pak net gou my goed en bring dit huis toe en dan gaan eet ons iewers iets.”
En sy sal sê: “Ons het jou gemis, Daan. Die ek-het-jou-ontgroei-ding was sommer my verbeelding.”
Maar dis gewoonlik Annerie wat oopmaak, hom met ’n soen op die wang groet en met haar rugsak oor die skouer kar toe loop. Dan kyk hy hoopvol in die gang af, met Annerie wat vra wanneer hulle gaan ry.
Daan ry by die hoofhek uit en wag vir ’n kar om verby te kom voor hy in die straat indraai.
“Hoe het dit toe gister gegaan?” Hy grawe desperaat in sy geheue om te probeer onthou wat sy moes doen.
“Oukei.”
Is niks in sy kinders se lewe ooit meer as oukei nie?
“Hoe bedoel jy?”
Sy kyk by haar venster uit. “Ek het nie eintlik baie inspiration gehad nie.”
“Hoe so?”
“ ’n Mens moet creative voel as jy ’n goeie poster wil maak.”
Blienk! Die liggie gaan aan. Die poster-kompetisie.
“Wat was fout?”
“Ek weet nie eintlik nie. Dit was net nie my dag nie.” Sy sug.
Die skeistorie het sy kind se lewe onderstebo gekeer. Hy weet, en hy voel skuldig. Hy kon nog nie oor Tollie agterkom nie.
Sien jy nou? sê hy gereeld vir Karen in sy kop. Beskuldigend. Hy het al ’n slag vir haar gesê dalk moet hulle Annerie na iemand neem. Beslis net nie na Hendrina toe nie.
“Dis nie nodig nie, Daan. Ek en sy praat baie. Sy weet nou daar is goed in die lewe wat nie vir altyd hou nie. Sy verstaan. Sy sal oor die ding kom. Haar lewe is vol.”
Karen se Nuwe Stem. Hy dink dis Hendrina se werk. Moenie ongeskik wees nie, maar hou dit kort en saaklik, onpersoonlik.
“Wat is jy lus om te doen?” vra hy vir Annerie. “Het jy al geëet?”
Hy mis sy kinders erg, maar hy raak paniekerig as sy naweek aanbreek. Wat dóén jy met ’n twaalfjarige dogter in ’n klein woonstelletjie?
By die huis was dit anders. Almal het hulle dinge gehad en het gekom en gegaan. Niemand het tog ooit vir twee dae na mekaar sit en kyk en gekoeitjies-en-kalfies nie.
“Ja. Ek het jogurt en muesli gehad. Ek weet nie eintlik wat ek wil doen nie. Ek moet ’n resensie oor ’n restaurant of ’n fliek of ’n boek of so iets skryf. Pa kan my help.”
Sy keel trek toe. Dit was nog altyd Karen se afdeling, die opstelle en die toesprake.
“Ek sal probeer . . .” sê hy huiwerig.
’n Plakkaat teen ’n lamppaal gee hom ’n idee. “Was jy al by ’n kunsmuseum?”
“Nie wat ek kan onthou nie.”
“Wil jy gaan? Daar’s ’n uitstalling by die kunsmuseum in Arcadia.”
Sy lyk onseker. “Watse uitstalling?”
“Seker skilderye. Jy hou mos van skilderye. Kom ons gaan kyk.”
“Oukei.”
Hy kry parkeerplek voor die museum en hulle stap die trappies op na die ingang. Die sekuriteitswag beduie hulle kan maar deurstap.
Hulle loop tydsaam deur die uitstalling. Annerie vergaap haar. Sy gaan staan kort-kort met haar kop skeef gedraai, maar sy sê niks.
Hy kyk meer na sy kind as na die skilderye. Sy kind wat nie meer ’n pa by die huis het nie. Kon hy en Karen nie maar iets aan die groeiery gedoen het nie? Dalk bietjie gesnoei het of kunsmis gegee het of goggas doodgespuit het of wat ’n mens ook al doen om te groei.
Sy selfoon lui. Tollie.
“Hi, Pa. Die braai by Japie is af. Ek sal julle join. Waar gaan ons eet?”
“Seker maar by Romero’s. Dis naby en hulle het iets van als.”
“Kan ek iemand saambring?”
“Eh . . . natuurlik. Wie?”
Tollie aarsel. “Sommer iemand wat saam met my swot. Hoe laat?”
“So halfeen.”
“Sien julle!”
Annerie kom aangestap. “Hier’s weird goed, maar dis cool!” Haar oë blink vir die eerste keer die dag.
Hy vat haar om die skouers en stuur haar deur toe. “Kom ons gaan eet. Ek is nou lekker honger.”
Sy selfoon lui. Weer Tollie. Drie oproepe in twee dae ná drie weke se stilte.
“Pa moet assebliéf nie vir my Tollie sê as ons eet nie.”
“Reg so.”
Daan glimlag. Wanneer het hulle so vinnig grootgeword? Tollie was nou die dag nog doodtevrede om Tollie te wees.
“Waar gaan ons eet?” vra Annerie terwyl sy haar sitplekgordel vasmaak.
“Sommer by Romero’s. Ons eet mos altyd lekker daar. Hulle het ietsie van alles.”
Sy sê niks nie.
“Wil jy by ’n ander plek gaan eet?” vra hy onseker.
“Nee wat. Romero’s is oukei.”
Hulle ry in stilte na die restaurant.
Tollie en ’n dingetjie staan vir hulle voor die ingang en wag. Daan sien eers die kaal magie met die naeltjiering en toe die ferm borsies en toe die neusring en toe die donker, broeiende oë.
“Dis Casey!” Tollie se bruin oë blink meer as die meisie se neusring.
“Hallo, Casey,” sê Daan onseker.
“Hi.” Die stem is laag, donker, alterig.
My kind, sy klou aan my kind, is al waaraan Daan kan dink. En dan paniekerig: Die bytjies en die blommetjies. Hy en Tollie hét al gepraat, maar hy sal dalk weer moet.
Toe hulle gaan sit, fluister Casey met die diep stem: “Dis amazing.”
Daan kyk om hom rond. Amazing? Dis mos maar net Romero’s. Dalk is hy al te gewoond aan die plek.
Hy bestel ’n glas rooiwyn, Annerie Coke, Tollie ’n Windhoek Lager en Casey iets waarvan Daan nog nie gehoor het nie.
Dis ’n rukkie stil terwyl hulle deur die spyskaarte blaai.
“Die kos lyk amazing,” fluister Casey.
Daan wil nie hoor nie. Hy kan sien sy vroetel onder die tafel aan sy kind.
Die
