bygewoon het, kort voor die fees begin het. Sy verskil van die opinie van die resensent, iemand met wie se mening sy gewoonlik saamstem. Sy kyk die res van die artikels deur, lees een oor ’n spesiale uitstalling by die Museum voor Schone Kunsten. Dit lyk interessant: ’n tentoonstelling van Emile Claus se arbeiderskuns. Sy sal gaan; sy maak ’n nota in haar dagboek daarvan.
Sy sit terug in die stoel, wag vir haar koffie, maak haar oë vlugtig toe. Christus met die kruis oor sy skouer kom voor haar verby. Die kranksinnige oë en verwronge figure in Hieronymus Bosch se skildery stap haar gesigsveld vol, sy dwing haar oë onmiddellik oop. Sy onthou dit, die gevoel van besetenheid. Sy onthou hoe dit voel wanneer daar niks oor is behalwe die leemte waar waansin so maklik kom sit nie. Hoe sy soms haar eie hare uit haar kop gepluk het, om nie die kinders s’n in haar woede by te kom nie. Hoe haar voet teen die houtvloer geklink het wanneer sy dit rasend stamp; hoe sy soms goed teen die muur stukkend wou gooi. Dan iets anders gegryp en gegooi het wat sag was en nie sou breek nie. Hoe skaamte, ontsteltenis – kort na die uitbarsting – die plek van die woede gevul het. Hoe kwaad sy dan vir haarself was, dat sy so beheer kon verloor. Die slytende bekommernis oor wat sy aan haar kinders doen, hoe hulle haar oomblikke van raserny in hul bewussyn opsluit.
Soms het sy saam met die kinders – altyd met die kinders – na die kunsmuseum gegaan, voor die skildery gaan staan, haarself gemaan dat dít is hoe sy lyk wanneer sy haar greep verloor: dít is wat hulle sien, dít is hoe haar gesig hul drome tot nagmerries verwring.
’n Kelner sit die koffie voor haar neer. Sy drink dit, so vinnig as wat die warm vloeistof haar toelaat. Die papiertjie onder die koppie is nat waar die koffie gestort het. Die koffie kleur die papier bruin, soos sjokolade. Sy staan op, betaal, stap deur die strate wat nou weer vol is terug huis toe. Sy kyk nie om haar rond nie, voel nie die polsing van die stad nie, ignoreer die opwinding wat dik om haar lê. Sy trek haar deur op knip, sluit die slot en bêre die sleutel op sy plek in die laai, soos elke ander aand.
Sy haal die bestanddele vir haar aandete uit die yskas: ’n pakkie witloof, ’n wiggie parmesaan, twee knoffelhuisies, ’n bottel olywe. Olyfolie haal sy uit die kas, sout en peper ook. Sy maak die witloof skoon, sny die stingel verder terug, trek die buitenste, effens verlepte blare waarvan die punte al bruin is af, en gooi dit in die drom. Sy haal haar sjefsmes uit die laai, sny die groente in helftes sodat die halwe kelke op die houtbord voor haar lê. Sy sny haar vinger raak. Sy is nie eers verbaas nie. ’n Smeersel rooi bloed kleef aan een van die wit punte van die loof.
Mamma, eina, jy bloei! Albert skree, maar sy weet nie of dit is omdat Katrijn hom geklap het of omdat sy haar vinger amper middeldeur gesny het en haar bloed op die kombuisvloer drup nie. Hy skree so dat die hoë, deurdringende klank van sy stem in haar ore vassteek en sy net Katrijn se lippe sien beweeg, haar oë met trane sien vul, haar mond in werklike verdriet sien vertrek. Sy gryp ’n vuil, onwelriekende kombuislap uit die opwasbak, draai dit om haar wond. Sy gaan sit met haar rug teen die stoof, neem ’n kind in albei arms. Al drie van hulle huil, sy weet nie wie die hardste nie. Hulle sit so tot sy beter voel en die bloed deur die lappie sypel, ’n donkerrooi kol op die geruite materiaal. Kom, kom ons gaan plak ’n pleister op. Hulle staan op, stap al drie badkamer toe. Jammer, Mamma. Wat sê jy, Katrijn? Jammer dat ek en Albert so baklei het dat jy jou gesny het en seergekry het en nou is jou vinger middeldeur. Katrijn begin weer huil. Sy gaan sit op haar hurke voor die kind. Dit was ’n ongeluk, Katrijntjie. Dit was nie aspris nie, ongelukke gebeur. Ja, maar jy het gesê as ons so baklei kan jy nie dink nie en toe baklei ons weer en toe kan jy nie dink nie en toe sny jy jou vinger af. Albert snik ook mompelend ’n verskoning. Sy wil self weer huil, maar sy ruk haar reg. Plak die pleister op die wond, stap terug kombuis toe. Paai die kinders terwyl haar vinger kloppend en warm binne die pleister bloei.
Hierdie keer is dit darem nie so erg nie. Sy kry ’n pleister in die laai, plak die sny toe en werk verder. Die feesklanke swymel deur die mure. Sy het die gordyne toegetrek, maar dit kom steeds in vlae, soos wanneer die wind sterk waai. Sy sit Piaf in die CD-speler, skink ’n glas chardonnay. Sy drink die eerste, vars sluk van die wyn terwyl die rasperstem en fliekmusiek haar gemoed paai, die binnekant van haar huis spatsels warmte gee. Dan drink sy die tweede, lekkerste sluk. Sy rangskik die halwe gedeeltes van die witloof – soos oopgesnyde tulpe – in ’n keramiekbak, sprinkel sout en swartpeper, knoffel, gekapte olywe en parmesaan in die holtes tussen die blare. Sy vryf met haar vingers en die palms van haar hande olyfolie om die kante van die witloof, sprinkel nog van die olie oor die bokant waar die ander bestanddele tussen die blare lê. Sy druk die bak in die warm oond.
Sy draai die klank van die musiekspeler op, teug aan haar wyn. Sy dek die beukehouttafel met wit linne en ’n wit bord, nog ’n glas vir as sy later lus raak vir rooi, ’n silwer vurk en mes. Sy onderdruk die impuls om rooi lipstiffie aan haar lippe te smeer. Die aroma van die knoffel en die kaas vul die huis, of in elk geval die verdieping waar sy kook. Sy breek Michiel se brood in stukke, sit dit op die tafel langs haar bord.
Die kos is reg. Sy haal dit uit die oond, dien vir haarself op. Sy gaan sit aan die kop van die tafel, strek haar arms reguit na weerskante, vat die tafelblad in albei hande vas. Sy sluit haar oë.
Gee dis myne. Issie dis myne. Myne. Myne. Dis myne. Katrijn, gee die ding vir Albert dat ons kan eet. Nee! Dis myne. Albert stamp sy waterglas om. Hy gryp na Katrijn se pop. Nee! Los! Myne! Sy spring op en kry ’n lap in die kombuis, vee verbete na die water wat oor die nuwe tafelblad loop. Hoe kon sy gedink het hulle kan hier by die tafel eet? Nie in die kombuis nie, maar beskaafd by die nuwe tafel sit en gesels en eet. Sy lig die glas wyn na haar mond, sluk twee slukke vinnig weg. Gee! Eet julle kos. Gee. Myne! Los my uit! Albert, Katrijn (nog ’n sluk wyn) eet julle kos, asseblief. Nee! Ek hou nie van vis nie. Ek hou nie van witloof nie. Ek haat ertjies. Sy sluk. EET JULLE KOS. Waar’s pappa? Jy skree net altyd op ons. PAPPA IS AL WEER NIE HIER NIE. EET. Katrijn keer haar bord kos op die blinkgevryfde tafel om, gryp haar pop by Albert, storm kamer toe. Ek hou nie meer van jou nie! roep sy uit haar kamer. Albert skree oor die pop. Sy sit, kyk met wye oë na die kos in haar bord. Sy drink.
Hilde bring stadig die kristalglas na haar mond toe, proe die wyn koud op haar tong, onthou die dae toe sy wyn wanhopig in haar keel afgegooi het eerder as om dit te proe. Sy neem haar mes en vurk, buig oor die bord voor haar. Die witloof ruik heerlik. Sy asem dit in voor sy begin eet. Sy neem ’n hap, doop ’n stukkie baguette in die sous, kou stadig. Sy drink nog ’n sluk wyn. Sy sit terug in haar stoel, die kristalglas in haar hand.
Piaf het ophou sing. Die malle fees speel agter haar mure. Die staanklok tik op ’n ander vloer. Die telefoon lui nie. Die kat is lankal dood. Hier binne is dit stil.
Soos die graf.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
