buite gelos word.
Cheryl het alewig honde en katte huis toe gebring, en Ashwin het daarop aangedring om vir elke dier ’n pleknaam as naam te gee (voordat hulle die volgende dag by die DBV afgelaai word). Maar Nashville die poedel, Nash vir kort, en China die teef het gebly. Wanneer Nash en China lepellê, kan jy nie die een van die ander onderskei nie, albei is pikswart.
Dulcie loer oor die onderdeur. China staan op haar agterbene al kwylend vir die stukkie wat-ook-al in Dulcie se hand. Sy gooi twee stukkies hoenderlewer in die hond se keel af.
“Voer jy miskien die hond ons pièce de résistance?” vra Violet agter haar.
Dulcie swaai om, gryp Violet aan die skouers en gee haar ’n drukkie. “My vriendin, dis hoekom ek so lief is vir jou.”
“Omdat ek jou toelaat om die honde hoenderlewer te voer?”
“Nee. Wel, ja, dit ook. Maar ek is mal oor die manier waarop jy óns sê as jy verwys na een van jóú skeppings.”
Violet bars uit van die lag. “Ag, komaan. Dit was jou idees, jou hande, jou bestanddele, en net ’n klein bietjie van my magic.”
“Dis presies wat ek bedoel. Nou ja, gryp ’n bietjie van jou magic en volg my.” Dulcie beduie na ’n skottel in die yskas.
’n Paar minute later staan ’n skare om die eetkamertafel, hulle bordjies behoorlik oorlaai met alles wat hulle in die hande kan kry. Die berge kos krimp tot bulte wat in molshope verander.
Dulcie se gedagtes flits na Eritrea, Rwanda, Ethiopië en Gumaville se straatkinders. Dun mense, baie dun mense en geraamtes. Sy kou, kou, kou aan die happie varkvleis in haar mond voor sy dit afgewurg kry.
Sy loop heen en weer tussen die mense, moedig hulle aan om te eet en gemaklik te wees (wat dit ook al beteken). Sy begin neem sommer dadelik bestellings vir koffie en tee. Onnodig om te wag, redeneer sy, hoe gouer hulle klaarkry met eet en drink, hoe gouer kan hulle huis toe gaan.
Twaalf tees en agt koffies. Reg? Nee, wag, dit kan nie reg wees nie. Sy tel weer. Sowaar, daar is twintig mense. Tussen begraafplaas en huis het hulle nog drie bygekry. Dulcie bekyk die gesigte om haar een vir een. Besef ’n paar is onbekend én heelwat donkerder van vel as die res van die familie.
Sy gee Violet ’n kyk. Hulle twee is beroemd vir daardie betekenisvolle kyk. Soos dit ’n beste vriendin betaam, kom Violet dadelik oorgestap.
“Druk jy op my knoppie?” vra sy.
“Problemo . . . Ons was sewentien by die graf, nou is ons twintig. Enigiemand hier wat jy nog nooit in jou lewe gesien het nie? Enigiemand wat verdag lyk?”
“Hmm. Hoekom dink jy het ek daarop aangedring om ekstra kos te maak?”
“Régtig?”
Die besef daag by Dulcie: hierdie is ’n land waar begrafnisse gratis kos beteken. Mense sluit eenvoudig aan by enige groep roubeklaers waarop hulle afkom, met die vooruitsig op ’n lekker ete. Sy het al daarvan gehoor. Om die waarheid te sê, dis algemene kennis, maar hulle bly in Róxy! Voorstad van oorvloed, ordentlikheid en snobisme.
“Wie’s daardie ou met die afro en die pienk hemp, Ma?” vra Cheryl saggies. “Is hulle nie gatecrashers nie?”
“Is dit nie antie Doll se seun nie?” vra Ashwin.
“Wat praat jy? Antie Doll-hulle is in Kaapstad!” sê Dulcie met ’n stem wat grens aan histerie. Ongenooide vreemdelinge in haar huis!
Haar oog kom tot rus op nog ’n vreemde gesig. Snaakse haarstyl, ongeskeer, gekreukelde hemp, bord oorlaai met kos.
Sy en Violet kyk vlugtig na mekaar. Dulcie loop tot by Sparky. “Sparky . . . ken jy die donker man daar oorkant? Hy gesels met Rose, daar in die hoek.”
“O, dis my goeie ou vriend Abrie, Hanna se oudste swaer. Dink nie julle het al ontmoet nie.”
Wat beteken dit? Het Bennie en Sparky nog ’n broer?
“O. Nee, ek het hom nog nie ontmoet nie. Jammer, Sparky, ek het nie bedoel om . . . Maar as hy Hanna se swaer is, wie se bróér is hy?”
“Dudley!” roep Sparky na sy swaer. “Kan jy die raaisel oplos? Wie se broer is Abrie?”
“Abrie? Hy is . . . uhm . . . Wag, hy’s mos Hanna se suster se man. Hanna se swaer. Ek dink nie hy’t ’n broer nie.”
“Maar dan is hy mos jou swaer ook?”
“Ja, dis seker reg.”
Dulcie voel meteens verspot. En ergerlik. “En waar is haar suster? Ek bedoel, jou skoonsuster? Abrie se vrou?”
“Hulle is geskei. Al lankal. Ek dink sy is oorsee.”
“O.” Gaan weg, Dulcie, sê sy vir haarself. Gaan ver, ver weg.
Ashwin dwaal deur die mense na die kostafel toe, sy vingers verstrengel met dié van die besemstok met die nommer 28A-bragrootte. Lyk soos ’n verhongerde gevangene in ’n Afrika-konsentrasiekamp. Ashwin, asseblief, bid sy, voed haar en lós haar.
Dulcie sien Lucretia se neergeslane oë hang aan Ashwin se stywe boudjies. Of miskien is sy net te bang om na háár te kyk.
Kyk na haar gene, Ashwin, kyk na haar géne, pleit Dulcie se moederlike instink. Lucretia se suster is van haar trollie af, haar ma nie ver agter nie.
“Wie is daai twee darkies daar anderkant, Ma?” vra Ashwin, rol sy oë in hulle rigting.
Dulcie se hart gaan staan.
“Dárkies, Ashwin?” Cheryl se stem is ysig.
“Donkerder as óns, dis wat ek bedoel.”
Dulcie se hart begin weer klop. Sy kon sien hoe haar dogter – die aktivis vir menseregte, vroueregte, diereregte en die reg om swart te wees – wou-wou vlamvat.
“Het jy miskien opgelet daar is ’n whitey onder ons?” vervolg Cheryl. “Dus, wat maak dit van ons?”
“Kry nou end, julle twee!” raas Dulcie en probeer kwaai lyk.
Sy sien met afgryse hoe Lucretia terugdeins. Mylord, klink sy só erg? Lyk sy so dreigend?
Haar sel lui. Dis Rocky die eiendomsagent.
“Haai daar, Dulcie! Bly ek kry jou in die hande – uiteindelik. Hoe gaan dit met jou, mevrou Scarlet Pimpernel?”
Dulcie giggel. “Hallo, Rocky, dit gaan goed,” fluister sy, beweeg ’n bietjie weg van die begrafnispaartie.
“Weet jy dis volmaan vanaand?” vra hy ernstig. “Ons sal die perfekte uitsig op die hemelse ligte hê deur die venster by die Hideaway-restaurant.”
“Nie
