gaan dit met die statistiek?” vra Daan vir Tollie.
“So-so. Wat dink Pa van gister se rugby?” verander Tollie die onderwerp.
“Kan ek die bestelling neem?” vra die kelner.
“Is julle slaai vars?” vra Casey-met-die-stem.
“Casey is eintlik vegetaries,” fluister Tollie opgewonde vir Daan.
“Ek sien,” sê Daan.
Casey verskoon haar toilet toe.
“Nou terug,” fluister sy in Tollie se oor voor sy oor sy hare streel en hom ’n soentjie op die wang gee.
“En?” fluister Tollie opgewonde toe sy buite hoorafstand is.
“Sy is . . . eh . . . nogal mooi,” sê Daan versigtig.
“Sy is . . .” Tollie soek na woorde.
Daan weet.
“Nogal amazing . . . en nogal diep.” Tollie se oë blink soos toe hy die karate-toekenning gekry het, destyds toe hy nog ’n kannetjie was.
“Ek kan dit dink,” sê Daan.
Hy vat ’n groot sluk van sy wyn. My kind, my seun . . .
Met die terugkom gee Casey weer vir Tollie ’n soen.
“Wat dóén jy?” fluister sy vir Daan terwyl sy vooroor leun en haar ken in haar hande stut.
Hy kug ongemaklik. “Ek doen die geldsake vir ’n firma in Brooklyn.”
“Amazing,” sê Casey.
Die kelner bring hulle kos.
Daan se steak is medium en nie medium-rou soos hy bestel het nie. Hy oorweeg dit om die vleis terug te stuur, besluit dan om dit te los.
Wanneer het jy so ’n pushover geword, Daan Dreyer? wonder hy geirriteerd.
“Wat swot jy?” vra hy vir Casey wat met haar vurk in haar slaai speel.
“Sielkunde.”
Sy vroetel weer aan Tollie onder die tafel. “Ek dink mense is nogal . . . hoe sal ek sê . . .”
“Amazing,” sê Daan.
“Jy verstaan!” sê Casey.
Daan maak verskoning en stap uit. Hy staan ’n ruk op die restaurant se stoep. Hy sal nou een van sy organe skenk vir ’n sigaret.
Toe hy terugkom, is Casey en Tollie in ’n greep gewikkel. Hy kan nie uitmaak watter ledemaat behoort aan wie nie. Die poppie lyk behoorlik aan Tollie vasgesuig. Annerie gaap hulle oopmond aan.
Tollie het duidelik meer as die kuierplekke in Hatfield ontdek.
Daan maak verleë keel skoon. Die greep word weer twee mense.
“Jou seun is so . . . so powerful,” sê Casey.
Daan vra die rekening.
Hy kyk hulle agterna toe hulle hand om die lyf na Tollie se silwer Getz loop. Sy seun die man.
“Sy’s weird,” sê Annerie.
“Kom ons gaan doen daai resensie,” sê Daan.
Hy maak koffie terwyl Annerie haar skryfgoed uithaal. Hulle besluit op ’n resensie oor Romero’s.
“Kom ons maak dit Restaurant X,” sê Annerie.
“Reg so.”
Daan dink. Hy dikteer en Annerie skryf. Hy dink aan Vanessa en die spul by die werk terwyl hy sy sê sê. Hy laat waai.
“Is dit nie bietjie erg nie?” vra Annerie onseker. “Hulle is darem nie só bad nie. En Pa hou mos actually van Romero’s.”
“Man, dis net ’n opstel. Skryf,” sê Daan ongeduldig.
Hy weet nie waar die inspirasie vandaan kom nie, maar hy kan nie ophou nie. Hy geniet hom gate uit. Hy groei dalk ook, wie weet.
Annerie slurp aan haar koffie terwyl sy lees wat sy geskryf het. “Cool,” sê sy kort-kort.
Sy sit die skryfblok neer en kyk op. “Kan ek bietjie op Pa se skoot sit?”
Hy wil eers terg dat sy darem nou al te groot is, maar hy bedink hom toe hy haar ernstige gesig sien.
“Natuurlik, Lollie.”
Tollie en Lollie. Hy sal moet ophou. Hulle is nie meer klein nie.
Sy kom sit op sy skoot, vou haar arms om sy nek en leun met haar kop teen sy skouer. Hulle sit in stilte. Hy wonder of hy iets moet sê.
“Kan ek nie maar by Pa kom bly nie?”
Hy weet nie wat om te sê nie.
“Is dit dan nie lekker by Mamma nie?” vra hy versigtig.
“Dis nie dit nie. Ek verlang net vrééslik na jou.”
Hy sit woordeloos met die knop in sy keel. Hoe lekker groei ons nou.
“Dit sal nie vir jou lekker wees in die woonstel nie, Lollie. Dis ver van die skool af en ek werk in die dag. Wie gaan jou na al jou buitemuurse goed vat en . . .”
Sy staan op. “Ons moet seker waai.”
Sy vat haar rugsak en stap deur toe. Hy volg verslae.
Hy besluit om nie uit te klim by die huis nie. Dis háár huis nou. Hy wil haar nie sien nie.
Maar hy weet hy wil.
Sy staan op die stoep vir hulle en wag. Annerie soen hom op die wang en klim uit.
“Ek dink ek gaan goed doen met Restaurant X. Ek sal Pa bel,” groet sy.
Karen gee Annerie ’n drukkie, waai dan vir hom. Vriendelik. Hy sit na hulle en kyk. Sy vrou lyk goed. Hy ken nie die geel sonrok nie en haar hare blink. Sy lyk gelukkig.
Aai, Lief, dink hy. Hy trek weg en kyk vir haar in sy truspieëltjie.
Sy vrou, sy lief, sy hartlam.
Nadat hy gestort het, gaan staan hy voor die spieël in die slaapkamer. Hy kyk lank krities na homself in sy blou onderbroek. Seker nie te bad nie.
Hy moet dalk maar iets aan sy hare doen. Hy hét darem nog, anders as Neels. En hy het nie ’n boep nie. Nie ’n six-pack nie, maar darem.
Hy kan wel ’n paar kilo’s verloor. Hy kan ook iets aan sy klerekas doen.
As Annerie weer kom, kan hulle vir hom ’n paar nuwe goed gaan koop. Hy dra elke dag ’n das werk toe,
