skryf jou ma, “en dit word nog aldag donkerder”.
Ek loop steeds vrolik oor die asfalt van Amsterdam,
die lente vergoed vir die lang winter,
haal die tyd vertikaal in, verdubbel homself:
die gragte is pienk van al die bloeiselbome
en ek kyk en kyk totdat die merels
my weer kop bo water sing.
Maar dan meteens trek ’n vliegtuig
’n streep bo die vergroende bome,
dwarsdeur die helder vokalisme en my lighoofdigheid:
ek kom weer huis toe, streeptrekkervliegtuig,
want elkeen wat Cárolie se oë sien bruin word,
beleef ’n mooier jaargety as ek.
Affodille
’n Week gelede het hul geel gestaan, die narcissen,
nou drentel ek half-verleë met my kamera
by die uitgeblomde plein waar net hier en daar
’n goudgeel kelk nog gretig sy weerkaatsing soek
tevergeefs bokant die donker grond
wat nooit weer die eerste helder water word nie.
Volgende jaar sal ek betyds kom
om hulle te red vir my plakboek,
want deur die gedig kan hulle
sedert Wordsworth ongelukkig nie meer leef nie.
En hulle het nog altyd ’n spieël nodig
soos almal wat alleen is en eensaam liefhet.
Buitendien raak die ware skoonheid
ten slotte altyd op homself verlief.
Woonplek
En Hy het hulle gelei op ’n regte pad
om te gaan na ’n stad om in te woon
Ps. 107:7
Sal ons in hierdie land uiteindelik
alleen maar met die liggaam woon
terwyl ons gees
’n skuit word op ’n Amsterdamse grag
’n duif op Trafalgar Square
’n grassprietjie in die Luxembourg-tuin
Die son is hier
felwit teen ’n gewel
sekelblink oor ’n mielieland
oneindig om ’n doringboom
nie ’n illusie nie:
haastige hoop op ’n misdag in Amsterdam
onmoontlike ontvangenis in die somber Londen
vlugtige vrolikheid oor die Seine van Parys
Maar o my land, het die groot son
jou mense klein en blind gemaak:
“Dankie, Here, dat ek nie soos die ander is nie,
die anargiste van Wes-Europa, die heidene,
die afgedwaaldes en die immoreles.”
In hierdie land het ons ’n ontugwet
opdat niemand die swart-wit ordelikheid versteur nie
ons het boonop ’n wet teen die homofilie
opdat ons bewaar mag bly van Sodom
en Sondag is ons almal in die kerk
opdat Gods guns oor ons, die uitverkorenes, sal bly.
En ek wat hierdie woorde skryf,
ek met my hoë waan en my poësie?
Ek is ook ’n fariseër:
ek is André wat verlief is op Parys
ek is Breyten wat daar woon
ek is Jan op Kreta
ek is Peter wat hom êrens in Engeland bevind
en in Amsterdam kan ek Elisabeth word
maar hier is ek uiteindelik myself
ek hoereer agter dié mooi stad aan
totdat ek voor hom neerkniel
met my wange nat om Kaapstad
en die vreemde god meteens sy vinger
verwytend suidwaarts rig
’n Paternoster vir Suid-Afrika
Here, laat die name geheilig word
van al die kinders van die land –
van hulle
wat modderkoekies gebak het uit sy aarde,
dassies skrikgemaak het in sy klowe,
wol getrap het in sy krale.
Ek het asemloos toegekyk:
swart bolywe geboë oor magtelose diere
en skerp skêre wat my laat wag het,
bang vir die glip-slag, die bloed, die pyn.
Maar die swart versigtige hande
het selde dieper as die wit geknip
en ek kon die lootjies uitdeel
want die arbeider was sy loon waardig
volgens die aantal wat hy vrygemaak het
om ligvoets teen die somerheuwels uit te wei.
Maar die bale is lankal toegewerk en weggestuur,
die wololie van my voete afgewas,
my bene nie meer lam getrap nie.
Vergewe
