spreek af om mekaar later te kontak en Dulcie beëindig die oproep. Sy voel ’n warmte op haar wange. Sedert sy die huis gekoop het, bel Rocky haar nogal gereeld.
Eers het hy net vriendelik gesels, uitgevra na die huis. Is sy nog gelukkig en tevrede met haar nuwe woning? Later het sy gewonder oor ’n binnehuisversierder, en hy het summier een aanbeveel. Haar die volgende dag geskakel om te hoor of sy reggekom het.
Toe die plante wat min onderhoud verg vir haar tuin. Hy het haar die volgende dag opgelaai en na ’n kwekery geneem. Wat terloops ook ’n koffiekroeg het.
Haar familie en vriende is ver weg in Gumaville en Westonaria, die kinders op kollege of by die werk. Dit was maklik om mekaar te ontmoet vir ’n cappuccino en ’n geselsie, en baie aangenaam. Sonder enige verduidelikings aan enigiemand of verwagtinge van mekaar.
Maar . . . om uit te gaan vir ete, is soos om in Ludo ’n rits blokkies aan te skuif, op pad Home toe. En sy is nog glad nie gereed om huis se kant toe te beweeg nie.
Sy sien Sparky neem ’n oproep op sy sel. Hy glimlag verleë en staan vinnig op, loop na die ingangsportaal. Hy lyk ’n bietjie van stryk gebring, dink sy geamuseerd.
Nash die poedel neem sy plek in op die bank.
Enver loop nader vir nog kos, hou sy bordjie gereed. “Wie is die man met die Kiss my arse-T-hemp, tannie Dulcie? Ruik nogal na dagga,” sê hy terloops en tel ’n hoenderboudjie op.
Dis genoeg! besluit Dulcie. Sy gaan nie enige indringers by háár begrafnispaartie duld nie. Dis nou wel nie haar begrafnis nie, maar nogtans, die paartie is in haar huis. Nou ja, ook nie juis ’n paartie nie, maar steeds in haar huis – in Chesterlaan, Róxy.
Dis skaars drie maande sedert hulle hier ingetrek het, en aangesien hulle omring is deur skatryk (fluisterende) wit mense wat hulle honde soengroet, is daar ’n sekere standaard wat gehandhaaf moet word. Die familie oorkant die straat is nou wel swart, maar ryk en invloedryk, daarvan is sy seker. Sy moet nou maak soos enige ordentlike Roxy-inwoner sal maak: raak ontslae van die ongewenstes. Onmiddellik.
Sy marsjeer die kombuis binne, ruk laaie oop op soek na papierborde, marsjeer terug na die sitkamer. Sy loop die jong man met die afro-haarstyl en pienk hemp trompop. “Sit jou kos op die papierbord en lóóp, voor ek die polisie roep,” fluister sy dreigend. “En neem jou vriend saam met jou!”
Hy gee haar ’n vinnige, bang kyk en mompel iets oor tee wat so lank vat om bedien te word. Maar binne sekondes is die ongewenstes uitgesmyt en op pad, papierborde volgelaai met kos.
“Miskien moet ek China op hulle sit?” wonder Dulcie hardop.
Violet skud haar kop. “Nee, wat, die hond sal klem-in-die-kaak kry.”
Dis waar. Sy bly nou in Roxy, waar honde nie hulle kos vang nie, maar slegs gaar vleis eet.
Dulcie se selfvoldaanheid is van korte duur, tot sy besef die bure sal dink sy het nie behoorlike borde nie. Die groter skok is die besef dat die blas gesigte, wat nog rustig staan en kou, familievriende is. Hoewel Sparky se vriende.
Na die duiwel daarmee, dink sy. Met swart vriende en ’n wit vrou in die laer, is hulle eenvoudig kosmopolitaans, interrassig en polities korrek. Laat die Tutu’s en die Zumas van die land kennis neem. Sy wens heimlik Rose wil op die stoep loop staan; dit sal hulle beeld die wêreld se goed doen.
Dulcie voel terstond feestelik. Sy vat ’n hap van ’n frikkadel en kou smaaklik.
Met die omdraai sien sy hoe Rose Enver liefies oor die arm vryf. Hy vee met sy hand oor sy oë en gesig. Die seningrige Enver wat Dulcie drie jaar gelede by sy vertrek gedruk en koebaai gesoen het, spog nou met ’n dubbele ken en ’n effense magie. Maar dieselfde pragtige mens.
Dulcie gaan gesels met Sparky, wat saam met die poedel op die bank ingedruk sit. Hy lyk vir haar ’n bietjie verbouereerd.
“Ek sien jy het ’n oproep gehad,” sê sy. “Is alles reg?”
Sparky kyk haar grootoog aan, wenkbroue wat tot by sy haarlyn spring.
“Ek vra net . . . uit besorgdheid,” las sy haastig by, bang hy gaan omkap van asem ophou.
“O. Ja, dit was die meubelwinkel.”
“Die meubelwinkel?” Sy is absoluut verbyster. Twee vrekke in ’n ertjiedop, een dood en een lewend, wat meubels koop?
“Fantastiese kos, Sparky,” sê ’n man.
“Fantastiese skoonsuster,” sê hy en glimlag flou.
Dulcie sweer sy kan die weerkaatsing van twee blikkies bully beef en ’n verlange in sy oë sien. Hanna was ’n meester met die blikoopmaker en het enigiets wat sy kon oopsny as kos opgedis. Op Fanny se af dae.
Dulcie wonder of Fanny al begin het om die tee te bedien.
“Fanny!”
“Miesies?”
“Twaalf tees en agt koffies. Nee, wag! Van die tees en koffies het so pas geloop. Laat ek weer tel. Wie wil tee hê? Wie wil koffie hê?”
Tien tees en vier koffies. Dulcie skud haar kop. Nou is daar weer te min. Wat de duiwel, sy gaan nie die vermistes soek nie, koffie óf tee.
“Fanny, het jy gehoor? Tien tees en vier koffies, asseblief.”
“Miesies.”
Puck en Bowie klim oor hulle pa se skoot, sukkel om die komkommer in sy hand by te kom. Dulcie glimlag vir hulle pa se geduld.
Ná Enver sy graad aan Wits behaal het, het hy ’n uitnodiging aanvaar om in Amerika by ’n navorsingsentrum te werk. Hy het geen tyd verspil om oor te gaan nie. Gedurende dié tyd het Hanna haar meer as ooit aan kos vergryp. Sonder ophou.
“My arme Hanna,” het Sparky simpatiek gesê. “Sy voel so hartseer oor haar seun se weggaan.” Nou staan die einste seun in haar huis en treur oor sy ma.
In Amerika het Enver die blonde, blouoog, wulpse Rose ontmoet en inderhaas getrou. Volgens Dulcie die spreekwoordelike dumb blonde, maar Rose is nietemin prettig.
Hulle monde het oopgehang toe Enver ná ’n jaar, bruid aan die arm, na Suid-Afrika terugkeer. Familie en vriende het ingeryg gestaan en wag toe die paartjie van die vliegtuig afklim. Die wind het Rose se lang blonde hare opgeswiep terwyl Enver haar hand styf vashou. Die groepie in die ontvangslokaal was dit eens:
“Sy’s wit!” Dulcie. Verbaas.
“Sy is . . . pragtig.” Cheryl. Jaloers.
“Sy’s wit!” Ashwin. Selfvoldaan.
“Julle is reg, sy’s wit.” Dudley. Niksseggend.
“Is sy wit?” Sparky. Verward.
“Sy’s WIT! Praise the Lord, sy’s WIT!” Hanna. Ekstaties.
Voor net ’n handjie vol gaste het hulle ’n tweede keer getrou, in Enver se tuisdorp, Westonaria. Hanna was buite haarself van geluk.
Nou is hulle dit eensgesind: Rose is ’n bekwame moeder
