op die grond. “The other two burglars jumped the adjoining wall.” Hy wys weer. “The police gave chase, but to no avail. A helicopter and dogs were called in, but they are still searching.”
Aan die ergerlike uitdrukking op Abel se gesig weet Lucy hy beskou dit as niks minder as ’n persoonlike belediging dat die inbrekers weggekom het nie. Die armed response het ook binne minute gearriveer, maar met die polisie op die toneel is hulle gou weer vort.
Lucy luister aandagtig, maar wat presies gebeur het, en hoe, en wie weggekom het, is nie regtig vir haar van belang nie. Sy is hier om ’n lyk op te laai.
Jacques maak die bakkie se agterdeur oop en saam haal hulle die trollie uit. ’n Ongewone wind laat sand en die vorige dag se grassnysels oor hulle neersif en Lucy knipper haar oë terwyl hulle die trollie tot langs die dooie stoot. Sy kniel by die noodkombers, gereed om dit vas te vat en van die lyk af te trek. Jacques gaan kniel aan die ander kant.
Toe sy die punt van die kombers oplig, verstyf haar hele lyf. Die kop lê rustig, amper gemaklik, in ’n plas bloed.
Liewe Heretjie! Dit kan mos nie!
’n Naarheid stoot in haar op en sy druk vinnig haar hande plat op die gras om te keer dat sy omkantel. Haar maag trek saam van totale weersin.
Rooi borreltjies kleef aan die man se woeste krulhare en hang soos taai druppels stroop aan die punte. ’n Yslike swelsel bo sy oë, ’n stuk van sy voorkop weggeskiet, sy lippe en neus vol bloed. Nog ’n koeëlwond in sy skouer.
“Is jy orraait?” fluister Jacques besorg en raak aan haar skouer, asof hy wil keer dat sy omval. Dan ruk hy die foeliekombers met ’n vinnige beweging heeltemal van die lyk af.
Die polisiemanne grinnik vir mekaar. Mompel iets van sy’s ’n vrou. Al ken sy hulle taal, lewer sy geen kommentaar nie. Dit maak nie saak wat hulle dink nie.
“You know him?”
Abel Tshabalala se geoefende oog vir menslike gedrag kyk niks mis nie, sy oor is ingestem op elke nuanse. Hy sak stadig op sy hurke af langs haar, bly sit skaars ’n armlengte weg.
Die vreeslike erkenning dreig om by haar mond uit te loop en sy is te bang om selfs een geluid te maak. Sy voel Jacques se warm asem teen haar nek. Sy nabyheid is vertroostend.
Jacques leun vooroor en draai die kop effens. “Hy’s in die agterkop ook geskiet. Die koeël is uit by die voorkop . . . groot gat.”
’n Stilte sak oor die groepie neer, die soort stilte wat mens in jou binneste bêre en later herroep en oor wonder.
“Lucy, do you recognise him?” vra Abel weer en wys met sy vinger na die lewelose figuur.
Hy weet sy is ’n oudinwoner van Gumaville, dat haar familie nog daar bly. Dis nie onwaarskynlik dat sy die rower ken nie.
“Sy gesig lyk ’n bietjie scary, dis al,” prewel sy.
Dan begin sy werk, vinnig en doelgerig. Sy druk die oog wat dreig om uit die oogkas te rol behendig terug op sy plek, trek die ooglid oor die nikssiende oog. Die omstanders moet kan sien sy’s gewoond aan dié soort ding.
Langs haar blaas Abel sy asem hard deur sy neusgate. Sy weet sy feillose instink het hom gewaarsku en dat hy haar in ’n hoek probeer dryf, maar sy verseg om op te kyk, werk net voort. Uiteindelik staan hy swaar op en tree terug.
Lucy is dankbaar, haar hoek het effe groter geword.
Twee polisiemanne groet en loop hek se kant toe. Toe kom groet die diensoffisier, skud Jacques se hand en loop agterna.
Sy dwing haarself om reëlmatig asem te haal, om die regte bewegings uit te voer. Sy maak seker die dooie se arms is vas teen sy lyf vir die optel, die eerste tekens van rigor mortis reeds merkbaar.
Sy bekyk die voet sonder skoen. Dis netjies uitgevat in ’n bottelgroen sokkie, ’n donkerder strepie aan die buitekant van die kleintoontjie wat oploop tot waar die sokkie eindig. ’n Geskenk van Mammie aan haar skoonseun met sy laaste verjaarsdag.
Sy hark die skoen wat eenkant lê nader en gee dit vir Jacques aan, wat die lyk se voet behendig daarin druk. Hessie sal dalk die skoene wil hê. Vir wat weet sy nie, maar hulle lyk nog goed.
Dis altyd die skoene, dink sy.
By die hospitaal se ongevalle stap die familie uit met die skoene in die hand terwyl die lyk agterbly om te wag vir die begrafnisondernemer. Ná die selfmoord van die brug se reling staan die skoene netjies langs mekaar daar, en op ’n moordtoneel lê daar dikwels ’n skoen eenkant, asof die dooie uit sy skoene geskiet is.
’n Laaste maal flits haar oë oor die dooie man.
Hy dra sy dop van vel soos ’n versiering. Elke insnyding, elke tattoo, elke litteken ’n trofee. Dié insnyding na die eerste messteek, dié tattoo na die eerste inbraak, dié litteken na sy eerste gang fight. Sy ken. Sy is . . . wás ’n Gumaville-kind.
Te oordeel na die bloedspoor wat tot amper teen die stoep loop, het die eerste koeël hom net seergemaak. Sy hand hang aan ’n stukkie vel en omgebuig teen sy arm waar nog ’n koeël die gewrig getref het, op pad na sy skouer. Toe die doodskoot deur die kop.
Die vredige trek op wat oor is van sy gesig weerspreek sy boosheid, dink sy. Sý vonnis nou voltrek, ons almal op sterwe na dood, party net gouer as ander. Die dood die gelykmaker.
Sy beweeg na sy voete om hom op te tel. Jacques vat altyd die skouers en sy die bene, maar sy weet Jacques dra meer as sy deel van die gewig.
“Can I help you?” vra die sersant wat agtergebly het, ’n sweem van deernis in sy stem.
Sy skud haar kop. Sy wéét hoe om ’n gewig op te tel, en hierdie jongetjie is geen noemenswaardige gewig nie.
Met geknakte knieë en ’n rolbeweging word die liggaam in die lyksak gelê, wat vaardig toegemaak word. Met ’n vinnige opwaartse momentum swaai sy en Jacques die lyksak op die trollie en die skouspel is verby.
Saam stoot hulle die trollie agterin die bakkie en sy vat onwillekeurig aan die plek in haar sy waar sy die stekie gevoel het. Sy weet sy moes liewer die sersant se hulp aanvaar het, maar hierdie is ’n besonderse geval, dis persoonlik.
Ek het dit vir jou gedoen, my sus Hessie, dink sy toe sy die deur aan die passasierskant oopmaak en inklim.
Inspekteur Tshabalala het reeds die SAP180-vorm ingevul om die liggaam te laat verwyder. Als is geteken, verduidelik en gereed. By Abel is daar geen rafels of los draadjies nie.
Jacques groet die polisiemanne en die huismense en klap die bakkie se agterdeur toe. Sy kyk af na haar veiligheidsgordel en vroetel met die knip, maar toe sy opkyk, is Abel Tshabalala se oë steeds op haar waar hy bevele oor sy sel staan en blaf. Hy waai vir die huismense en hy en die sersant loop ook hek toe.
Jacques skakel die bakkie aan, maak ’n draai oor die droë bloed in die gras. Die hek gly oop en hulle is uit, tussen die nuuskieriges deur en af met die pad.
Die SAP180-vorm lê op die sitplek tussen hulle. Sy tel dit op en lees: Unidentified male. Dis goed so, Mammie of Hessie moenie hierby betrek word nie. Sou Brighton betrokke wees? Is hy dalk een van dié wat weggekom het?
“Ken jy hom?” vra Jacques, sy
