Hy sien sy het nie oorboord gegaan met die begroting nie.
“Hoekom het jy so min begroot?”
“Waar ek vandaan kom, moes ons maar versigtig wees met die geld. Ons moes leer om nie te groot te gaan nie . . .”
“Hier ook,” sê hy terloops terwyl hy weer na die syfers kyk. “Jy sal met die kliënt moet praat. As hulle meer mense daar wil hê, sal hulle meer moet opdok.”
“Ek het reeds, maar hulle kan nie. En ons kan nie mense wegwys nie, hoe sal dit lyk? Die mediamense wat kom, is nogal influential, en die kliënt is besig om gróót te word in die IT-wêreld. Dit kan goeie PR vir ons wees,” sê sy opgewonde.
Hy sug. “Ek hoor wat jy sê, maar dit werk nie só nie. Dis nie ons probleem as hulle onderbegroot het nie. Ons kan nie die verlies dra nie. Ons werk binne sekere winsmarges en ons kan nie bekostig om ’n projek teen só ’n klein winsgrens te doen nie.”
Sy sê niks, vroetel net met die klomp silwerarmbande om haar linkerpols.
Hy konsentreer weer op die skerm. “Ek kan nog ’n paar rand goedkeur, maar dan maak ons baie min uit die projek. Ek sal eers moet hoor wat Vanessa sê. Kom sien my ná middagete.”
Sy lyk verlig. “Baie dankie. Ek is seker ’n paar rand sal meer as genoeg wees.”
Hy besluit om tot ná die teesessie te wag voordat hy Vanessa aandurf. Nie so vroeg op ’n Maandagmôre nie. Hulle moet nog oor die Bennett-begroting praat.
Halfelf drentel hy personeelkamer toe. Die meeste van die personeel staan reeds daar rond, teekoppie in die hand. Die jongetjies met hulle netjiese slordige klere koek soos gewoonlik in een hoek saam en die has-beens met hulle pakke en dasse in die teenoorgestelde hoek. Hy kyk jaloers na die rokers op die balkon. Hy sou darem wat wou gee . . .
Vanessa in ’n swart pakkie gesels met ’n korterige vrou met kort swart hare, ook in ’n swart pakkie. Die vrou luister aandagtig na Vanessa met die groot mond wat beduie en glimlag dat jy net tande sien blink.
Dit moet die nuwe hoofbestuurder wees, dink Daan. Vanessa het nie gras onder haar voete laat groei nie.
Hy gaan staan by Jabu en Neels. Neels dra ’n verspotte outfit wat hy seker meen hom trendy laat lyk. Die lang strepieshemp hang nonchalant oor sy broek en beklemtoon sy reuse-maag.
Jabu Ntele is groot en gul en luid en altyd vriendelik. As hy soggens tydsaam tussen die kantore drentel en met almal ’n geselsie aanknoop wat die hele wêreld kan hoor, en kort-kort hard uit sy maag lag, voel Daan so half dat dié plek dalk nog iewers ’n hart het.
En as Jabu die jong meisietjies ’n knypie gee wat nie altyd bo verdenking is nie, weet Daan niemand dink aan seksuele teistering nie. Wel, nog nie. Almal hou van Jabu, sommige van die has-beens teen wil en dank ook.
Hy en Jabu verstaan mekaar. Daan dink nie die man doen ooit ’n steek werk nie, maar hy is goed vir die firma. Hy het kontakte op die regte plekke. Hy is huisvriende met ’n minister of twee en hy weet hoe die binnekringe van die regte plekke werk. Daan sal nie verbaas wees as hulle vanjaar ’n paar staatsdienskontrakte losslaan nie, en dit sal danksy Jabu wees.
En hy en Jabu is eerlik met mekaar. Hulle weet hoe dinge deesdae werk en waarom.
Daan lei van Neels se gesprek af dat hy ’n paar voorstelle het om dinge by administrasie en versending beter te laat verloop.
Jabu lyk verlig om hom te sien. “Dan, my man! Hoe gaan dit? Wat het jou span dié naweek gedoen?” groet hy luid en slaan sy arm om Daan se skouers.
Neels hou afgehaal op met praat.
“Oukei,” sê Daan terwyl hy sukkel om onder Jabu se greep uit te kom. Hy klink vir homself soos Tollie en Annerie.
Die voorsitter van die direksie tik met sy teelepel teen sy koppie en almal staan nader. Hy vertel van die lang soektog na die regte diamant om Windmill na nog groter hoogtes te voer.
“Die direksie het uiteindelik op Gloria Kekana besluit, en ons is verheug dat sy die pos aanvaar het.” Hy beduie na die ernstige vrou wat uitdrukkingloos na hom kyk.
Die personeel klap hoflik hande.
Die voorsitter haal ’n dokument uit sy pak se binnesak. Hy vou dit oop en begin lees Gloria se CV sukkelend. Hy hou die bladsye kort-kort ’n bietjie verder van hom af, terwyl hy met skrefiesoë daarna tuur.
Leesbril vergeet, weet Daan.
Gloria staan stil, haar hande voor haar gevou, na die vloer en kyk. Sy het ’n MBA van Wits en sy het onder meer by ’n ouditeursfirma in Johannesburg gewerk.
Die voorsitter lees eentonig voort.
Ses maande by ’n advertensie-agentskap in New York is die enigste ervaring wat vaagweg met Gloria se nuwe pos verband hou, besef Daan. Maar dis nie sy saak nie. Hy moet net na die geldsake kyk. Hy het lankal sy lus verloor rondom die hype om die firma na groter hoogtes te voer. Dit word ook nie van hom verwag nie. Hoe bekwaam die nuwe hoofbestuurder is, skeel hom min.
Ná die CV van etlike bladsye stel die voorsitter Gloria aan die woord.
Die ernstige vrou sê eers ’n paar woorde in Sotho en toe in foutlose Afrikaans. Daan kyk verbaas op. Toe slaan sy oor na Engels.
“Ek wil begin deur te sê dat julle my almal asseblief Gloria moet noem. Ek verpes formaliteite. Ek het lank gedink voordat ek hierdie pos aanvaar het. Ek het min ondervinding van die binnewerke van ’n kommunikasiefirma, maar ek glo dat my uitgebreide besigheidservaring vir Windmill tot nut sal wees. Julle goeie reputasie het my oorreed. Ek wil graag van julle almal leer en ek glo ek gaan.”
Sy kyk ’n paar oomblikke in die vertrek rond.
“Ek begin eers op 1 Mei, maar ek gaan die paar dae tot dan gebruik om my op die hoogte te bring met wat julle hier doen. My werkfilosofie is dat elke mens tel, hoe geyk dit ook al mag klink. Ek glo dat ménse die sukses van ’n hedendaagse firma bepaal en dat almal deel van die bestuursproses moet wees. Ek glo die tyd is verby dat mense net gedoen het wat van hulle verwag word om eendag ’n pensioen te ontvang. Ek wil hê elkeen van julle moet weet hoekom julle doen wat julle doen en waar dit in die groter geheel inpas. Ek glo in goeie kommunikasie en in ’n firma wat in kommunikasie spesialiseer, behoort dit mos nie te moeilik te wees nie?”
Sy glimlag vir die eerste keer. “Nogmaals dankie vir die geleentheid. Ek sien uit daarna om julle almal oor die volgende paar dae persoonlik te leer ken.”
Die personeel klap hande en hervat die teedrinkery. Hulle peusel aan die eetgoed wat die kafeteria voorberei het. Daan sien Vanessa sak weer onmiddellik op Gloria toe.
Terwyl hy kantoor toe stap, besef hy die vrou het hom beïndruk.
Toe Daan ’n uur later aan Vanessa se deur klop, sit sy ingedagte deur haar venster en staar. Sy draai haar kop stadig in sy rigting en kyk vraend na hom.
“Die mediafunksie by die St. George. Daar is probleme met die begroting.”
Sy sê niks nie.
Hy vertel kortliks en stel voor dat hulle minder wins neem as gewoonlik en dit as ’n bemarkingsgeleentheid beskou.
“Dis
