getroud. Hy dra haar tot vandag toe nog op die hande. Sy kon dit nie hou op die plaas nie en hy het vir haar ’n Italiaanse villa op die dorp gebou. Dit het hom gepas, want baie van sy sakebelange was op die dorp. Piero bly in die gesin se woonstel in die stad en sy ouers gaan daar tuis as sy pa vir sake en sy ma vir inkopies stad toe kom.
Die prentjie is vir haar helder omlyn: vermoënde mense, stylvol en selfversekerd.
Sy vertel Piero dat sy weggaan vir die naweek.
“Kan ek jou neem?” vra hy dadelik.
Sy kyk verskrik na hom. Dit het sy nie verwag nie. “Dis ver. Byna driehonderd kilometer.”
“Net vier uur met ’n motor. Ons kan ry net wanneer jy wil.”
“My pa sal nie weet wat aangaan nie. ’n Mens kom nie sommer met ’n wildvreemde man op die plaas by hom aan nie.”
“Een of ander tyd moet hy tog weet van my bestaan.”
“Hoekom?”
Sy sien dat hy vreemd na haar kyk.
“Omdat ek gekom het om te bly.”
Sy voel hoe die bloed warm in haar nek opstyg en hoe haar hart onbedaarlik aan die klop gaan. Dan vererg sy haar ineens bloedig. Frans Fourie se meisiekind laat nie met haar speel nie. Sy weet mos van Piero Basson. Almal praat daaroor. Hy het net so min gekom om te bly as wat ’n stukkie kwik in staat is om op een plek te bly. “Moenie grappies maak nie!” sê sy skerp.
“Wat laat jou dink ek maak grappies? Jou vriendinne se skinderstories?” Daar is nie ’n sweem van lighartigheid in sy stem nie. As sy na hom kyk, sien sy dat die donker oë hard is. ’n Ander Piero. “Dié wat gesê het Piero Basson is ’n rokjagter? Gaan sê jy nou maar vir hulle Piero Basson het gekry waarna hy gesoek het. En wat hy het, hou hy.”
“Wie sê jy het my?” Sy is skoon die kluts kwyt.
“Ons gaan nie nou daaroor stry nie. Sê my net in alle eerlikheid, sal dit vir jou saak maak as ek hier uitstap en jy sien my nooit weer nie?” Hy dwing haar om na hom te kyk en sy oë eis ’n antwoord.
“Dit sal saak maak.” Haar stem is sag. Hy glimlag en sy gesig is meteens oop en lig.
Dié aand soen hy haar vir die eerste keer. Sy mond is ferm en koel, maar teen haar voel sy sy hartslag, sy warmte. As sy in haar kamer kom, weet sy dat dit regtig sal saak maak as hy nie weer kom nie.
Sy slaap die nag byna nie. Wat sý voel is een ding, maar haar pa het ’n skerp waarnemingsvermoë en onfeilbare mensekennis. Sy weet Piero is nie sy soort mens nie. Hy sal glad nie kan verstaan as sy so sonder waarskuwing met ’n wildvreemde man op die plaas aankom nie, sy wat eintlik nog nooit haar hart verloor het nie. Haar pa sal sê dis die kamerblyery.
Sy bel vroeg die volgende oggend huis toe. Haar pa is verheug om te hoor dat sy kom. “Ek sal op die halte wag, my kind.”
“Dis nie nodig nie, Pa. ’n Vriend bring my met ’n motor.”
“Volstrek nie. Ek weet hoe wild ry die studente.”
“Piero sal versigtig ry.”
“Piero? Wat vir ’n naam is dit?”
“Italiaans vir Pieter, Pa. Sy naam is Pieter Paul Basson.”
“Nou maar watse bynaam is dit dan?”
“Sy ma noem hom so. Sy is Italiaans.” Sy kom nou maar met die hele sak patats vorendag.
Die stilte aan die ander kant rek uit.
“Jy speel seker, my kind.”
“Nee, Pa, ek speel nie. Piero Basson bring my omdat hy Pa graag wil ontmoet.”
“Jy kon my darem vroeër gesê het, meisie.” Hy klink skielik vir haar oud.
Zilla se hart krimp ineen. “Ek het self nie geweet nie, Pa. Nie voor gisteraand nie.”
“Dan is daar seker niks aan te doen nie, hy moet maar kom. Maar glo my, Zilla, ek sal hom goed deurkyk. Jy is my kind en ek en jou ma het jou nie verniet na die beste van ons vermoë probeer grootmaak nie. Ek staan jou nie sommer aan enigeen af nie.”
“Hy is nie enigeen nie, Pa.”
“Ons sal maar sien. Julle sal dan seker so teen die late hier wees. Ek sal vir Hes sê. Die Italjaan moet maar in een van die buiterondawels slaap.”
Toe Zilla die telefoon neersit, kan sy nie help om te glimlag nie. Die Italjaan. Presies haar pa. Drie harde klippe: haar pa en Piero en sy. Sal hulle maal of sal een in die proses breek? Dalk sy, want sy is die kwesbaarste.
Soos ’n dief in die nag het die liefde haar bekruip. Want in die nag het dit ’n sekerheid geword: sy het Piero lief en sy sal haar nie maklik weer van hom kan losmaak nie. Ondanks die liefde bly sy egter getrou aan haar aard en so nugter soos altyd. Piero is nie gewoon en ongekompliseerd nie. Piero Basson is in die eerste plek ’n kunstenaar. Hy is ’n mens van vele wêrelde, en sy sal bereid moet wees om hierdie wêrelde saam met hom te betree.
Die laatson dam goud in die vallei op toe hulle van die hoofpad afdraai en tussen die berge inry. Zilla voel die bekende vreugde van terugwees. Dis asof sy alles vanmiddag met ander oë sien. Sy moet dit so vaslê, dink sy vlugtig, in breë, uitgesproke vlakke. Pers berge agter, geel son, groen voerlandjies. Sommer die naweek nog.
Sy weet nie dat Piero telkens vinnig na haar kyk en die vreugde op haar gesig sien nie. Sy weet ook nie dat dit hom ontsenu nie.
Hy trap die pedaal dieper in. Hy wil niks weet van hierdie plek en die skoonheid daarvan nie. Dit pas nie in sy lewenspatroon nie en Zilla sal haarself daarvan moet losmaak. Skilder en boer. Waar het jy nou al in jou lewe iets belaglikers gehoor? Maar hy stoot dié gedagtes opsy toe hulle die huis nader.
Kiepersol se kliphuis lê aan die voet van die berg. Die paadjie loop steil tussen groot aalwyne deur, tot teen die hoë stoep. Koelte lê reeds donker oor die grasdak toe die motor voor die deur stilhou. Teen wil en dank verstaan Piero waarom Zilla verknog is aan die plek.
Hy sien ’n lang, skraal man op die stoep uitkom. Zilla se pa, raai hy. Nog ’n faktor om mee rekening te hou. Dit kompliseer sake. Hy is self verbaas oor die oombliklike en onweerstaanbare aantrekkingskrag wat hierdie plaaskind vir hom gehad het. Dit is vir hom ’n uitgemaakte saak: hy het klaar gesoek. Omdat sy by alles nog self ’n skeppende mens ook is, is sy as ’t ware met die hand vir hom uitgesoek. Hy sal haar verder vorm tot sy heeltemal by hom pas.
Zilla is eerste by haar pa en groet met oorgawe. “Dit voel soos ’n leeftyd van ek laas hier was, Pa.”
“Is ook byna. Die bome begin al verkleur en jy is in die somer hier weg.”
“Dis Piero, Pappa. Piero Basson.”
Die twee mans groet sonder veel warmte.
Vreemdeling, dink Frans Fourie. Dit is ’n anderste soort mens wat by Zilla aanlê. ’n Mens sal maar moet sien.
Teen dié tyd is tannie Hes by. Sy groet vriendeliker, en terwyl Zilla en Frans binnetoe stap,
