Reën oor die Serengeti
Connie Luyt
Human & Rousseau
Karakters in die boek
Oos-Afrika
John Barklin – Toerleier en veldkenner
Tom van Breda/Barklin/Ouman – John se pa
Maia van Breda – Tom se vrou
Simon van Breda – Tom se seun
Christine Newman – Tom se dogter
Craig Newman – Christine se man
Emily Barklin – John se ma
Pamela Rutledge – John se vriendin
Wangari – vriend van Tom en John
Warrick Hadden – John se vennoot
Rexon ole Lesidia – John se vriend
Mary Leakey – Antropoloog/paleontoloog
Selika – Rexon se ouma
Kipinget – Rexon se vrou
Ndika – Rexon se broer
Sam Berman – Toeris
Emma Berman – Sam se dogtertjie
Berlyn
Gretchen Schmidt – Fotograaf
Marianne Mandel – Gretchen se ma
Rozl Mandel – Gretchen se suster
Onkel Willi Schroeder – ou oom in Berlyn
Werner Schmidt – Gretchen se maat
Erich Meinke – Gretchen se vriend
Gardi Kruger (Hensel) – Gretchen se dogter
Helmut Hensel – Gardi se man
Veruschka Vablenska – Gretchen se vriendin
·1·
Gretchen Schmidt sal enigiets doen vir ’n foto.
Ek weet dis wat hulle van my sê. Joernaliste. Redakteurs. Vriende en vyande – en nie net in Duitsland nie. Sy sal selfs, soos vandag, in ’n bos op die hoogland van Kenia inkruip om die perfekte prentjie te kry.
En dit om ’n begrafnis af te neem.
Nie aldag maklik om Gretchen Schmidt te wees nie. ’n Kombinasie van instink, net plein geluk, en dan seker ook my vermoë om aan te pas by ’n situasie. ’n Erfenis van my Boere-oupa dalk?
In hierdie verdammte bos is dit klam en koud. Ongemak kan ek hanteer, maar daar is iets onheiligs hier –’n boosheid wat met ysvingers agter my nek kielie. Ten spyte van die son wat skyn, is hier ’n onderliggende hartseer wat niks te doen het met die begrafnis nie. Dis ’n ou seer, die thahu waarvan die ou Kikoejoe-eienaar van die plaas gepraat het – ’n bewus wees van moeilikheid en trane wat van ver af kom.
Die kamera bewe effens. Ek stut my hand en die lang lens teen die stam van die boom waaragter ek skuil. Trek die jas stywer om my skouers. Daar is geen teken van die arrogante jong man wat my hierheen gelei het nie. Hy sal wag; ek het hom geld belowe om my terug te kry by die Landcruiser.
Dit was omtrent ’n gesukkel om John Barklin te sien, in die bykans twee weke wat ek al hier in Kenia is. Tyd wat ek gelukkig vrugbaar kon gebruik om foto’s te neem vir my uitstalling volgende maand. Tog het ek nooit vergeet dat die eintlike doel van my reis na Kenia is om hom te sien nie, met hom te gesels as ek kan. Ek is dit aan Gardi verskuldig.
Geen geld kon vir my ’n plek koop op ’n safari saam met hom nie – dis glo maande vooruit al vol bespreek. Ek het intussen uitgevind dat hy ’n lodge bou, maar dis nog nie gereed vir gaste nie. Die meisies by die kantoor van Wilderness Tours is goed opgelei om geen persoonlike inligting bekend te maak nie. By hulle kon ek darem agterkom hy is nie getroud nie.
Dis pure geluk dat ek die dag in die kantoor was toe iemand noem dat John Barklin terugkom vir sy pa se begrafnis. ’n Kastig toevallige raakloop van die einste meisie net ná die kantoor se sluitingstyd en ’n glasie wyn of twee by die Thorn Tree Café het die inligting verskaf waarna ek gesoek het.
Daardie deel was veel makliker as om die pad na Nyahururu naby Thomson’s Falls te vind. Om uiteindelik by die predikant te hoor die diens gaan vanoggend op die plaas met die naam Tene-na-Tene gehou word. “Uitsluitlik vir die familie.”
Wat kon ek doen? Langer kan ek nie bly nie, en onverrigter sake wil ek nie teruggaan nie. ’n Plan moes ek maak. Het gister al kom kyk. Baie geld het verwissel tussen my en Kamau, die verslonste eienaar van die plaas, voordat hy sy dikbekseun aangesê het om my te wys waar die graf gaan wees.
Nou hoe loop jy iemand kastig raak by sy pa se begrafnis? Sekerlik kan jy hom nie inwag langs die pad nie. Toe maar besluit om te doen wat ek die beste doen: foto’s neem.
Buitendien het ek in die jare agter die Muur onkel Willi se les met welslae toegepas: “Mense wat poseer vir foto’s, gee onwetend baie van hulself weg. Maar dis wanneer hulle nié weet van die kamera nie dat hulle ware persoonlikheid na vore kom.” Wat gaan die oog van die kamera vasvat van John Barklin? Hopelik iets wat ek na Gardi kan terugvat om haar van haar plan te laat afsien.
Die koue naarheid van my laaste ontmoeting met haar in my woonstel in Berlyn is steeds in my binneste. Rooigehuilde oë en bloedlose lippe. Die afdruk van vier vingermerke blou op haar boarm, ou geelgroen kneusplekke op haar gewrigte, haar wang. ’n Wegskram van wat onder die serp om haar nek, die wit hemp en denimlangbroek mag skuil.
“Ek is bang, Gretchen! Help my, asseblief. Vandat ons teruggekom het uit Afrika, is hy waansinnig jaloers.” Oor en oor het Gardi haar hande oor haar boarms gevryf. “Daar is ’n man daar … John Barklin. Ek droom van hom. Ek wil wegloop, teruggaan na hom, maar Helmut het my bankrekening gesluit en ek het nie geld nie.”
Daardie dun stem, daardie leë oë hou my nou nog snags wakker.
“Maar sê nou jy kom daar aan en hy het ’n vrou en kinders? Of hy is in ’n verhouding? Wat maak jy dan?”
“Sal jy gaan uitvind, Gretchen? As jy hom ontmoet, sal jy verstaan. Jy wou mos nog altyd Afrika toe gaan. Asseblief?”
Hoe kon ek haar die enigste ding wat sy my nog ooit gevra het, weier?
’n Viertrek brul teen die steilte uit en laat my ruk van die skrik, sodat ek die lens teen die boom moet stabiliseer. Deur klap. My hartklop versnel, my vinger sekuur op die kamera se sluiter.
Die man kom in fokus. Dit móét hy wees: John Barklin.
My hart klop te vinnig.
Lang man, aantreklik op ’n manier. Kliek. Bruingebrand, wit oopnekhemp aan. Graaf in die hand waarmee hy dadelik begin spit. Kliek. Sakdoek uit, vee sy voorkop af, grawe verder. Hipnoties, amper meganies.
Waaraan
