by hom, kyk daarna, rol dit in ’n balletjie en gooi dit deur die vertrek.
Phillip merk dat hy een van sy dissipels onderlangs oor die bedrag inlig, en ’n ander dissipel is getrou genoeg aan sy leermeester om te sê: “Kyk hoe laaik ek myself.”
So, ja, dis dan die wêreld wat hy wou leer ken het. Hierdie mense se geselskap is waarna hy gehunker het. As hy nie met hulle oor die weg kom nie, as hy nie hier inpas omdat hy nie saam met hulle op universiteit ontgroen is tydens middernagtelike rituele nie, sal hy dit maar net moet verduur.
Toe hy eers besef hy sal sy trots moet sluk en die papierballetjie-voorval vergeet, verloop die aand nie te sleg nie. ’n Mens moet aanvaar daar is meer gewigtige mense op die aarde as jy. ’n Mens moet jou plek ken.
Hy gaan speel potspel in ’n koshuis en is voor dagbreek op Stellenbosch-stasie, waar hy en sy oorkonde op die harde teer sit en wag vir die trein Bellville toe.
Een Saterdagoggend op die suidelikevoorstede-lyn kan Phillip ’n man hardop hoor dink. Dit was nadat hy by Harfield Village op die trein geklim het op pad stad toe ná hy die nag by Andy en sy vrou deurgebring het. Hy het die man en sy metgesel by ’n stasie gesien, miskien Claremont, net voor hulle die trein bestyg het.
Die metgesel trek veral sy aandag: ’n lang, nogal fris blonde meisie in ’n stywe wit bostuk en ligblou jeans. Hulle kom sit op die sitplek skuins oorkant hom, anderkant die gangetjie. Hy kyk so twee keer na die aantreklike meisie, draai dan weer sy kop na die venster. Dis terwyl hy by die venster uitkyk dat die stem duidelik na hom toe kom: “Oh, look, he’s from Bellville.”
Hy kyk verras na die man. “And he’s an artist,” hoor hy die man sê sonder dat hy hom sien praat. Hulle kyk vir ’n lang oomblik na mekaar, tot die man begin frons. Phillip kyk weg.
“He’s from Bellville and he’s an artist,” hervat die stem, en vertel verder waar hy bly, waar hy werk en wie hy ken.
Phillip kyk terug, maar die man se aandag is oënskynlik by sy metgesel.
“And now he’s wondering who’s talking to him. Now he’s wondering: ‘What the hell should I do? Should I shift in my seat? Should I move my legs?’ Now he’s wondering: ‘Should I inhale, should I exhale?’ ”
Tot in die Kaap, seker twintig minute lank, hoor Phillip daardie sagte, deurdringende stem. Hy sit en sweet en sy bene dreig om te bewe. Hy weet nie wat om te doen nie.
Toe die trein by die Kaapse stasie intrek, gaan staan hy agter die twee en wag dat die deure oopskuif. Hy kan nie na hulle kyk nie, en hy sien hulle ook nie weer daarna nie.
Hy gaan voort met sy dag, wat hy in die geselskap van sy BA-vriende deurbring. Dit kan nie ’n aangename kuier saam met hom wees nie. Hy is swak geselskap. Hy dink aan die man op die trein wat soveel van hom weet.
Toe hulle in ’n pub in die Waterfront sit, kyk mense hom vyandig aan. Kelnerinne staar met jammerkry-oë of minagting na hom. Sy vriende se aanmerkings en gesprekke klink venynig, vol dubbelsinnighede en skuins verwysings. Hulle praat oor die groot, groot poging wat nodig is om iewers te kom in die lewe. Is dit nie ’n direkte vingerwysing na hom en sy ambisies nie?
’n Man by ’n ander tafel kyk na hom, draai sy gesig weg en sê iets onhoorbaars. Die ander mense aan die tafel lag kras en hard.
Dis vir Phillip onmoontlik om saam te praat en hy wens die dag om. Waarom lyk almal so onbesorg? Kom hulle nie agter hoe ander mense na hulle staar en onderlangs afkeurende aanmerkings oor hulle maak nie? Is dit net hy wat sien hoe venynig die ander mense is?
Stelselmatig word dit vir hom duidelik hoe vyandig almal is. Soms kan hy hulle ignoreer. Soms kan hy vir ’n dag of twee vergeet van sy vrese. Maar dan ruik hy weer die vreemde reuk, of iemand gaan staan skielik op ’n sypaadjie voor hom en draai na hom asof hy hom gaan konfronteer.
Of hy sien ’n prent in ’n tydskrif, ’n boekomslag in die biblioteek, ’n televisiebeeld. ’n Man wat sy oë skreef laat hom meen sy gedrag word afgekeur; ’n duif teen ’n donker agtergrond dui op vlug; ’n droë landskap weerspieël sy gemoed; muntstukke hits hom aan om te spaar sodat hy gou kan bedank. Selfs ongewone lettertipes laat hom dink net duiwelaanbidders sal so iets gebruik.
As hy op ’n snaakse manier in ’n winkel gegroet word, begin hy wonder wat presies die groeter se motiewe is. Of hy sit op die trein en mense praat oor ’n rolprentster of sportheld, maar gou is hy oortuig dis eintlik oor hom wat daar gepraat word.
Dan is die agterdog terug.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
