Lucy kyk op haar horlosie. Dis 07:35.
“Ek het op ’n groot ongeluk afgekom,” vertel Jacques. Hy kyk in die truspieëltjie. “Jou antie staan nog.”
Lucy loer oor haar skouer. “Tot antie Dulcie haar buite betrap in daai ou kamerjas. Het jy by die ongeluk gestop?”
“Net vlugtig. Dit lyk na ’n kop-aan-kop-botsing, maar daar was reeds genoeg hulp. As iemand dood is, moet die ander ouens maar uitkom. First things first, ek het geweet jy staan en wag.”
Sy bedank hom en trek solank haar latekshandskoene aan.
Die dood en naweke loop hand aan hand, dink sy. En Saterdag lê nog voor. Sondag en Maandag is sy darem af. Maandag is ’n vakansiedag, dus is Ashwin en Sheena ook tuis. Iets om na uit te sien.
“Die polisie het glo voor vyf al gebel oor die skietery,” sê Jacques. “Maar toe moes hulle nog wag vir ballisties en om verklarings af te neem, dis hoekom ons eers seweuur uitgeroep is.”
Sy knik net.
“Jy sal moet beduie,” sê hy na ’n rukkie, “jy ken mos die area.”
“So honderd meter, draai regs.”
“Ek sweer, volgende keer vat ons jou antie Doll saam na die crime scene toe. Dan hoef ek nie so baie vrae te beantwoord nie.”
“Goeie plan,” giggel Lucy. “Ek dink as jy my terugbring, moet ons die sak oopmaak. Dan kan antie Doll – en my skoonma ook, hoor – goed kyk hoe . . .”
Sy kap haar sin net daar af. Daar is niks snaaks aan ’n skietwond nie. Dis ’n lewe brutaal kortgeknip.
Jacques sug. “Toemaar, ek weet wat jy bedoel. Mense besef nie . . .”
Sy woorde bly ook in die lug hang, asof hulle ou getroudes is met geen nodigheid vir verduidelikings nie. Hulle ken van gruwels.
Sy wys na die afdraaipad voor.
Daar is net die een dubbelpad wat Off Roxy en Roxy verbind: Bakerstraat. Roxy is lank reeds ’n gevestigde gebied met sy malls, parke, bome, grasperke, koffiekroeë en sypaadjiekafees, ’n stille oorvloed van rykdom en rasse-integrasie.
In hulle ywer om met Roxy mee te ding, bou die inwoners op die kleiner erwe in Off Roxy hoër. Daar word ook meer tierlantyntjies en foefies aangebring, veral verandas en balkonne. Hulle hou opregte honde aan – afghaan, borzoi, bulhond – om die drie motors per huisgesin, vier TV-stelle, verskeie rekenaars, DVD-spelers en ander toebehore te beskerm. Gevolglik is daar meer inbrake in Off Roxy. Die polisie het hulle hande vol.
Lucy kan haar indink: vir ’n rampokker lyk die mense van Off Roxy seker ryker as dié wat in Roxy bly. Sy is dankbaar sy bly waar sy bly. Ashwin wou al vir hulle hul eie plekkie in Off Roxy koop, maar sy is gelukkig waar sy is. Al is dit net ’n spoegsel ver van haar skoonma se agterdeur.
Sy voel opnuut ’n warmte van liefde en deernis vir Ashwin, wat in sy wysheid besluit het om ’n bamboesafskorting voor hulle deur te laat oprig. Tot skoonma se (stille) ergernis, want nou kan sy nie meer haar skoondogter dophou nie. Maar Lucy kan genadiglik haar voordeur ooplos én voor haar eie wasbak staan sonder om in haar skoonma vas te kyk wanneer dié in haar groot tuin rondvroetel. Boonop is die black-eyed Susan en klematis wat oor die afskorting rank ’n lus vir die oog.
Die bakkie nader ’n imponerende dubbelverdiepinghuis.
Nuuskieriges staan in die straat regoor die oprit rond en nek rek. Jacques blaas die toeter om hulle te verjaag. Die versperring van geel lint is oor die lengte en breedte van die sypaadjie gespan, maar dis duidelik dat die mense hulle nie veel daaraan steur nie. In ’n ommesientjie drom hulle weer om die bakkie saam.
Twee polisievoertuie staan op die sypaadjie en nog een in die straat. Lucy en Jacques kyk vlugtig na mekaar. Dis hulle grappie: hulle tel altyd hoeveel polisiebeamptes om een lyk staan en hoeveel polisiemotors op die toneel is. Die rekord is vyf voertuie en sewe polisiemanne om een verkluimde boemelaar in ’n veld.
Jacques druk die toeter en ’n paar sekondes later gly die groot hek geluidloos oop. Mense dring vorentoe. Hy toet weer en laat die voertuig agtertoe spring. Die agies spat uitmekaar.
Die bakkie stop net binne die hek, want die liggaam lê op die gras naby die hoë muur. Hy is seker geskiet toe hy oor die muur probeer wegkom het, dink Lucy.
Aan die ontspanne houding van die polisiemanne wat om die lyk staan en grond trap, weet sy dat daar reeds gevoel, gemeet, foto’s geneem en notas gemaak is. Alle moontlikhede is bepraat en nou is hulle haastig om van die lyk ontslae te wees, om terug te gaan na hulle oggendkoffie en -roetine of om slaap te gaan inhaal. Die dood kom nooit tydig nie.
Die huismense staan in ’n groepie saamgebondel. Hulle wil ook ontslae wees van dit wat op hulle perseel lê. Tog bly hulle op ’n goeie afstand van die lyk toe hulle oor die grasperk naderkom.
Lucy kan sien hulle is steeds geskok oor die nagtelike gebeure by hul huis. Hulle vesting versterk met hoë mure, ’n hek van hout en traliewerk, ’n bordjie met die naam van ’n sekuriteitsmaatskappy en ’n paar groot herdershonde, nou in die agterplaas toegemaak. Die honde is ongeduldig geblaf en die bure ongedurig om te sien of iets uitgedra gaan word. Almal wil aangaan met hulle dag en sien uit daarna om te gaan oorvertel wat hulle dink hier gebeur het.
“Goeiemôre,” groet Jacques toe hy uitklim.
“Goeiemôre,” antwoord ’n koortjie.
Die mans stel hulleself vlugtig voor en bekyk Lucy toe sy uitklim. Dis seker die eerste keer dat hulle ’n vrou sien wat ’n lyk kom haal, dink sy toe sy met ’n kopknik in die rondte groet. Haar oë soek outomaties na ’n bekende gesig.
“Good morning, Lucy,” groet speurder-inspekteur Abel Tshabalala. “Nice to see you again.” Hy steek dadelik sy hand na haar uit en sy greep is sag maar ferm.
Tshabalala trek pensioen se kant toe, ’n no-nonsense mens en deeglik in sy werk. So het sy hom leer ken, van Gumaville tot by Roxy.
Die massiewe man langs Tshabalala is die diensoffisier. Lucy het hom al by ’n vorige geleentheid gesien, maar hulle is nie aan mekaar voorgestel nie.
“Lucy,” groet sy en steek haar hand uit.
“Gert,” antwoord hy.
Haar hand verdwyn omtrent in syne. Die ander drie polisiemanne tree ook vorentoe en groet. Dan tree hulle vinnig terug in hulle kringetjie en sit hulle fluistergeselsies voort. Een haal solank sy motorsleutels uit sy broeksak.
Speurder-inspekteur Tshabalala begin verduidelik wat gebeur het.
“A noise coming from the kitchen woke Mrs Jones up at four oh five this morning. Mr Jones then pressed the panic button and immediately called the police, who happened to be in the vicinity.”
Hy beduie na die groepie geselsendes en ’n lang, maer man lig sy hand in erkenning toe Lucy en Jacques in hulle rigting kyk. Dis dan seker sektorpolisiëring, dink sy.
“They arrived on the scene almost immediately, coming in from the back of the house. Shots were fired from the roof of the house and the police fired back. The burglars slid down the homeowner’s own ladder . . .” Abel trek
