sit haar hand moederlik oor haar skoondogter s’n en Lucy weet die antie soek inligting. Maar voor sy kan vra, is Doll weer aan die woord.
“Seker al rigor mortis, of hoe?”
Dulcie kyk haar suster afkeurend aan.
“Gaan jy en Ashwin vanaand uit?” verander sy die onderwerp.
Lucy trek haar skouers op. “Ek sal maar hoor wat Ashwin sê.”
Hulle het daaroor gepraat om na Cheryl te gaan, maar sy wil dit nie vir haar skoonma noem nie, bang sy en oom Dudley wil saamgaan.
Skoonma Dulcie op haar eie en skoonsuster Cheryl op haar eie is hanteerbaar, maar saam is hulle ’n bietjie oorweldigend. Dis asof hulle mekaar gedurig wil uitoorlê, twee sterk persoonlikhede wat hulle voorkeure en afkere dan op mekaar en dan op ander probeer afdwing, terwyl die mense om hulle niks meer as stom toeskouers is nie. Ten spyte daarvan is dit duidelik dat ma en dogter lief is vir mekaar.
Gelukkig het Lucy en haar skoonma ’n relatief vreedsame verhouding, maar dis net omdat sy ’n goeie afstand tussen hulle hou. Antie Dulcie beskou steeds vir Ashwin as ’n eenling, so asof sy vrou ’n onsigbare aanhangsel is, deel van die meubelment. Sy is eintlik half verbaas as Ashwin eers Lucy se mening vra voordat hy ’n besluit neem.
“Hoe’t julle die antie gestraighten gekry om haar op die trollie te laai?” karring Doll voort. “Breek julle die bene of . . .”
“Doll! Mylord! Ek het nog nie gebreakfast nie!” stoom Dulcie.
Lucy kan haar lag nie hou nie. “Darem nie, antie. Rigor mortis hou net ’n paar uur aan, dan verslap die liggaam weer.”
“Haai, ek het dit nie geweet nie en jy, Duls? Gaan Jakkie jou vanmiddag weer terugbring?” vra Doll, alles in een asem.
“Nee, antie. As ons die liggaam opgelaai het, sal hy my eers hier aflaai sodat ek my motor kan . . .”
“Haai, Duls, ’n dooie mens hier voor ons huis, is dit nie arig nie?” val Doll haar in die rede en voel op haar kop of daar nog haarkrullers is.
“Toe nou, asof ons nog nooit ’n lyk gesien het nie,” sê Dulcie wêreldwys en klap-klap haar suster op die arm.
“My gotta, Duls . . . Dit val my nou by: ek hoor van donkeroggend al die geklap-klap van ’n helikopter. Ek sweer hulle het daai skollie gesoek.”
Sy kyk na Dulcie vir bevestiging, maar dié skud haar kop.
“Jy en jou verbeelding darem,” sê sy en vat-vat aan die handdoek om haar kop, vingers wat styf staan soos een met nat naellak aan.
“Ek het dit ook gehoor, antie Doll,” sê Lucy.
“Jy sien!” sê Doll selfvoldaan en prop nog ’n stukkie roosterbrood in haar mond. “Die bleddie skollies,” mompel sy.
“Hier praat ons van tsotsi’s.” Dulcie sluk haar laaste koffie en sit haar koppie saggies terug in die piering. Sy klad haar lippe met ’n snesie wat sy uit haar japon se sak haal.
“Same thing.” Doll hap haar kaasbroodjie en slurp haar koffie.
Hoenertjie kom geluidloos en amper ongesiens ingeloop.
“Ja toe!” sê Doll en kyk die hondjie stip aan. “Wil jy bacon en eiers hê? Of is jy nou dikgevreet aan biltong?”
Hoenertjie kom orent en loop ’n paar treetjies op haar agterpote.
“Ag, Duls, kyk net!” lag Doll.
“Nee, ek wil nie kyk nie,” snuif die vrou van die huis. “Hy’s ’n show-off en hy dink ons is almal in sy diens. Dit van ’n hond wat uit Toekies kom.”
“Siesa, Duls, jy’s naar. Besides, die hond is ’n meisie. Ons sal haar nou nie ’n bitch noem nie, maar darem.” Doll knipoog vir Lucy. “Ek dink altyd sy’s ’n stukkie van ou Shorty, shame. Haar ounooi en haar maatjie in een jaar dood. Sy’s mos nou ’n weeskind.”
Lucy en haar skoonma kyk skrams na mekaar. Doll se weeskind-storie is al holrug gery en op dié einste storie word die hond elke dag vetter en meer eie met almal.
“Ek weet van iemand wat die kammamaatjie meer mis as dié brak. Dis Sparky,” sê Dulcie. “Nash was Sparky se skaduwee, so dis seker gepas dat hy in my ou swaer se arms dood is, siestog. Maar Sparky kon nooit vat kry aan Hoenertjie nie.”
“Maar sy’s mos Dudley se hond!” sê Doll verontwaardig.
“Ekskuus?” vra Dulcie gebelg. “So ’n lelike hond, van Tóékies?”
“Haai, Duls, die hond kom glads soggens in om vir Dudley good morning te sê! Ek rieken Toekies is darem ’n step up, ek meen compared to Gumaville. Wat sê jy, Lucy?”
Lucy, te bang om kant te kies, maak ’n handgebaar wat enigiets kan beteken.
“Wel, ons Gumaville-honde, China en Nash, was albei beter geteel as dié brak, dis vir seker.” Dulcie kyk meewarig na Hoenertjie. “Dié ou ding kom ook net in om iets te vrete te kry.”
Lucy hou asem op, maar Doll besluit blykbaar om handdoek in te gooi in die bekgeveg. As antwoord trek sy die kaas nader, sny ’n stukkie af en voer dit vir die onpopulêre brak van Toekies wat op hierdie Vrydagmôre soveel kommentaar uitlok. Hoenertjie vat die stukkie offerande met die punt van haar tong en kou langsaam soos ’n fynproewer.
Dulcie rol haar oë. “Dis wat gebeur as krummeltjie brood word.”
Lucy staan op, Jacques behoort nou enige oomblik hier te wees. Sy verneem eers na oom Dudley se welstand, en hoor dat hy nog in die bed sit en TV kyk.
Sy groet die anties en staan voordeur se kant toe.
Doll loop haastig vooruit, Hoenertjie op haar hakke, kamma om die voorhek oop en toe te sluit, al het Lucy haar eie sleutel. Sy weet die antie wil vir Jacques oor die lyk uitvra, slaapoë, afgetrapte pantoffels en al. Met die oopswaai van die hek sien hulle hoe hy met die lykhuis se bakkie vinnig om die draai kom. Met ’n wuif in Doll se rigting loop Lucy vinnig vorentoe en gaan staan gereed op die randsteen. Doll sê nog iets agter haar aan, maar sonder dat sy hoor.
Die voertuig stop in ’n stofwolk voor die huis.
“Môre, Jakkie!” groet Doll hard terwyl sy by die oop hek bly staan. “Maar jy’s in ’n hurry vandag!”
“Môre, antie!” lag Jacques deur die oop venster.
“Nou vir wie kom jy so vroeg haal?” praat Doll nog harder.
Lucy onderdruk ’n glimlag. Wat sal antie Dulcie sê as sy moet hoor hoe hard haar suster by die hek gesels? Haar skoonma is tog so gesteld daarop dat haar huismense hulle met dekorum moet gedra. Dit beteken hulle moet suutjies praat buite én te alle tye ordentlik lyk. Ná nege jaar is dit steeds: “Wat sal die bure sê?”
“Al wat ek weet, is dat hy ’n jong man is, antie!” roep Jacques terug.
Lucy klim in en wys vir hom om te ry. Sy waai weer vir antie Doll, maar dié is nog nie klaar gepraat nie. Sy vra nog haar wie-wat-waar-vrae
