Meneer Nieuwenhuis onthou te laat wat Fanie hom van sy vriend se buikspraak vertel het. Hy sien al die jonger seuns sukkel om hulle lag in te hou, maar die prefekte lyk boos.
Bornmann leun terug en fluister vir Bertrand. Bertrand haal sy skouers op en ontspan.
Gawie het intussen na sy ma gevlug. Hy snik teen haar bors.
Mevrou Jonker onthou ná ’n rukkie skielik die groot blonde seun het gehore al by skoolkonserte met sy buikspraak vermaak. Sy was nog nie self by een nie, maar sulke nuus versprei vinnig op ’n klein plekkie soos Keurboslaan.
Haar gesig, wat gewoonlik mooi is, is presies die teenoorgestelde toe sy meneer Nieuwenhuis ná die konsert buite stormloop.
“Sê vir doktor Serfontein sy plan om my deur middel van my kind te verneder gaan nie werk nie. Hy gaan dit berou. Wag net tot môre!”
“Wat ook al vanaand hier gebeur het, doktor Serfontein weet niks daarvan nie, mevrou.”
“Jy kan my niks van daardie man vertel nie. Ek ken hom al jare!”
Meneer Nieuwenhuis vervies hom bloedig en stap liewer weg.
“Is jy Spaulding?” vra hy vir die seun wat hom half spottend, maar goedig aankyk.
“Ja, meneer.”
“Hoe kon jy dit aan daai klein seuntjie doen?”
“Daai kastige klein seuntjie moet ’n les leer, meneer. En sy mammie ook.”
“Jy is die een wat ’n les moet leer. Waar’s jou maniere en respek vir jou skool? Ek rapporteer jou môreoggend aan die hoof.”
Bertrand haal sy skouers op.
Toe Bornmann die volgende aand die sitkamer se deur oopmaak, hou Bertrand hom net so ongeërg dop.
“Spaulding!” beveel die hoofseun.
“Met ’n glimlag op sy vasberade lippe gaan die dapper held sy einde tegemoet!” sê Fanie dramaties toe hulle vriend weg is.
“Hy het nie geglimlag nie!” sê Tonie ontsteld.
Mevrou Serfontein sit op die stoep in die donker toe Bertrand by die huis opdaag nadat Bornmann reeds in is.
“Is dit jy, Bertrand?” keer sy hom toe hy ook om die huis na die voordeur wil stap.
“Goeienaand, mevrou,” sê hy.
Al is hy gewoonlik so wêreldwys en half snedig, gedra Bertrand hom in haar geselskap altyd natuurlik. Helen verstaan die seun en hou van hom. Sy probeer ook soms om deur hom meer van sy ma uit te vind.
Mevrou Serfontein het ’n gesonde strepie jaloesie in haar, en wonder soms of haar man nie ook na oorlede Wanda Svoboda in die seun soek nie. Hy was werklik aan haar verloof, nie soos aan mevrou Jonker nie. Hoekom die sangeres toe met sy vriend, die pianis Spaulding, getrou het, is iets wat niemand ooit sal verstaan nie.
“Wat hoor ek weer van jou?” vra mevrou Serfontein verwytend.
“Ek was ’n ware ridder! ’n Dame is te na gekom, en ek het haar eer verdedig.”
“Jou Afrikaans is werklik verbasend, ná net twee jaar hier by ons … Jy bedoel natuurlik Tessa. Hoe sal jou optrede teenoor mevrou Jonker vir Tessa help?”
“Dit sal Tessa minstens laat beter voel.”
“Maar nie vir jou nie. Doktor is baie kwaad.”
“Ja, ek verwag dit.”
“Jy is verniet jammer vir Tessa. Sy word by die dag stouter, en jy ook. Julle kort elkeen ’n pak slae.”
“In my geval gaan mevrou se wens binne ’n paar minute waar word.”
Bertrand groet haar vriendelik en loop om na die voordeur.
“Waar bly jy so lank?” vra Bornmann. “Doktor wag lankal. Maar hy’s nie nou daar nie. Hulle het hom na sy perd toe geroep. Iets is verkeerd. Gaan wag solank binne.”
“Reg. Tot siens.”
“Sê liewer vaarwel.”
Die staanlamp brand dof in die studeerkamer.
Bertrand trek die deur toe. Hy staan vir ’n oomblik stil en geniet die rustige atmosfeer wat die donker, ryk kleure van die matte en gordyne, die glansende vloer en mooi meubels skep. Dan gaan hy na die groot musiekstelsel in die hoek van die vertrek. Die hoof was besig om na ’n musiekstuk van Delius te luister, sien hy. Hy weet die hoof het ’n groot voorliefde vir hierdie komponis wat blind, doof en verlam was.
Bertrand is besonder musikaal, al wy hy sy talent aan moderne dansmusiek, deels om sy pa te tart. Hy skakel die radio aan en stel die volume sag. Die gevoelvolle klank en harmonie van die snaar-instrumente kalmeer die onrustigheid wat hy so goed vir almal wegsteek. Hy kom hurk voor die luidspreker en sy gesig verloor alle tekens van astrantheid.
Die hoof tref hom so aan toe hy ’n rukkie later van die stoep af instap.
Bertrand staan op, maar met ’n handbeweging wat vra dat die musiek nie onderbreek moet word nie.
Doktor Serfontein knik. Hy kom stil langs hom staan.
Die een kant van die plaat is maar ’n klein gedeelte van die volledige werk. Bertrand sug sag toe dit verby is.
“Jammer ons kan dit nie klaar speel nie,” sê hy onwillekeurig.
“Kom doen dit ná Godsdiens,” word hy genooi.
“Mag ek regtig? Sal ek nie pla nie?”
“As jy hinder, sal ek jou sê. Kom na die lessenaar. Ons moet ’n sekere saak afhandel.”
Bertrand staan voor die lessenaar terwyl die hoof sy stoel regtrek en gaan sit.
Doktor Serfontein kyk lank na die seun wat binne twee jaar van ’n kind tot ’n jong man ontwikkel het. Hy kan nog enigiets word. Wie weet wat?
Bertrand ontmoet die swart oë se blik sonder om weg te kyk. Skielik glimlag hy breed. “Sir, if you look at me like that I shall burst into tears.”
“You will probably do that in any case. Maar kom, die taal-medium in hierdie skool is Afrikaans. Het ek jou dit nie al voorheen gesê nie?”
“Doktor het, ja.”
“Is jy trots op wat jy gisteraand gedoen het?”
Daar volg ’n stilte.
“Wel?”
“Jammer, ek dink hoe om te antwoord. ’n Mens wil die waarheid vertel sonder om ongeskik te wees.”
Die hoof gryns. Die mense naaste aan hom weet jy kan dit waag om reguit met doktor Serfontein te wees, solank jy nie astrant is nie en ’n bietjie humor aan die dag lê.
“Het
