die man is ons buurman!” maak Cheryl beswaar.
“Nee, hy is nie. Thabo Maake is lank en kaalkop. En hy bedel nie.”
“O.”
Dulcie sug geïrriteerd. Cheryl het nog so baie om te leer. Dit val haar by van die uitgelate selfoongesprek.
“Jy’t lekker gesels en gelag oor jou sel. Moet ek miskien al sy naam weet?” vra sy.
“Maa! Moenie laf wees nie. Ek het nie ’n kêrel nie, dit was sommer ’n maat van die skoonheidsalon langsaan. Sy leer my die kuns van grimering, manicures en so aan. Ek het Ma mos al gesê.”
Hmm, dink Dulcie, ’n maat wat jy nog nie huis toe gebring het nie.
Abrie met die wilde hare, gekreukelde hemp en donker pigmentasie kom om Dulcie te groet. Hy neem haar hand in albei sy hande.
Nou ja, gee sy toe, mooi tande, goeie handdruk.
“Ma, ek vat gou vir Lucy huis toe,” sê Ashwin.
“Maak net gou, Ashwin, ek het jou hier nodig,” sê Dulcie vinnig.
“Ma . . . moenie so wees nie,” fluister hy.
Maar Ma se blik is so koud soos haar yskastertjies.
Lucretia gly agter Ashwin uit. “Koebaai, mevrou Douglas, baie dankie vir die lekker kos,” piep sy, duidelik senuagtig. Draf dan stertjie tussen die bene agter Ashwin aan.
“Ja-well-no-fine. Jy sal die ideale skoonma wees. Sy’s klaar verskrik,” sê Violet onderlangs.
“Wat práát jy? Ashwin en sy is nie . . . Ek bedoel . . . jy weet . . . hy stel nie werklik belang nie. Hy’s te besig met sy studies en hy’s platsak en . . .”
“Hmm,” knik Violet, “gaan aan. En?”
“Violet! Kry nou end!”
“My vriendin, jy kyk net na die helfte van die prentjie. In die ander helfte is daar hormone, androgene, testes, testosteroon en nuuskierigheid. Nie noodwendig in dié volgorde nie.”
“Dankie, ek voel nou baie beter.”
Die mense is huis toe, die familie in die voorhuis. By die agterdeur staan Dulcie ’n paar oomblikke stil. Sy kyk hoe Puck en Bowie speel, die honde al om hulle.
Iets rem aan haar hart. Kleinkinders? Dit kan nie wees nie, besluit sy. Miskien net herinneringe aan haar eie kinders toe hulle so klein was. Of miskien is dit die gedagte aan Hanna wat nooit weer haar kleinseuns sal sien nie. Hulle is so pragtig, sy sou absoluut mal gewees het oor hulle.
Nou ja, Bennie sal ook nie sy kleinkinders sien nie. Sy voel effens ontnugter deur dié gedagte. Daar is ’n knop in haar keel en ’n mistigheid in haar oë.
Sy wens Bennie het nog gelewe. Al was dit net om haar te help met die gemors van die hospitaalrekeninge. Toe onthou sy dis oor hóm dat sy in so ’n gemors is. Sy snuif hard, vee haar trane met ’n papierservet af.
“Miesies?” vra Fanny besorg.
“Fanny. Als reg . . . begrafnisse is net swaar vir my.”
“Ag, shame, miesies.”
“Dankie, Fanny.”
Hoofstuk 3
3
“Gaan ons leeus sien, tannie Dulcie?” wil Puck weet.
Die ses grootmense in die sitkamer wag vir Fanny om klaar te maak in die kombuis. Sparky moet haar op pad gaan aflaai.
“Fanny is ’n bietjie stadig, nè?” vra Rose versigtig terwyl sy na haar horlosie loer. “Om die waarheid te sê kom sy ’n bietjie agterlik voor.” Sy klink terselfdertyd apologeties en simpatiek. “Verstaan sy Engels of Afrikaans?”
“Hmm . . .” sê Dulcie net.
“Sy’s oukei. Sy werk al die afgelope tien . . . uhm . . . twintig jaar vir my,” tree Sparky vir Fanny in die bresse. “Sy’s eintlik Tswana, maar sy kan Engels en Afrikaans goed praat.”
“Regtig?” vra Rose skepties.
Dulcie vang die ondeundheid in Enver se oog toe hy ’n verleë kuggie gee. Sy wonder of hy haar gedagtes oor Miss American Pie kan lees.
“Ashwin, hoekom neem jý nie die kinders –” begin sy, maar word in haar spore gestuit.
“Ma, ek weet van ’n geval waar die leeus op iemand se kar toegesak het. Die kar was omtrent gekrap. Selfs die bande was flenters gebyt.” Hy leun oor na haar. “Ek gaan définitief nie met my Volksie leeupark toe nie,” fluister hy in Afrikaans.
“Wat sê jy?” wil Puck weet.
“Wat sê jy?” wil Bowie ook weet.
Ashwin slaan oor na Engels. “Ek het gesê die leeus gaan julle opvreet!” lag hy en kielie vir Bowie totdat hy omtrent blou word in die gesig.
Dan leun Ashwin na Cheryl se kant toe, klap haar liefies op die knie. “Vra vir tannie Cheryl om julle na die leeupark te neem.”
“Assebliéf, tannie Cheryl, assebliéf . . .” begin hulle smeek.
Cheryl ruk haar kop om, kyk Ashwin kwaad aan. “Moenie eens daaraan dínk nie! My Uno gaan nie náby ’n leeu nie!” sis sy.
“Haai, kalmeer!” sê Ashwin kamma geskok.
“Haai, kalmeer!” aap die seuns hom na.
Cheryl lag toe sy besef sy het dalk geoorreageer. Sy trek die seuns nader, sit haar arms om hulle. “Seuns, leeus in ’n leeupark is net so gevaarlik soos wilde leeus. Hulle kan baie skade aanrig en selfs ’n klein karretjie soos myne omrol. Ek wil regtig nie so ’n kans waag nie,” preek sy vir hulle.
En sagter, toe die tweetjies stil van skok is: “Ashwin, hou jou blerrie idees vir jouself, hoor!”
“Ashwin, hou jou blerrie idees . . .”
“Ashwin, hou jou blerrie . . .”
“Puck! Bowie! Hou op!” sê Enver kwaai.
“Dad, kan ons vir China en Nash saamvat? Hulle kan vir die leeus blaf as hulle te naby die kar kom,” stel Puck voor.
“Goeie idee,” sê Ashwin en skud van die lag.
Cheryl blaas op soos ’n brulpadda. “Ráák net aan my honde . . .”
“Dis nou genoeg,” sê Dulcie, “ons het gaste. Enver en oom Sparky ken albei die leeupark, ek is seker hulle sal –”
“Miesies Dulcie! Miesies Dulcie!” roep ’n vrouestem van buite af.
Dulcie staan op.
“Onthou
