meeste Mosselbaaiers dink ook só,” sê oom Hans. “Die inwoners en ontwikkelaars het maande lank oor die toekoms van die seefront gestry, maar uiteindelik het die ontwikkelaars die stryd gewen. Die planne is goedgekeur en die kontrak opgestel en onderteken. Hier waar die huis nou staan, kom ’n restaurant met ’n uitsig oor die see.”
Hoe-whooe . . . hoe-whooe roep ’n uil kort en onheilspellend. Hoe-whooe.
’n Beweging in die kombuisvenster vang Wikus se oog. “Bly hier iemand in die houthuis?”
“Nie sover ek weet nie, Wikus. Hoekom?”
“Ek kon sweer ek het nou net iemand gesien.”
“Ja . . . sure,” spot Karel. “Nes jy die man in die pad gesien het.” Skielik spring hy verskrik weg toe ’n mosselskulp naby hom op die grond neerplof. “Hei!”
“Dis seker ’n blouapie of bobbejaan wat op een of ander manier in die huis gekom het,” sê oom Hans en lag saggies. “Julle moenie skrik as hulle in die middel van die nag oor die dak hardloop nie.” Sy kop ruk toe ’n groterige skulp hom tref. “Wat de dinges . . .”
“Wikus!” roep Giepie toe ’n skulp hóm teen die kop tref. “Ek dink nie jy’s snaaks nie.”
“Dit was g’n ek nie! Hoekom kry ek altyd die skuld vir alles?”
Oom Hans snak na asem toe nóg ’n skulp hom skrams teen die kop tref. “Giepie . . . Wikus . . . kry die flits. Dis onder my sitplek. Gou!”
Giepie val amper oor sy voete soos hy omdraai om die flits te kry. Wikus is voor hom by die jeep, haal die flits onder die sitplek uit en hardloop daarmee terug.
“Dankie,” fluister oom Hans en skakel dit aan. Die volgende oomblik tref ’n hand vol seesand hom teen sy rug. “Wie’s daar?” roep hy en lig met die flits rond.
Iewers kraak ’n tak.
Grr . . . hhhu . . . grr . . . hhhu . . . kom die sagte waarskuwende grom van ’n bobbejaanmannetjie vanuit die bosse.
Skielik kom Skottie en Mac tjankend om die hoek van die huis gehardloop en stamp amper die swart vullisdrom om. Holderstebolder spring hulle by die jeep se halfoop deur in en gaan sit styf teen mekaar. Hulle ruk soos hulle
bewe.
Oom Hans lig met die flits in groot sirkelbewegings. “Dit moet die bobbejaan wees wat hulle so laat skrik het,” fluister hy toe hy sien hoe die struikgewasse tril.
Dan is alles stil. Die enigste geluide is die eentonige geroep van krieke, die branders wat reëlmatig oor die rotse breek, en oom Hans en die seuns se skoene en tekkies wat op die sand girts.
“Ek dink julle moet maar begin aflaai,” stel oom Hans voor. “Wat ook al die honde bang gemaak het, is nou weg.”
Wikus maak die jeep se agterste flap oop en probeer die boonste matras uithaal, maar kry dit nie reg nie. Hy klim in die voertuig.
“Karel, Giepie. Kom help!” roep hy en beduie waar hulle moet staan. “Trek julle aan daardie kant, dan stoot ek diékant.”
Karel sit sy kamera eenkant neer. Dan gaan staan hy wydsbeen, gryp die matras met albei hande vas en trek so hard as wat hy kan. “Stoot, Wikus!” roep hy tussendeur. “Stoot, man!”
Wikus kreun soos hy die matras vorentoe probeer druk. “Giepie . . . Help trek! Het jy pap in jou hande? Trek, man!”
“Nou wat dink jy doen ek?” Giepie byt op sy tande en pluk asof hy aan ’n toutrekkompetisie deelneem.
Oom Hans skud soos hy lag. “Julle kan darem lekker aansit. By die huis het julle die matrasse sonder enige moeite in die jeep gelaai, nou kry julle dit kamtig nie afgelaai nie.”
“Maar toe het die ding nie aan iets vasgehaak nie,” steun Giepie rooi in die gesig.
Wikus buk af en druk bondels klapperhaar wat by ’n skeur in die materiaal uitpeul terug. Hy kom regop, haal diep asem en stoot die matras met al sy krag. Die volgende oomblik skiet die ding so vinnig vorentoe dat Karel en Giepie omval.
“Hei! Wat máák jy?” roep Giepie waar hy plat op die grond lê.
Karel is woedend. “Ons het nie gesê stamp ons om nie! Jy kan bly wees ek het nie op my kamera geval nie.”
Wikus proes van die lag. “Skuus, julle! Die matras het uit my hande gegly.”
“Nonsens, man! Jy’t ons aspris omgestamp.”
“Jy’s lekker moedswillig,” brom Giepie. “Ek dink glad nie jy’s snaaks nie.”
“Dis julle wat nie die ding . . .”
“Sal julle drie nou ophou stry!” raas oom Hans. “Laai die matrasse af en kry klaar. Ek het kuiergaste by die huis, indien julle vergeet het.”
“Goed, Oom . . . Jammer, Oom!”
Die seuns sleep die matrasse sonder enige verdere moeite uit die jeep. Hulle haal ook die ander bagasie en kartondoos met kruideniers- en kombuisware uit. “Oom kan maar ry!” roep Giepie. “En dankie dat Oom ons gebring het.”
“Nou ja, dan groet ek maar,” sê oom Hans terwyl hy die jeep se enjin aanskakel. “Julle kan môre sommer terugstap. Dis nie ver nie . . . Amper vergeet ek,” sê hy en haal die houthuis se sleutel uit sy broeksak en gee dit vir Giepie. Hy waai deur die oop venster. “Lekker slaap!”
Hulle kyk oom Hans agterna totdat die remligte net rooi spikkels in die verte is.
Die volmaan skuif agter ’n paar vlieswolke in.
6
Giepie trap ongemaklik rond en maak sy keel skoon. “Wikus . . .” begin hy versigtig. “Uhmmm, daar is iets wat ek . . . ons jou moet vertel.”
“Ja . . . aa?” vra Wikus met een wenkbrou gelig. “Wat?”
Karel skop-skop na ’n paar verbrokkelde skulpe op die grond. “Ek . . . uhmmm . . . het sommer . . . uhmmm . . . gespeel . . . toe ek . . . uhmmm . . . gesê het die huis spook.”
“Wat!” Wikus staar Karel met ’n mengsel van skok en ongeloof aan. “Jou flippen . . . En om te dink ek het jou geglo!” Hy draai na Giepie. “Het jy dit geweet?”
“Ja . . . uhmm . . . ek . . .” Giepie knak sy kneukels. Eh . . . ek . . . uhmm . . .”
“Ek dog ons is pelle,” verwyt Wikus.
Karel sluk. “Jammer, maar dit was die enigste manier om jou te kry om saam te kom.”
Giepie slaan sy arm om Wikus se nek. “Jy is so ’n lekker pel. Hoe kan ons vir ’n hele naweek sonder jou weggaan?”
Wikus glimlag en haal sy skouers op. “Toemaar, julle is vergewe. Maar julle doen dit nooit weer nie, veral nie as dit oor spookhuise gaan nie.”
“Nooit,” belowe Karel plegtig asof hy ’n eed aflê.
“Ek
