en klawers uit.
“Dit lyk of hier ’n naam uitgekrap is,” sê hy en buig vooroor om die letters op die perlemoenkas te probeer lees. “JHR . . .” Die volgende oomblik ruk hy sy hand weg.
“Wat’s dit nou weer?” vra Karel geïrriteerd.
“Iets het my gesteek,” sê Wikus en vryf sy hand.
“Seker maar ’n splinter, wat anders?” sê oom Hans en lag. Hy draai na Giepie. “Jy ken mos musiek. Kyk ’n bietjie of dit nog kan speel.”
“Ek speel eintlik kitaar, maar ek sal probeer, al is hier ’n paar goed weg.”
Giepie tel die trekklavier versigtig op en hang dit om sy nek. Dan plant hy sy bene uitmekaar, steek sy linkerhand deur die kort leerband en druk sy vingers op die ronde swart knoppies terwyl hy sy regterhand oor die wit en swart klawers sprei.
Eeuuu . . . eee . . . aah . . . euuu . . . ieeee . . . aaah.
“Sien,” sê tannie Letsie toe die wanklanke by die instrument uitborrel. “Die ding het nou die dag net so gekreun.” Sy vryf oor haar arms. “Ek kry skoon hoendervleis.”
“Dis toe klein Hansie daarmee gespeel het,” antwoord oom Hans. “Hoeveel keer moet ek nog vir jou sê daar’s nie ’n manier dat dit sommer vanself geluide kan maak nie.”
Tannie Letsie snork verontwaardig en probeer hard om nie gespanne te lyk nie, maar Wikus kan sien iets omtrent die trekklavier ontstel haar.
“Hansie was nie eens hier toe ek dit die eerste keer gehoor het nie,” sê sy afgemete.
“Dis van pure ouderdom dat hy so kreun,” sê Karel en vryf versigtig oor die leervoue. “Het Tannie gesien hoe geskif is die blaasbalk?”
“Mmm . . . ja,” antwoord tannie Letsie afgetrokke. Sy hou haar kop skeef en snuif-snuif in die lug. “Verskoon my, asseblief. Ek het vis in die oond.” Sy stap haastig kombuis toe.
Giepie druk ’n paar akkoorde terwyl hy die blaasbalk stadig heen en weer trek.
Eeuuu . . . eee . . . aah . . . euuu . . . ieeee . . . aaah.
“Wow-wowooooééé!” maak Wikus soos ’n hond wat vir die volmaan tjank. “Wow-wowéé!”
Oom Hans lag. “Nee wag, soos julle nou te kere gaan, sal julle enige spook wakker maak.”
Giepie se oë rek groot. “Oom moenie sulke dinge sê nie, veral nie as Wikus by is nie.”
Karel stel sy kamera. “Wikus, hou jou pose! Staan nader aan Giepie . . . ek wil hierdie foto hê.” Kliek! klik die kamera en dan is die geheuestokkie vol.
“Ag, nee! Het ek so baie foto’s geneem? Gelukkig het ek ’n ekstra memory stick saamgebring. Ek hoop maar Kodak Express is môre oop,” kreun Karel.
“Miskien,” sê oom Hans. “Dis Goeie Vrydag, maar sommige winkels en besighede is wel tot twaalfuur oop.”
Wikus loer by die venster uit toe hy voetstappe oor die tuinpaadjie hoor knars. “Oom, daar’s iemand by die voordeur,” sê hy toe hy ’n dringende klop aan die deur hoor.
“Dis seker die wind,” antwoord oom Hans. “Hier waai hy mos nes hy wil.”
“Oupa! Oupa!” roep klein Hansie en storm by die studeerkamer in met ’n koevert in sy hand. “Hier’s vir Oupa pos. ’n Oom het dit gebring.”
Ingedagte neem oom Hans die koevert. “Dankie, Oupa se kind. Ek wonder hoe het die man by die veiligheidshek ingekom?” Hy draai na Wikus. “Ek skuld jou ’n verskoning. Lyk my jou ore is beter as myne.”
Nuuskierig skeur hy die koevert oop en lees die boodskap op die kaartjie:
Carpe Diem . . . Gryp die dag!
Oom Hans glimlag. “Daar’s net een mens wat so ’n boodskap vir my sal stuur, en dis dominee Willers.”
Die geur van varsgebakte kabeljou dwarrel saam met tannie Letsie die eetkamer binne.
“Kom kry vir julle,” sê sy toe sy die warm erdeskottel op die buffet by die ander kosbakke neersit. Vir die kleintjies het sy in die kombuis gedek en sommer daar vir hulle opgeskep.
“Soetpatats . . . gebraaide aartappels en mengelslaai. Die borde, messe en vurke is aan die onderpunt van die tafel.” Sy kyk op toe oom Hans by die vertrek inkom. “Wie was netnou by die deur?”
“Die posbode.” Hy haal die kaartjie uit sy hempsak en gee dit vir haar om te lees. “Tipies dominee Willers, dink jy nie?”
Tannie Letsie knik haar kop. “Ja, die ander mense bel of stuur ’n SMS.”
Nadat oom Hans die seën gevra het, smul almal aan die heerlike kabeljou wat hy self gevang en tannie Letsie volgens haar eie geheime resep voorberei het.
Dan lui die telefoon skielik.
Oom Hans stap haastig uit en praat ’n rukkie voor hy fronsend terugkom. “Dit was dominee Willers; hy sê groete vir almal. En ek het hom gevra oor die kaartjie. Hy sê hy’t dit nie gestuur nie.”
“O . . .” Tannie Letsie skuif ongemaklik rond. “Nou van wie was dit dan?”
Ná poeding en koffie gaan Giepie se ma-hulle en die ander grootmense in die sitkamer sit en gesels terwyl die kleintjies hulle slaapsakke en beddegoed opgewonde vir die TV-kamer en tentslapery regkry.
Oom Hans vra verskoning en stap kombuis toe om die houthuis se sleutel te kry. Hy steek sy hand na die sleutelrak uit en frons. “Letsie!” roep hy. “Waar’s die houthuis se sleutel? Ek sien dit nie?”
“Op sy plek . . . en as dit nie daar is nie, is dit seker nog in jou oorpak se sak,” sê sy en kom haastig by die kombuis in.
“Ek dag ek het dit hier gehang,” sê oom Hans dronkgeslaan, “maar ek sal al my oorpakke deurgaan.”
“Hoe lyk die sleutel, Oom?” vra Wikus en stap nader. “Dan help ons gou soek.”
“Mmmm . . . laat ek dink. Dis geelkoper en,” hy beduie met sy duim en wysvinger, “ongeveer twintig sentimeter lank en as ek reg onthou, staan daar UNION op die sleutelkop. Dit hang aan ’n pienk skulp. Julle kan dit nie miskyk nie.”
Die seuns soek oral: onder die stoele, banke en buffet, op elke kas en in elke laai, agter die yskas en tot selfs in die koskas – maar die sleutel is nêrens nie. Oom Hans deursoek al sy oorpakke en broeksakke, maar kry nie die sleutel nie.
“Kyk wat het ek gekry!” roep tannie Letsie triomfantelik toe oom Hans kopskuddend by die eetkamer inkom. “Ek sê mos jy kan nie soek nie.”
“Dankie, vrou, maar ek sou beslis nie so ’n verwoede soektog op tou gesit het as die ding op sy plek was nie.”
“Wel, dan was dit seker maar een of ander spook wat dit gevat en weer teruggesit het,” spot Wikus.
Hy sien hoe sy verbleek en onrustig oor haar skouer loer. “Jammer, Tannie. Ek het net ’n
