Nou tokkel Emile sommer, ’n paar note hier, ’n melodie daar – hy is baie lief vir hierdie vleuel wat Katinka by haar ma geërf het. Sy gaan terug kombuis toe om die tamaties klaar te sny en ’n pot water op die stoof te sit vir pasta. Fred staan nog en leun met sy elmboë op die klavier.
Die voordeur gaan weer oop en aan die hakke op die houtvloer weet Katinka Manon is hier. Sy kom reguit kombuis toe, haar metgesel agterna.
“Hallo, liefste Moeder,” koer Manon en gooi haar arms om Katinka. Sy voel haar dogter se maer lyf teen haar eie. Haar kort, donker hare blink, haar bruin oë is swaar opgemaak. Sy dra lang swart stewels, pers sykouse daaronder; ’n kort miniromp. Sy groet vir Fred en Emile wat van die klavier se kant af ingestap kom.
“Dit is Dale, almal. Hy maak films. Dale, this is my family.” Manon draai haar rug op Dale. Hy groet styf. Sy hare is ook donker en blink, maar dit krul in sy nek. Hy spog met ’n vietse bokbaard, perfek gekap om sy vol teatermond. Hy kyk hulle nie juis in die oë nie, maar Katinka dink sy irisse is groen, miskien met gelerige spikkels hier en daar. ’n Mooi man, maar onsubstansieel, dink sy; skrik dan vir hoe blatant sy hom op sy voorkoms takseer. Manon praat eenstryk deur, omhels haar broer en Emile, ignoreer vir Dale. Dit is vir Katinka so helder soos Tafelberg op ’n koel herfsdag dat iets reeds skort tussen Manon en haar nuwe vriend; sy het (al weer) nie veel hoop vir hierdie verhouding nie.
“Tee, Manon? Dale?” vra Katinka beleefd.
“Nee dankie, Ma,” antwoord Manon en wend haar direk tot die bottel wyn in die yskas. Sy skink twee glase vol, gee een vir Dale sonder om te vra of hy wil hê of om na hom te kyk. “Waar is Pappa?” wil sy weet, en sluk ’n mondvol wyn.
“Hy’t gaan koffiebone koop,” antwoord Katinka, “en vir Ouma gaan haal.”
Emile sit ongemaklik op die hoë kombuisstoeltjie en gooi vir homself ook ’n glas wyn. “Hoe gaan dit met die show?” vra hy vir Manon.
“Fantastic,” sê Dale. Smalend, dink Katinka. Hy bly staan, klou aan sy wynglas soos ’n bidkraal, druk sy ander hand diep in sy sak.
Manon kyk hom vies aan, draai dan na Emile. “Dit gaan gréát, dankie, Emile. Al die shows is uitverkoop. Gisteraand het ons ’n standing ovation gehad. Al het ek in die middel van my monoloog oor ’n simpel prop geval.”
“Manon! Wat op aarde het gebeur?” vra Katinka.
“Ag, niks eintlik nie, Ma, ek het getrip en geval. Maar die gehoor was baie beïndruk deur my recovery en die director ook. Ek dink die show was selfs beter as gewoonlik!”
Katinka verwonder haar aan die gemak waarmee haar dogter deur die lewe gaan. Sy was nog altyd so. Niks kry haar onder nie.
“Wie kom almal?” vra Manon. Haar glas staan op die tafel langs die brood wat sy van die deli af saamgebring het. Fyn druppels vorm aan die buitekant van die glas; wanneer sy dit neersit na nog ’n gulsige sluk, bly die merke van haar vingers daarop agter. Sy trek stukke brood uit die wit papiersak en druk dit in haar mond. “Nog nie geëet vandag nie,” mompel sy tussen die happe deur.
“Ons is maar min,” antwoord Katinka. “Net julle vier en Ouma. En Charlotte.” Sy vee haar hande aan haar voorskoot af. “Kom help my gou dek, toe. Fred, sal jy vuur maak, asseblief?”
Hulle stap deur sitkamer toe. Sy hoor die garagedeur en Frederick se dreunende motor. Die kar kom tot stilstand en deur die venster sien sy sy netjiese figuur in die binnedeur van die motorhuis verskyn. Sy serp flap in die wind. Hy hou die deur vir sy ma oop. Hy help haar by die paar trappies af tot in die tuin. Haar grys haartjies staan regop in die wind. Die bene wat onder haar rok uitsteek, lyk broos, asof die wind hulle soos blomstele sal kan knak. Sy sukkel struikelend en koes vir die druppels wat koud op haar gekrimpte koppie val. Frederick hou sy ma aan haar elmboog vas. Met sy ander hand probeer hy ’n groot geel sambreel oor haar oopvou. Sy silwer kuif wat gewoonlik sorgvuldig teruggekam is, is plat oor sy voorkop gevee deur die reën. Sy swart leerbaadjie glim nat. Hy trap per ongeluk die tuinpaadjie mis en sy nuwe skoen beland in die modder. Katinka kan hom nie hoor nie, maar sy weet dat hy ergerlik en onderlangs vloek. Sy ma hou haar dun armpies uit na die reën, vang die druppels soos ’n kind en lek dit uit haar hand. ’n Vlaag wind skep die sambreel en vou dit toe, soos ’n tulp. Frederick gooi dit vererg eenkant en gebruik al twee arms om sy ma stoep toe te stuur. Sy skud giggelend die water uit haar hare. Katinka maak die voordeur oop en lei haar skoonma na binne. Die ouer vrou trek haar skoene uit en stop dit in Katinka se hande sonder om te groet.
“Ag, kind, maak tog die skoene droog voor die vuur? Ek kan nie sien waar dit is nie, maar ek ruik ’n gestokery.”
Die reuk van vuurrook kom weliswaar uit die sit- en eetkamers waar Fred en Emile aan die vuurmaak is. Frederick skud sy kop vir Katinka; soos altyd wanneer hy sy ma sien, ontstel haar agteruitgang hom.
“Hallo, Ouma,” kom groet Fred haar in die voorportaal.
“Hallo, kind,” sê sy vaag. Fred lei haar sitkamer toe; sy pas onder sy arm in. Sy staan klein, op haar kouse, haar hande voor die skrale vuurtjie teen mekaar en vryf. Hy skuif vir haar ’n stoel nader.
Die telefoon lui. Katinka los Elize se skoene voor die rokende vuur. Sy antwoord uitasem wanneer sy die toestel tussen die Sondagkoerante vind.
“O, hallo Charlotte,” sê sy in die gehoorbuis. “Natuurlik nie.” Sy kyk na Fred terwyl sy praat. “Sien julle nou-nou. Baai.” Sy plaas die telefoon op sy mikkie terug, en help Elize om die glas wyn wat Frederick vir haar gebring het op die tafeltjie langs haar stoel neer te sit.
“Dit was Charlotte,” sê sy, onnodig. “Melissa is by die huis vir die naweek en sy wou weet of sy haar maar kan saambring hiernatoe.” Sy maak die stapel koerante op die koffietafel netjies. “Wat kon ek sê?” Sy rig die vraag aan Fred, wat hande in die sakke voor die kaggel staan. Die vuur brand nou goed, vlamme speel teen die agterkant van die antieke kaggel (daar is vier in die huis) en hou die oë van die omstanders asof hulle hulself daarin kan sien. Weerkaatsings van die vlamme dans in die donkerrooi teëltjies wat die kaggel omring.
Fred kyk nie van die vuur af weg nie. “Whatever,” sê hy.
Katinka stap kombuis toe. By die tafel in die kombuis sit Manon en Frederick. Sy oë blink, soos altyd wanneer sy dogter haar volle aandag op hom toespits; sy doen dit graag. Katinka wonder wanneer laas sý en Frederick so intens met mekaar gepraat het. Manon hou haar pa se hand vas terwyl sy besield, asof op die verhoog, die vorige aand se val in die fynste besonderhede met hom deel.
Frederick lag goedig wanneer die vertelling verby is. “Ek het mos gesê jy moet van die verhoog af wegbly. En nie net omdat daar gevaarlike props rondlê nie.”
“Waar is Dale?” vra Katinka.
“Rook buite,” sê Manon en hop van die stoeltjie af om haar ouma te gaan groet.
“Dit ruik heerlik,” sê Frederick wanneer hy en Katinka alleen in die kombuis agterbly.
“Hmm,” sê sy, en maak die oond oop waar die skaapboud al van die vorige aand af bak. Die reuk van knoffel en roosmaryn vul die kombuis. Sy haal die skottel uit die oond en sit dit op die tafel neer.
“Lieflik,” sê Frederick.
Vir Katinka is hierdie die maklikste ete vir ’n spul mense: goeie vleis, oornag gaargemaak, met heel stukke knoffel en kruie, sodat dit murgsag bak en ’n mens dit met ’n vurk uitmekaar kan trek. Sy bedien dit met ryspasta en geroosterde rosa-tamaties en parmesaankaas.
