die dokter laat kom?” vra Frans toe hulle weer in die gang kom. Hy klink bekommerd en sy wonder of hy oor die meisie self bekommerd is en of dit maar net is dat hy nie nog ’n pasiënt op sy hande wil hê nie. Die situasie raak steeds interessanter, dink sy.
Gerusstellend sê sy: “Dis moontlik net griep, maar die dokter kan haar gerus ’n inspuiting vir die seer keel gee. Sy het beslis koors.”
“Goed, ek sal hom vra om nog vanoggend te kom.”
Tant Bettie se kamer is aan die einde van die gang, net langs Lydia s’n. Die deur is half toe en net voordat hulle ingaan, kyk Frans ’n oomblik aarselend na haar, asof hy nog iets vir haar wil sê. Maar dan verander hy van plan en stoot haar saggies voor hom by die kamer in.
Die slaapkamer is groot en ruim, soos al die vertrekke in die huis, maar in teenstelling met die ander kamers is dit baie eenvoudig, byna karig gemeubileer. Op ’n groot ysterkatel in die middel van die kamer lê tant Bettie Serfontein, ’n kort, effens lywige vrou met lang gryswit hare wat sy in twee vlegsels dra, skerp donker oë en ’n effens blas vel. Afgesien van die hoë kleur op haar wangbene lyk sy nie juis siek nie, maar toe Lydia nader kom, sien sy die sweet wat op haar voorkop pêrel en die blou skynsel van haar lippe.
Tant Bettie se blik is skerp, maar nie onvriendelik nie.
“Dag, suster,” sê sy en haar stem is byna net so diep soos ’n man s’n. “Jy lyk ’n bietjie jonk en tengerig. Ek hoop nie die werk sal te veel vir jou wees nie.”
Lydia neem haar hand in albei hare. “Ek is vier-en-twintig en so taai soos ’n ratel. Ek verpleeg al ses jaar lank en die werk was nog nooit vir my te veel nie. Tevrede?”
’n Glimlaggie flits oor die stroewe ou gesig. “Jy ken nog nie vir Bettie Serfontein nie, kind,” waarsku sy. “Hoe heet jy?”
“My naam is Lydia Vorster.”
’n Oomblik nog kyk tant Bettie haar ondersoekend aan, dan draai sy haar kop na Frans: “As Mercia siek is, moet jy maar die dokter laat kom. Jammer hy het nie sommer gistermiddag na haar ook gekyk nie.”
Lydia se vingers is op die moeë, fladderende pols. “Tant Bettie moenie so baie praat nie, anders sê u weer voor vanaand les op. Solank Frans die dokter gaan bel, kan ek u was en ’n bietjie gerieflik maak.”
Sonder ’n woord draai Frans Naudé om en stap by die kamer uit. ’n Rukkie betrag tant Bettie die jong meisie in stilte terwyl sy in die kamer rond werskaf, dan sê sy droogweg: “Frans is nie gewoonlik so bedees nie. Sou dit die wit uniform wees?”
Lydia glimlag effens, maar antwoord nie. Sy was haar pasiënt, borsel haar hare en vleg dit weer, en trek die bed skoon oor. Ten spyte van die feit dat sy so vinnig moontlik werk, is tant Bettie uitgeput toe sy met haar klaar is.
Later kom Frans terug en help haar om tant Bettie regop teen die kussings te laat sit sodat sy gemakliker kan asemhaal. Lydia besef dat sy die pasiënt nooit alleen sal kan behartig nie.
Sy was pas klaar met tant Bettie toe sy ’n sagte klop aan die deur hoor. Aarselend kom tant Susie die kamer binne. Sy groet saggies en kom tot by die voetenent van die bed. Stilswyend kyk sy na tant Bettie, wat nou met geslote oë teen die kussings lê en hyg na asem. Na ’n rukkie maak tant Bettie haar oë oop, asof sy bewus geword het van nog iemand in die kamer, en sy knik effens.
“Môre, Bettie,” sê tant Susie skugter, soos een wat bang is sy hinder. “Hoe gaan dit vanmôre?”
“Beter,” fluister sy. “Net moeg.”
“Sal ek vir tant Bettie ’n pilletjie gee?” vra Frans, wat nog langs die bed staan, en sy knik weer. Lydia kyk hoe hy ’n klein bruin pilletjie in die palm van sy hand uitskud en dit saam met ’n bietjie water vir tant Bettie gee. Sy dink dat hy vir ’n man wat die grootste gedeelte van sy dag buite in die veld deurbring, besonder handig is in die siekekamer.
Sy draai na tant Susie, wat nog aarselend by die voetenent van die bed staan, en sê sag: “As tante wil, kan u ’n rukkie by tant Bettie sit, maar sonder om te praat, terwyl ek gou vir Mercia gaan was en regmaak.”
Tant Susie se gesig verhelder, asof dit vir haar ’n groot voorreg sal wees, maar Frans sê vriendelik maar beslis: “Ek het nou niks te doen nie. Ek sal self ’n rukkie hier sit. Tant Susie kan gerus gaan kyk dat die ontbyt klaarkom.”
Tant Susie se gesig val en sonder ’n woord draai sy van die bed af weg. Waarom het hy dit gedoen? wonder Lydia toe sy saam met tant Susie uitstap. Dis byna asof hy onwillig of bang is om tant Susie alleen by die sieke te laat.
“Hulle wil my nooit toelaat om by haar te sit nie,” kla tant Susie toe hulle in die gang kom, byna asof sy Lydia se gedagtes kan lees. Sy lyk so bedruk dat Lydia haar jammer kry. ’n Oomblik lê sy haar arm vertroostend om die skraal, effens geboë skouers.
Lydia klop aan Mercia se deur en gaan binne. Die meisie is warm en koorsig, en hoewel sy dink dat dit net griep is, is Lydia tog bly dat Frans die dokter ontbied het.
“My keel voel soos ’n rasper en my lyf is so seer dat ek skaars kan roer,” bekla Mercia haar lot.
“Ek weet, dis ’n nare siekte. Ek het self onlangs deurgeloop. Die beste is om maar net doodstil in die bed te lê tot dit weer beter gaan. Frans het die dokter gebel – hy sal later vanoggend kom.”
Sy spons die warm jong liggaam af, borsel die klam blonde hare en maak Mercia verder gemaklik. Die kontras tussen die twee pasiënte, die een oud en moeg en afgeleef, die ander jonk en mooi, tref haar onwillekeurig. En meteens wonder sy of die jong meisie bereid sal wees om tant Bettie se plek op Poortjie in te neem noudat haar dae van heerskappy hier op die plaas getel is.
“Dankie, dis beter,” fluister Mercia. Lydia gee haar twee pille en trek die gordyne toe.
“Ek bring vir jou ’n koppie tee, dan moet jy probeer slaap.”
“Ek sal. Ek is doodmoeg. Ek het vannag nie ’n oog toegemaak nie. Jy moet asseblief net vir tant Susie hier uit my kamer weghou. Die ou vrou werk op my senuwees.”
“Ek sal sê jy wil slaap,” paai Lydia, maar heimlik is sy ’n bietjie geskok. Om van tant Susie sommerso as “die ou vrou” te praat, klink darem nie mooi nie.
Sy stap kombuis toe om vir Mercia tee te maak en vir tant Bettie ’n bietjie pap in te skep. ’n Huishulp is besig voor die stoof en met openlike nuuskierigheid bekyk sy die meisie in haar spierwit verpleegstersuniform.
“Môre, juffrou, ek is Sabina,” groet sy, en Lydia glimlag vriendelik. Sy hou dadelik van haar gesig.
Lydia soek ’n skinkbord en neem dit eetkamer toe om dit vir die pasiënt reg te maak. In een van die riempiestoele naby die venster sit tant Susie en brei. Sy kyk op toe Lydia inkom en knik vriendelik, haar ontevredenheid van so pas blykbaar vergete. Sy het ’n blou katoenrokkie aan, die glimmende wit hare is netjies gekam en die kantmussie wat daarop pryk, is onberispelik skoon. Met die blinkblou ogies wat die wêreld om haar so belangstellend betrag, lyk sy vir Lydia nes ’n nuuskierige voëltjie.
Toe Lydia by tant Bettie se kamer kom, sit Frans nog by haar. Hy staan op, neem die skinkbord by haar en sit dit op die tafeltjie voor die bed neer. “Ek sê dan maar tot siens, tant Bettie; ek wil net na ontbyt land toe gaan. Die werkers is besig om te skoffel en aangesien tant Bettie in goeie hande is, sal ek seker nie voor vanmiddag terugkom nie.”
Tant
