prop ’n vurk vol roereier in haar mond. Haar dogter wat ontbyt maak vir vyf mense. Nou toe nou, dís ’n nuutjie.
Die weeskind is die enigste een vol lewe en woema. Hy wil sy (stief )ma en sy (stief )broer hê en hy wil hulle nóú hê.
Cheryl eet haar halwe stukkie roosterbrood, drink haar halwe koppie koffie en gaan maak ’n draai in die badkamer en slaapkamer. ’n Paar minute later is sy gereed, uitgevat in skinny jeans en ’n stywe toppie.
Iemand lui die klokkie by die voorhekkie. Cheryl hardloop uit en hardloop terug.
“Ma, ons buurman van oorkant die straat wil vir Ma sien.”
Dulcie gee haar ’n waarskuwende skrefiesoog-kyk.
“Nee, regtig, Ma, dis Thabo Maake. Lank. Kaalkop.”
“Sê vir hom ek kom.” Sy neem haar koppie, vat nog ’n slukkie. Hy kan wag, besluit sy. Dis Sondag en dis vroeg.
“Wil jy hê ek moet vir hom R50 gee om ontslae van hom te wees?” vra Sparky uit die bloute.
Dulcie gaap hom aan, nie seker of hy ’n grap maak nie. Hanna is skaars dood en begrawe en hy begin al klaar geld rondgooi! Enver gee ’n sagte laggie, knipoog vir Dulcie.
Sy klap Sparky moederlik op sy hand. “Jy leer vinnig, ou swaer. Ek is trots op jou.”
Sy staan op, sleep haarself voordeur toe. Net toe sy die deur oopmaak en vir Thabo by die hek sien staan, onthou sy sy het nog haar japon aan. Nie ’n Roxy-japon nie, maar ’n Pep Stores-cum-Gumaville gown. Te kort, te verbleik, twee knope af. En te laat om weg te kruip.
“Goeiemôre, mevrou Douglas!” roep Thabo Maake na haar.
“Goeiemôre, meneer Maake. Verskoon dat ek nie hek toe kom nie, maar ek is nog nie aangetrek nie. Gister was ’n lang, treurige dag vir ons.”
Sy buk af om die Sondagkoerant op te tel. Iets by die hek vang haar oog, iets wat blink. Dis meneer Maake se massiewe goue pinkiering. Nege karaat? Agttien karaat? Heel waarskynlik met ’n tikkie platinum.
Haar blik flits oor sy ontwerperjeans, sy ontwerperbaadjie, ontwerperleerskoene, ontwerperhaarstyl, ontwerper-alles. Sy tree haastig terug, skaam vir haar gown, maak die deur toe sodat net haar kop uitsteek.
Dit val haar by sy het nog nie hare gekam nie en sy trek haar kop terug, hou die deur op ’n skrefie. Hy het nie meer as ’n oog en ’n oor nodig nie, besluit sy.
“Ja, ek weet van die begrafnis. Ek wou oorkom, maar ongelukkig moes ek werk,” maak hy verskoning.
Hoera vir jou, aangesien jy glad nie vir Hanna geken het nie, dink sy. Sou jy jou vrou en kinders saamgebring het?
“Het jy gehoor van ons buurvrou, mevrou Louw? Die dokter, ambulans en polisie was almal hier gisteraand. Ek het jou kom sê, maar hier was niemand nie.”
Dulcie staan soos ’n soutpilaar. Aangesien die skrefie nie groot genoeg is vir nog ’n mond ook nie, probeer sy Thabo Maake deur telepatie aanmoedig om meer te vertel.
“Sy is gevind . . . bla-bla-bla . . .” Sy stemtoon is nou baie sagter. “Sy is al sedert bla-bla-bla . . . dood en . . .”
Dulcie ruk die deur oop, vlieg by die trappe af en gee die buurman ’n full frontal van haar Pep Stores gown. Hy kyk na haar sonder om ’n oog te knip.
“Wát het jy gesê?” vra sy verskrik.
“Die polisie reken mevrou Louw was al ’n paar dae dood voor die ou huishulp die dokter ingeroep het. Sy het elke dag kom werk sonder dat sy besef het die vrou is dood. Hulle het ’n lewensgrootte pop uitgedra, glo as ’n bewysstuk. Die plek het behoorlik gestink. Ons kon dit tot by die hek ruik.”
Dulcie is verbyster. “Maar . . . ek het Louwkie Woensdag . . . nee, Dínsdag nog gesien. Presies wanneer is sy oorlede?”
“Eish, as jy haar Dinsdag gesien het, is sy seker Woensdag dood. Dit was dié week so warm, die ousie moet mal wees om nie iets te kon ruik nie. Die polisie het gesê hulle kom vanoggend met jou praat om –”
“Met mý?” gil Dulcie. “O, werklik?” korrigeer sy met ’n fluisterstem. “Nou ja, as jy my sal verskoon, meneer Maake, ek moet gaan aantrek. Louwkie se dood is ’n verskriklike skok. Dankie dat jy my kom sê het.”
“Dis reg so, mevrou Douglas. Laat my weet wat die polisie wil hê, hoor?”
“Ja . . . sekerlik. Tot siens.”
Sy hardloop die trappe op, klap die deur toe en vlieg by die kombuis in.
“Louwkie is dood! Hulle het haar gisteraand weggeneem. Meneer Maake sê sy is al sedert Woensdag dood. Kan jy dit glo!”
Die hawelose mans staar haar aan. “Wat? Wie? Hoe?” vra hulle.
Dulcie val in ’n stoel neer, voel hoe sy begin hiperventileer, probeer om stadiger asem te haal.
“My buurvrou, mevrou Louw. Van oorkant die straat. Sy is Woensdag oorlede. Hulle het gister haar lyk in haar huis gekry.”
Sy druk haar gesig in haar hande. Dís wat gebeur wanneer mens na ’n duur omgewing trek. Eers die begrafnis, dan die ongeluk, dan die polisie, dan wéér die polisie. Wat dink die bure van hulle?
“Well, my dear,” sal meneer Whitey vir mevrou Whitey sê oor hulle Rice Krispies en Earl Grey, “don’t say I didn’t warn you. That’s what happens as soon as the other side moves in. Funerals and police cars, par for the course. We should have moved to Houghton.”
Dulcie voel verpletter, selfs desperaat. Rose moet terugkom en op die stoep gaan staan. Sy moet verkieslik rustig sit en koerant lees en lyk asof sy daar hoort.
Dulcie los die haweloses in die kombuis en gaan bad. Die kat klim deur die venster en sluit by haar aan deur op en af op die bad se rand te loop. Hulle kyk mekaar aan en die kat spin gelukkig.
Cheryl het die weggooikatjie buite ’n Indiërwinkel opgetel en Fatima gedoop. Later het sy bevriend geraak met ’n meisie wat werklik Fatima heet en die kat het Fati geword. Dit was vyf jaar gelede.
Fati maak haar tuis tussen die krane. Vir wat hou ’n kat jou altyd dop as jy bad? wonder Dulcie.
En tog, op ’n perverse manier is sy dankbaar vir die katterige geselskap. En ten minste is Fati nie ’n mannetjieskat nie. Die ander kat, ook ’n wyfie, word eenvoudig Kat genoem. Dié kom omtrent nooit in die huis nie, maar slaap in die hondehok. Sy is mal oor die honde en die honde oor haar.
Dulcie se selfoon lui. Dis Violet wat vra na Bowie.
Toe Dudley wat wil weet hoe dit met die beseerdes gaan.
Dulcie voel effens ontsenu by die gedagte dat die polisie met haar wil kom praat. Hoekom stel hulle belang om háár te ondervra? Wat op aarde weet sy wat hulle nie reeds weet nie? Mylord, Shorty moet net so mal soos Louwkie wees!
Sy sit ’n lekseltjie Chanel Number 5 agter elke oor (die nagemaakte een vir R99,95), trek haar swart kantonderklere aan en glip die gebreide burgundy rok oor haar kop, die V van haar borste net-net sigbaar. Toe haar swart hoëhakskoene
