uit te wei nie.
“Verder was dit Jan se wens dat Windhoogte nooit uit die familie moet gaan nie. Hy het geweet dat Piero nie sin het in boerdery nie en het Windhoogte aan Dawid bemaak. Sou Dawid ’n seun hê wat wil boer, word dit syne. Indien nie, gaan dit na Piero se kinders toe. Jan het geweet Dawid is net so lief vir Windhoogte as wat hy was. Hy het ook met sowel Amalia as Piero oor hierdie besluit gesels en hulle het hom gesteun. Daarvoor is ons, as Dawid se ouers, hulle diep dankbaar.
“Wat Amalia en Piero betref, alle ander bates en inkomste gaan om die helfte na hulle toe. Slegs as die inkomste van sodanige bates nie voldoende is nie, mag hulle daarvan verkoop in oorleg met my. Jan het op ’n besondere wyse vir sy mense gesorg en ons sal sy sorgsaamheid nooit vergeet nie. My broer was ’n uitmuntende mens en ek sal alles in my vermoë doen om die vertroue wat hy in my en my seun getoon het, nooit te skend nie.”
Dis vir Zilla duidelik dat oom Thys diep bewoë is. Sy is vir die eerste keer jammer dat sy Jan Basson nooit leer ken het nie.
“Amalia, Piero, ek sal Jan se plek probeer vol staan. Julle moet na my toe kom in nood of krisistye. Dis goed dat ek en An ook nou hier op die dorp sal wees, naby julle en naby Dawid. Dit hoort so. An, ek sal vir jou ’n mooi huis hier bou, my vrou, en ons sal gelukkig wees.”
An Basson weet dat hierdie laaste woorde van Thys ’n pleidooi is: Ek weet dat dit nie vir jou maklik gaan wees nie, maar doen dit om my onthalwe. En sy besluit om hom dit nooit te verkwalik nie.
“Dankie, Thys,” Amalia se stem is rustig en stil, maar Zilla sien dat sy baie bleek is, met ’n eindelose vermoeidheid in die groot, donker oë.
“Jy is reg, Jan was ’n uitmuntende mens. Hy het vir ons almal gesorg. Dit was omdat Jan die mens was wat hy was, dat ek vyf en twintig jaar lank hier gebly het. Maar ek was altyd ’n vreemdeling, ondanks hierdie huis van my. Net by Jan was ek tuis. Hy was my wêreld. Maar nou is hy weg en niks hou my hier nie. Ek het saam met hom in hierdie huis gewoon en dit het aan die huis betekenis gegee. Alleen sal ek nie ’n dag lank hier kan bly nie.
“Ek wil hê, An, dat jy en Thys die huis oorneem. Ek sal heelwat van die goed saam met my neem. Wat oorbly, kan julle gebruik of verkoop. As jy nie in die huis wil woon nie, An, moet Thys maar besluit wat daarmee moet gebeur. Ek sal aan Thys ’n lys gee van die goed wat verskeep moet word. Want ek gaan permanent terug Italië toe, so gou moontlik. Ek hoop julle hou die huis, want ek sal seker eendag kom kuier, en dan sal dit goed wees as ek julle hier sou vind …
“Ek gaan oor ’n paar dae saam met Piero terug stad toe, want ek kan nie alleen hier bly nie. Julle sal tog ook eers teruggaan en Dawid is op die plaas. In die stad moet ons so gou moontlik ons sake gereël kry. Dit is nou lente in my land. Dit sal my troos om daar te wees. Primavera … met die heuwels om Firenze sag en groen en die lug so ’n besonderse blou. Dit was somer toe ek Jan ontmoet het. Ek onthou hoe bruin hy was en hoe groot …”
Dit is doodstil in die vertrek. Die ander kyk asof betowerd na Amalia, luister na haar mymerende woorde. Sy sit regop en hou haar hand na Piero toe uit. Hy staan op en gaan na haar toe.
“En jy kom saam met my, Pierino. Ons sal in Firenze bly en jy sal daar met jou studie voortgaan. Dis sinloos om hier te bly om ’n sogenaamde graad te voltooi. Wat beteken ’n graad aan ’n universiteit? Jy moet by die meesters kom, hoe gouer hoe beter. Daar sal jou talent tot sy volle reg kan kom. Ons vertrek dadelik, sodat jy in die somer kan begin. Jy sal my mos nie alleen laat gaan nie, Pierino?”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
