wanneer die lewe met jou kotiljons
en lekker wals op die Apies se bruilof
sal jy onthou dat jy vir my Aprilmaand was
– die wolke altyd bietjie voor die son –
en ek ten spyte van die reën kon lag
En jy sal lag
Kuur vir die kuisheid
Ons kan alleen swaar dra:
tasse, boeke, leggers
en agter ’n lessenaar voer ons vlot gesprekke;
ons kan ook werklik praat, byna in enige geselskap tuis,
en boonop van mens tot mens,
veral met mans wat minder seks-begaan
graag diskusseer oor Beethoven, Picasso, Baudelaire.
Maar snags hou die matras
– ons kan die beste tog bekostig –
sy vere volgens waarborg stewig
teen die smeking van ons lyf
en begin ons middeleeus-verspot te droom
dat iemand môre dalk ’n meiboom voor ons venster plant
Hemel
My kat is geel soos ’n papawer
met oë nes botterblommetjies
en ’n voetstap ligter
as ’n sonstreep oor die water
Die mossies in my tuin
het koppies rond soos okkerneute
en ligte lyfies soos gepunte blare
Maar op ’n dag
skerp naels tussen fyn veertjies
en meteens die angs
gestem op die kwint van ’n klein stemmetjie
Dis dan dat ek my voete botter smeer
om langer hier te bly
en nie by voorbaat weg te loop na daardie land
waar die wolf by die lam gaan wei
en die mossie haar eiertjies
tussen die pootjies van die kat sal lê.
Hooglied vir die oorlewende
Hul het die blou parkiet laat swyg,
’n grys doek oor die kou gehang.
’n Kelkiewyn is in Fiskaal se spens gebreek
En op ’n vuurpyl voor die ruit
was Jangroentjie sy hele wysie kwyt.
In die neutetuin blom die granaat,
die suurlemoene in die groen word lig,
dan skielik langs Kanariestraat
piet-tjou-tjou opnuut die pyn.
Vir Anne Frank van Het Achterhuis
Hulle onthou die gaskamers, Auschwitz,
as van lyke, onsigbaar vervoer deur eensame riviere,
die meisie in haar sabbatrok
wat in die dodeput afstort,
die vrou wat met sekslose sekerheid besef
uit haar vervloekte bloed sal ’n kind
die nuwe, vrye wêreld nooit weer vind …
Maar in die agterhuis was veel
menslikheid: Mevrou Van Daan,
prikkelbaar-bevrees, vervelig-verwaand,
’n moeder se subtiel verset,
omdat haar kind die vader liewer het …
En tog moes jy jou jong
ontwaking leer verstaan – alleen.
En wat het al jou vroulikheid gebaat?
Jy moes die laaste toevlug deel
vir nog ’n Jood se veiligheid –
tandarts Dussel jou ongewenste kamermaat.
Toe het jy jou na hom gekeer
– soos jy uit sy jeug geruk tot in ’n solderkamertjie.
Blou agter ’n berookte ruit en ’n gordynde raam
het helder in sy oë kom leef …
maar die natuur verdra geen surrogaat –
jy het geweeg, te lig bevind. Weer
moes Peter maar vir Mouschi streel
en vir ’n troos het jy seisoenverward
pinksterrose en bloudruifies in een droom verbeel.
Meer as Jood of Christen het jy geweet
die mens se gees oorwin as hy
elke dag sy aartappels met vreugde eet.
Franz Liszt
In hierdie sagte vloeibaarheid van lig
net in ’n beperkte kring rondom my pen
is daardie luister buite my gesig
en kan my opkyk net die donkerte verken:
Lig en donker êrens finaal geskei
soos die balk en tussenruimte van my manuskrip
en ’n klavier se note wit en swart
waarvan nie een ooit deur my virtuose vingers glip.
Maar magteloos kies ek albei saam:
die priester sal hom met die losklong weer misgis
en wie kan leef in suiwerheid as twee,
al
