haar pa steeds sit en dis Piero wat uiteindelik aankondig dat hy gaan slaap. Zilla waag dit nie om saam met hom buitentoe te stap nie en sy hoor hoe die rondaweldeur driftig toeklap. Piero is ergerlik en seker met reg.
Sy soen haar pa nag, ’n bietjie vies vir hom, veral as hy ’n verdere steekhoutjie kwytraak. “’n Man wat sy geboortereg vir ’n pot lensiesop verkoop, is nie te vertrou nie.”
“Ag, Pa, los nou maar.”
Die res van die naweek bly stram. Zilla se poging om Kiepersol se bekoring met Piero te deel, is redelik vrugteloos, en met die loop van die naweek verdwyn haar vreugde om tuis te wees. As Piero Saterdagaand sê dat hy die volgende oggend vroeg wil ry, verstaan Zilla. Hy is beslis nie met ope arms verwelkom nie. Dié fout sal sy nie weer maak nie. Voortaan kom sy alleen.
Maar dalk was dit tog goed dat hy gekom het. Piero weet nou beslis haarfyn hoe haar pa voel en wat haar situasie is. Nou kan hy weer gaan dink oor sy stelling dat hy gekom het om te bly.
Haar pa is omgekrap oor die vroegryery.
“As ek met die trein gekom het, sou ek ook maar vandag moes terug, Pa,” sê Zilla.
“Ja, maar vanaand eers.”
“Toe maar, Pa, volgende keer kom ek met die trein.” Haar stem is effens suurderig.
“Bly om dit te hoor, Zilla.”
Piero is heelpad stil en Zilla is nie van plan om eerste iets te sê nie. Eers toe hulle die buitewyke van die stad binnery, begin Piero praat.
“Jy dink seker dat jou pa my so die skrik op die lyf gejaag het dat ek van nou af sy kosbare dogtertjie met rus sal laat.”
“Jy hoef nie naar te wees nie.”
“Sê dit liewer vir jou pa.”
“Los nou maar my pa.”
“Vir hom sal ek los, maar beslis nie vir jou nie, Zillatjie. Dit moet jy nou maar weet. En onthou, dis jou pa wat begin het.”
Hy hou voor mevrou Grabe se huis stil en dra haar tas binnetoe. Hy sit die tas neer en stoot die deur doelgerig toe. Dan neem hy haar ewe doelgerig in sy arms. Dit is die eerste keer die naweek wat hy aan haar raak en toe hy haar soen, is dit met al die opgedamde drif en frustrasie en woede van die afgelope twee dae. Toe hy haar loslaat, staan sy hygend teen hom aan.
“Laat hom weet, Zilla, jy is myne. Nie meer syne of Kiepersol s’n nie, maar myne.”
Die heftigheid van sy woorde is buite verhouding, weet Zilla intuïtief. En saam met die opwinding van sy omhelsing kom ’n klein vrees. Piero Basson is ’n driftige, dwingende mens. Saam met hom sal geen reis eentonig wees nie. Saam met hom sal sy bergpieke bestyg, maar ook afdaal in die dieptes. Sien sy kans vir ’n lewenspad saam met hom? Of moet sy, soos haar pa gesê het, nou omdraai? En kan sy nog?
Met ’n woeste vaart trek Piero se rooi Fiat weg. Sy gemoed kook. Dat hy in hierdie situasie betrokke geraak het, is eintlik belaglik. Sy verstand maan hom om hom onmiddellik daarvan los te maak. Maar teen hom voel hy nog Zilla se liggaam. Hy sien die sagtheid van haar mond, die blos wat haar hartstog verraai, die gloed in haar oë. Sy het ’n vlam in hom geword wat nie geblus wil word nie. Hy sal haar nie laat vaar nie en hy sal nie toelaat dat Frans Fourie hom weer verneder nie.
Toe hy in die straat voor die woonstel stilhou, sien hy dadelik die liggeel Mercedes. Sy pa en ma het dus intussen gekom. Hy is effens verbaas. Eintlik het hy hulle eers teen die einde van die week verwag.
Toe hy die deur oopmaak, sien hy dadelik sy ma. Sy sit alleen in een van die diep stoele in die woonkamer en lyk vir hom nog kleiner en fyner as gewoonlik. Sy spring op toe sy hom sien en omhels hom vol vreugde. Soos so dikwels in sy lewe verwonder hy hom aan haar brose, donker skoonheid. As kind het hy gedink dat sy seker nooit oud sal word nie. Selfs vandag, op vyftig, het sy ’n tydlose skoonheid. Geen wonder dat sy pa steeds soos ’n verliefde seun reageer nie. Hy dink dat hy daarin na sy pa aard: toe sy pa uiteindelik sy hart verloor het, hoe onwaarskynlik en onprakties die keuse ook al was, was dit vir ’n leeftyd.
“Piero, caro. Waar was jy?”
“Weg vir die naweek, Mamma.” Hy antwoord in die vloeiende Italiaans wat hy van kleintyd af by haar gehoor het. “En Pa?”
Hy sien hoe haar gesig versomber. “Hy slaap. Dis waarom ons vanoggend gekom het. Pa is nie gesond nie. Ek het heelpad bestuur.”
Hy kyk verbaas na haar. Gewoonlik is dit sy wat met haar gesondheid sukkel.
“Ons het môre ’n afspraak by ’n internis. Ek het jou gister gebel, maar kon jou nie kry nie.”
“Ek was weg.”
“Ja.” Sy kyk skerp na hom. “Ken ons haar, Piero?”
Hy lag. “Mamma maak wilde afleidings. Vertel my eers van Pa.”
“Hy voel al die hele week nie lekker nie. Narigheid en pyne in sy bors en arm.”
“Daarvan hou ek nie.”
“Ek ook nie. Daarom is ons hier, hy natuurlik onder protes. Daar is môre ’n direksievergadering op die dorp.”
“Daar is altyd direksievergaderings.”
“Presies.”
“Ek sal hom môre neem. Ek het net die middag prakties.”
“Dis goed. Ek het jou nodig. Ek is bly jy is terug, Piero – ek het verlang.”
Hy dink daaraan dat sy die woorde op so ’n manier sê dat dit hom glad nie hinder nie. Haar liefde vir hom was nog altyd van so ’n aard dat dit hom vry maar tog geborge laat voel het. Hy het altyd gedink dat die meisie wat hy uiteindelik sou kies soos sy ma sou wees. En hoe heel anders is Zilla nie met haar aardsheid, wat so vreemd verweef is met haar intense skoonheidsbelewing en skeppingsdrang nie. Amalia Basson se skeppende vermoë is toegespits op haar verhouding met haar man en seun. Zilla moet nog leer om haar skeppende vermoë wyer te kanaliseer. En wie kan haar beter leer as Amalia self?
Piero kom die volgende dag glad nie by die universiteit nie. Die internis is nie tevrede voordat allerlei toetse gedoen is nie en Piero bly die hele dag by sy ouers, ook nadat hulle gehoor het dat sy pa se hart baie verswak is. By die woonstel aangekom, gaan sy pa dadelik bed toe, maar sy ma het klaarblyklik ná die ontstellende dag ’n behoefte aan gesels.
“Pappa sal sy lewe voortaan anders moet inrig, Piero. Jy moet ook met hom praat. Hy durf nie iets oorkom nie.”
Hy sien die vrees in haar oë en dink dat dit eintlik ironies is: sy was altyd die brose een. Nou is die bordjies sonder waarskuwing verhang. Albei sy ouers sal hulle in hierdie omstandighede meer op hom verlaat. Hy besluit om voorlopig niks van Zilla te sê nie.
Dis laataand voordat hy by haar kamer aanklop.
“Naand, vreemdeling.” Sy laat nie blyk dat die dag vir haar eindeloos was omdat sy hom nie gesien het nie.
“Jammer, Zilla. My ouers het onverwags stad toe gekom. Ek moes my pa vandag dokter toe neem.”
“Ernstig?”
“Redelik.”
