sê Siegfried.
Hy sluk aan sy wyn en sit weer terug in die groot leerstoel. Die vrou op TV is besig om nog klere te laat waai. “It feels as if I know you from a previous life, Emmanuelle,” sê die kaal man.
“Yes, we were all slaves back then; I’ve kept the whips,” kom die antwoord.
Smit haal een van sy insekboeke uit sy rugsak. Hy lees daaruit voor. “Het julle geweet dat mierkewers ’n stof afskei in mierneste wat dieselfde uitwerking op miere het as heroïen op die mens? Die miere offer selfs hul kleintjies op om die kewer langer in die nes besig te hou sodat die miere nog van die sogenaamde mier-heroïen in die hande kan kry.”
Dit voel of die student vir hom lag.
EtterHans trek gesigte terwyl hy na die sekstoneel staar. Die televisie-akteurs se handelinge herinner aan miskruiers se paringsgedrag. Miskruiers is in Egipte as heilige diere gesien. Hulle is geskape om kak aan te jaag. Hy wonder wanneer laas iemand draadgetrek het oor die blaaie in ’n roman.
“Besef jy dat die sensuele . . . sensasies wat ’n vrou ervaar tydens voorspel en seks oorspronklik biologiese prikkelings was wat sy met geboorte of borsvoeding ervaar het? Om die oorlewing van babas te verseker. Die feit dat ’n man haar wel sou bevrug was uiteraard ’n feit. Ewolusionêr gesproke het dit geen nut gehad dat sy tydens omgang enige plesier sou ervaar nie. Moederskap was die gevaararea. Die mynveld.”
Die student skuif sy een been oor die ander om die bult in sy broek te verberg. Siegfried se lyf krul op.
Hoe lank sal die mensdom nog moet wag voor dit moontlik is om ’n plasmaskerm te penetreer? Hy wonder of daar nog wyn in die kombuis is.
*
Aan tafel, die boer aan die kop met sy gesin aan die regterkant en die gaste aan die linkerkant, word nie veel gesê nie. ’n Gesin wat nie voor gaste baklei nie en niks vir mekaar te sê het nie. Die vrou kyk aanhoudend na Siegfried. Sy het haar beste eetgerei uitgehaal vir die gaste. Lepels, vurke en messe, almal met die bekende apostelmotief gegraveer op die stele. Afrikaner-kitsch uit die boonste rakke.
Hy is bekend met hierdie optrede van huisvrouens: toe haar man haar vertel van die tragedie, het sy besluit dat die agtergeblewene vanaand net die beste sal kry. Dus: braaivleis en aartappels, kool met kaas bedrup, en wortels in daardie sieksoet sous. Op die een of ander manier glo sy, en miljoene soos sy, dat dit sal help om die pyn en wanhoop te verlig. Sy kan dit egter nie wegsteek dat sy ongemaklik voel in Siegfried se teenwoordigheid nie. Hy eet met sy hande: ’n groot seedier wat aan land gekruip het en met fyn bewegings van sy vinne die kos by sy mond inwerk. Hy maak sagte steungeluidjies terwyl hy eet.
Die boer en sy vrou laai hulle vurke met dooie skape en knolle en wortels en druk dit alles saam die mondgate in. Hulle vee met groot wit lapservette die kos af wat by hulle monde uitpeul. Die spoeg wat spat as hulle praat. Die fyn stukkies kos wat saam met die kos op die tafeldoek beland na die een of ander sinnelose stelling van meegevoel. Smit kan hoor hoe die boer se maag protesteer teen alles wat daar ingestop word saam met die Castle in sy regterhand. Die skubgesigkind sit en speel tromme met die vurk-en-mes-apostels. “Lekker,” laat die boer van hom hoor. Hy sien hoe ’n aartappel amper sy ontsnapping maak toe die mond oopgaan. Die vrou begin met alle mag te suig aan ’n murgbeentjie. Die slurpgeluid laat hom ril. Hy voel naar, maar dwing homself om te eet. Hy gaan dit nodig kry. Die vrou suig asof sy ’n punt wil maak. Dan gee die murg op en skiet haar mond in. Sy begin verstik.
Hy sluk sy wyn weg. Gooi nog. “Kry vir jou,” mompel die boer en hierdie keer glip ’n pappery wortel uit en beland op sy hemp. Hy vee met ’n dik vinger die oranjerooi sous op en druk dit terug in sy mond. Die vrou oorwin uiteindelik die murg en spoeg dit op haar kleinbordjie uit. Sy begin dadelik suig aan die volgende tjop terwyl sy blosend verskoninkies mompel.
Smit weet hoekom hy van insekte hou. Hoe sag hulle suig en tas en skeur, hulle gestileerde suiers en mandibels.
Die vrou breek die ondraaglike stilte: “My kind, wát het met jou hande gebeur?”
Siegfried antwoord onmiddellik: “My ma was ’n meermin tannie.” Bloch laat sak sy kop in sy hande en staar met alle aandag na sy stuk skaap. EtterHans laat val sy apostels.
“O,” sê die vrou. Haar gesig en nek word rooi. Dit lyk of sy ekseem het om haar keel. Sy herinner aan ’n reptiel met kleurvolle velle onder die ken om aanvallers af te skrik. Die natuur en sy pragtige verdedigingsmeganismes. Selfs by die vroue van grondeienaars.
“Ek het die hande van haar geërf. Sy het nie sulke hande gehad nie net ’n visstert as sy nat word. Nou het ek ook amper vinne. My voete is ook vinne. Sy kon nie lank op die droë grond bly nie. Ek kan want ek’s half pa en half ma. Maar ek hou van water. Sy kon nie lank op die plaas bly nie. Dis baie droog.”
“Shit. You said it, man!” Hans Puis gooi sy wynglas vol bier en drink dit leeg in een sluk. “My buddies sal jou dig. Go Gysbrecht Go.”
“Hans. Stil. Die man is in skok. Los hom in godsnaam uit.” Die baas van die plaas het hernude gesag om die situasie te hanteer.
“Nie Gysbrecht nie. Siegfried,” sê Siegfried.
Die vrou vergeet oënskynlik van die gebruiklike warm poeding wat sekerlik in die kombuis staan, en knip die ete kort. Sy neem die halfgeëte borde kombuis toe en mompel ’n “ag shame”. Die servette vol dierereste verdwyn na die waskamer. Hottentotsgotte los geen oorblyfsels nie.
*
Hy is wakker sy bed is nat iets proe in sy mond dis miskien mossels. Hy weet nie hoe mossels proe nie maar hy het nie ander goeters onder die water geëet nie. Hy het gedroom van sy ma. Sy was Venus. Sy kom uit die see uit met ’n vis-onderkant wat bene word sy hardloop na sy pa toe. Sy pa het haar by Hartenbos ontmoet toe hy jonk was sê hy. Sy pa het hom vertel van Venus hy sê sy ma was soos sy. Hy droom van haar onderwaterkasteel daar’s die seewier in die potte alles is stadig alles vloei alles is sonder geluide. Die kasteel is ’n huis onder die water dit het nie ’n dak nie daar’s net water. Die onderwaterhuis is sy pa se huis net sonder die dak. Daar’s nie meubels in die seehuis nie. Sy pa sê die mense daar onder eet net mossels en die kinders ry op seeperde. In sy droom sit sy ma met ’n visstert langs oom Bert sy speel op ’n kitaar. Hy droom oom Bert is koning onder die see. Oom Bert het ’n lang wit baard. Sy ma gee vir hom mossels in ’n bakkie sy vat aan sy arm sy sê Hierso Paddatjie. Alles raak nat en warm.
*
Die boervrou het die oggend haar hande vol gehad. Vol padkos en bepisde lakens. Bloch het in die huis rondgestap en gemor oor sy kind wat so laat slaap en so dronk was. “As hy so wil aangaan, kan hy dit by sy pelle loop doen. Hier handhaaf ons tog ’n sekere lewenstandaard, ’n gevestigde lewenswyse, nie waar nie?”
Smit het ’n brekfisbier gevra en na Siegfried gaan soek. Die mannetjie was besig om die plantjie, wat hy nou orals saamfoeter, water te gee onder die verwarde kyke van die vrou.
Daar was nie veel oor om vir mekaar te sê nie. Hy het ’n formidabele formele ontbyt geweier en net na die bier gewys. Die vrou het die pakkie padkos vir Siegfried gegee.
“Ons moet ry. Drink op, Vriend,” het Bloch gebrom. Onder die drie paar oë het hy die bier weggesluk.
“Dankie. Dit was baie gaaf. Baie gaaf. Mevrou, uiteraard dankie.”
Die boer het hulle op die dorp gaan aflaai. Die rit was weer eens in stilte. Bloch het hom met die hand
