gedraai op die stil masjiene en die stil man, en aanhou loop. In die motor het Cheryl haar ma in haar arms toegevou, en later het hulle die nuus aan Ashwin deur sy toe deur oorgedra.
Dulcie sluk aan die knop in haar keel.
“Arme oom Sparky,” sê Cheryl terwyl sy die kookwater in die twee koppies gooi. “Hy het so pas vir tannie Hanna begrawe en het amper sy hele familie ook begrawe. Dit was so hittete.”
“Wat ’n skok, vir ons almal. Gaan jy vir die klomp in die sitkamer ook koffie maak?” vra Dulcie.
“Hulle het al gehad, ek sal net vir Enver koffie maak.”
“Ai, hoekom moes dit nou juis vandag gebeur, op Hanna se begrafnis?”
“Kan Ma glo, die dronkie in die ander motor het nie eens ’n krapmerk nie. Gelukkig is hy nou agter tralies.”
“Dis waar hy hoort. Waar presies het die ongeluk gebeur?”
“Oom Sparky sê dit was by die eerste stopstraat net voor mens by Mohlakeng indraai.”
“Mylord, dis nou ’n plek om iets oor te kom!” Dulcie vat ’n teug van haar koffie, proe die brandewyn en sug behaaglik. “Is hulle enigsins geteister of lastig geval?”
Cheryl gee haar ma net ’n kyk. Sy ignoreer die vraag en Dulcie ignoreer haar stilte.
Cheryl vat Enver se koffie binnetoe en kom sit oorkant haar ma. “Oom Sparky het gesê binne sekondes was dit ’n miernes van mense. Selfs taxi’s het gestop om te sien wat aangaan.”
“Ag nee! Is enigiets gesteel?” vra Dulcie verskrik.
“Ma, hou op om so negatief teenoor mense te wees! Niemand is geteister nie, niks gesteel nie. Om die waarheid te sê, oom Sparky vertel die mense van Mohlakeng was van groot hulp vir hulle. Iemand het ’n sambreel oor die kinders gehou terwyl die man self papnat geword het. Iemand anders het Enver uit die motor gehelp en sy bloed afgevee. ’n Vrou het vir Bowie gepaai terwyl sy ’n plastiekreënjas oor hom hou.”
“Dis Suid-Afrika, mens verwag die ergste,” verdedig Dulcie.
“Nee, Ma, dis nie waar nie. In tye van krisis snel mense mekaar te hulp. Ma wéét dit.”
“Hmm, baie diepsinnig. En ek dog jý’s die pessimis.”
“Net omdat iemand ’n begrafnis gatecrash op soek na ’n gratis ete, beteken nie dat hy nie vir sy medemens omgee nie. Kyk hoe het Fanny vandag uitgehelp.”
“Ek dink nie dit gaan goed met haar nie,” sê Dulcie en skud haar kop. “Terloops, het jy gesien hoe Rose vasbyt? Sonder histerie, net koel en kalm. Sy het ’n bietjie woes gelyk, maar sonder klagtes.”
“Ja, wie sou dit kon dink?”
“Ek moet vir Doll bel voor ek gaan slaap, haar vertel van die ongeluk.”
“Sê sommer vir antie Doll hulle moet weer ’n slag kom kuier.”
“Ja, ek mis my suster. Kaapstad voel soms so ver.”
Dulcie wonder wat Doll van Roxy en die groot huis sal dink. Hier is oorgenoeg plek vir haar suster as die kinders die dag besluit om hul eie potjie te gaan krap. Sy en Doll het van kleintyd af goed klaargekom.
Enver kom ingeloop, Sparky agter hom, Nash agter Sparky.
“Is jou ondervraers weg?” vra Dulcie.
“Ja, dankie tog,” sê Enver. “Lekker slaap, tannie Dulcie. Ek gaan sommer saam met Puck inkruip. Ek dink ons moet mekaar vanaand ’n bietjie vashou.” Hy soen vir Cheryl en Dulcie.
“Wag, ek kry gou vir jou ’n slaappil, jy’t dit nodig,” sê Dulcie en staan op. Sy maak ’n glas vol water. “Dis in my slaapkamer, kom saam.”
Sparky gaan sit met ’n sug en Nash pleit om opgetel te word. Cheryl skink vir hom een van haar ma se spesiale koffies, gooi die leë bottel weg.
“Is alles nou alright, oom Sparky?”
“Ja, wat, seker maar. Waar slaap ek?” vra hy moeg, krap die hond se ore. “Vir wat loop die hond al agter my aan?”
Dulcie kom ingeloop, sit ’n slaappil voor Sparky neer. “Sluk, my swaer, jy’t dit ook nodig. Jy kan in dieselfde kamer as Enver slaap. As hy saam met Puck gaan inkruip, is die ander bed leeg.”
Sparky sluk sy pil en sy spesiale koffie, sê die hond aan om te bly en staan op. Nash is op sy hakke.
“Verstaan die hond nie die woord ‘bly’ nie, Dulcie?” vra hy.
“Natuurlik. Hy gaan vanaand by jou bly.”
“Kom, brak,” sê hy en slof aan slaapkamer toe.
Cheryl kyk hoopvol na haar ma. “Kan ek ook ’n slaappil kry, Ma?”
“Sekerlik, my pop. Een of twee Panado’s?”
Met ’n regte slaappil om die skok ’n bietjie te verdoof en ’n tweede doppie brandewyn in het Dulcie doodgeslaap. Sy word wakker van Cheryl se aanraking en die kat wat op haar bors spring.
“Wakker word, wakker word. Hier’s Ma se koffie. Die ander sukkel nog om op te staan. Ek gaan gou vir ons ’n lekker ontbyt saamflans, met Puck se hulp. Glo dit of nie, maar hy is besig om die tafel te dek.”
“Dankie.” Dulcie knipper haar oë. Sy wys na die vensters. “Trek die gordyne toe, die son is skerp.”
“Nee, Ma, daar’s nie son nie, dis die kop wat ’n bietjie dof is. Ek het die regmaker langs Ma se koffie gesit. Toe nou, drink. Rose het geskakel. Sy reken hulle behoort binne ’n uur of twee tuis te wees, sodra Bowie sy ontbyt klaar geëet het. Of ten minste sodra die dokter hom ontslaan.”
“Dankie vir die koffie en die . . . uhm . . . Ek sal nou opstaan. Moenie dat Enver . . .”
“Toemaar, toemaar, ek het vir hom gesê ek sal hospitaal toe gaan. Ek weet hy is nie in staat om te bestuur nie.”
“Nee, ek bedoel . . . moenie dat hy buitentoe gaan nie. Die bure sal dink ons het baklei.”
“Máá!”
Dulcie verkyk haar aan die groepie mense om die ontbyttafel. Haar kombuis lyk soos ’n toevlugsoord vir hawelose en vernielde mans, met ’n weeskind en iemand se weglopervrou wat hulle bedien.
Sparky lyk deemoediger as gisteraand, sy oë geswel en rooi. Sy wonder of dit van die ongeluk, brandewyn of huil is. Met Nash se boude op sy skoot en honde-oë wat liefderik in syne kyk, lyk hulle kompleet soos oubaas en oubaas se honne.
Enver is ongeskeer en sy krapmerke lyk erger en meer geswel as die vorige aand. Hy leun swaar op die tafel met sy gesonde arm.
Cheryl se hare is in rollers, haar gesig sonder grimering, haar lyf toegedraai in haar pa se ou check-kamerjas. Aan haar voete pronk ’n paar stokies, met ’n groottoon wat deur ’n gaatjie steek. Sy skep haastig vir hulle roereier en spek in.
Dulcie
