Die grond onder ons is toe onder bruin, modderige water. Op ’n vloedgemaakte eiland regs van ons staan ’n paar beeste en hulle oppasser. Langs hulle steek die dakke van ’n handvol hutte uit. Nie die beeste of die seuntjie lyk bekommerd nie. Hulle lyk eerder verbaas oor die metaalvlinder wat bo hulle huiwer.
Waar is Ranna? Nog steeds daar agter.
Ek wys weer vir haar om vorentoe te skuif. Toe sy dit uiteindelik doen, sien ek hoe sy die vrees afsny. Haar gesig word kalm. Haar oë ’n donker, intense blou.
Sy kom sit langs my en beduie ek moet my arm om haar sit. Ek maak so. Sy skuif voor my in en wurm haar tussen my bene in. Sy wys ek moet stywer vashou. Dan, met die eentonige wap-wap van die helikopter wat alles anders verdryf, leun sy vorentoe, by die helikopter se deur uit.
Nog verder.
Ek skop my hakke in die staalmaag van die Puma in. Die spiere in haar rug knoop onder die T-hemp, en ontspan dan soos sy van my vergeet.
Ek weet beter as om bang te wees om haar onthalwe. Ranna is wie sy is, en dit gaan niks help om te pleit dat sy moet verander nie.
Dit voel asof ure verbygaan voor die vlieënier my op die skouer tik. Bring haar terug, beduie die vrou.
Ek begin Ranna terughys. Haar lyf baklei eers, maar gee dan in. Uiteindelik sit sy weer langs my. Die staalkabel wat deur haar lyf loop, is snaarstyf gespan. Die adrenalien wys in die rooi vlekke aan haar keel, die lag om haar mond.
Sy was nog nooit so mooi nie.
Sy skree iets, maar dit los op in die gedreun van die helikopter wat begin styg.
“Wat?” skree ek terug.
Weer vorm haar lippe die woorde, stadiger hierdie keer. Ek lag toe ek dit snap.
“Ek’s lief vir jou ook!” roep ek, en weet dat dit een van die beste dae van my lewe is.
Die adrenalien hou tot by die huis. Nat van die reën draf ons by Ranna se woonstel in.
Sy sukkel met haar stewels, skop hulle uiteindelik uit. Die nat jeans is moeiliker. Sy vloek onderlangs.
Ek draai haar om terwyl sy nog besig is en trek haar nader. Soen haar op die bruingebrande vel wat deur die blou hemp wys. Dan hoër op, in haar nek. Sy kreun, lank en diep. Ek trek haar heupe nader en voel hoe die honger haar oorweldig. Hoe dit haar lyf oorneem en dringend in haar mond kom sit.
Sy soek na die knope van my hemp. Raak ongeduldig. “Demmit.” Sy ruk een af. Nog een.
Ek verstaan dit. Ek weet van nou en nie later nie. Later los op in tyd. In dalk. In miskien. In moet. Nóú is die enigste ding wat regtig bestaan.
Sy ruk aan die boonste knoop van my Levi’s. Ek voel hoe my asemhaling vinniger word. My lyf harder. ’n Klank ruk los uit haar bors. Sy dryf my dieper die woonstel in. Teen die kas in die hoek. Die boekrak langs die TV. Ek swaai haar om dat haar rug teen die boeke is, ewe ongeduldig. Ek hys haar lyf teen myne op. Sy beur weg en trek die hemp van my lyf af.
Nou.
Ek soek na haar jeans met een hand. Sukkel met myne. Gee op. Sit haar op die vloer neer en skil die nat broek af tot sy daaruit kan stap. Dan my eie. Ek lig haar weer op, my hande om haar middel. Haar bene knoop om my heupe. Haar naels slaan in my rug in.
Een vir een val die boeke uit. The Mating Habits of Butterflies. The Dream Taker. Primal Fear.
In.
Nou.
Nou.
Nou.
16
DIE WEER, NET SOOS SPORT EN FILMSTERRE, is altyd nuus. Almal wil weet of dit môre warm of koud gaan wees, al is daar niks wat hulle daaraan kan doen nie. Van die slegste dae in die geskiedenis van die mensdom was toe die weer nuus gemaak het. Dit bly dae en name wat niemand vergeet nie.
Die tsoenami op 26 Desember 2004. Orkaan Katrina. Japan se 2011-tsoenami. Elke keer haal dit die voorblaaie.
As die temperatuur in Oudtshoorn tot 47 grade Celsius styg en ses mense en 130 volstruise doodgaan weens hitte-uitputting, is dit nuus. As dit sneeu waar dit nog nie in ’n honderd jaar gesneeu het nie, haal dit die koerant. Selfde wanneer dit hael. As die wind waai. As dit nie reën nie. As dit reën. En reën. En reën.
Toe die eerste dorpies dae gelede begin oorstroom het, was dit weggesteek op bladsy 6 van die plaaslike koerante, agter stories van ’n minister se rebelse buite-egtelike kind. Toe die vloed naderkom en dit lyk of Dar es Salaam self in die see gaan wegspoel, het dit eers na bladsy 2 geskuif, en toe na die voorblad.
Eergister, toe drie Britse toeriste ’n joernalis in Londen per e-pos laat weet het hulle is gestrand op Zanzibar, die land se toeriste-eiland, het dit die hoofdeel van vier oorsese koerante en elf webwerwe gehaal. Nie eers Lion Mining kon dít regkry nie.
En toe gebeur dit. Die ding wat alles verander het. Die ding wat alles nog groter gemaak het. Chaos.
Die vloed tref Oesterbaai, Dar se rykmanstrand. Die IT-biljoenêr William Peter Jones se drieverdieping-vakansiehuis stort saam met drie ander in die see. Binne 36 uur doen ’n CNN-korrespondent verslag van die toneel af. Billy Jones is immers ’n Amerikaanse burger – en nie sommer enige Amerikaanse burger nie. Hy is die een wat uitgevind het hoe om enige rekenaar ses keer vinniger te laat werk as wat nog ooit moontlik was. Boonop is hy ’n hubare vrygesel met ’n stoutseun-reputasie en ’n lang lys bekende vroue op sy kerfstok.
Ná sy lyk ’n dag later op die strand uitgespoel het, en terwyl die reën steeds onverpoos neersak, het nuusmense een vir een by die deurdrenkte lughawe opgedaag. Al die koerante en TV-stasies wat nie korrespondente in Tanzanië het nie, het hulle mense ingestuur. Skielik was die stad vol joernaliste, kameramanne en fotograwe met ’n honger in hulle oë.
Maar nog voor die eerste vliegtuig onsierlik oor die nat aanloopbaan tot stilstand gegly het, was ek en Ranna reeds daar. Ons het immers op die lyk afgekom.
Ons tel skulpe op, met opgerolde jeans en stadige, soekende treë soos kinders en ou vroue tydens lang, reënerige Junievakansies in die Kaap doen. Asof dit regtig saak maak. Asof dit ’n kompetisie is. In weerwil van die slegte weer sif ons deur die nat sand op soek na die perfekte skulp. Die een wat die malende golwe oorleef het.
Uit pure verveling het ons vroeër vanoggend besluit om strand toe te kom. Ranna het haar boek toegemaak en gesê ’n mens kan ook net só lank lees en TV kyk.
Dit is Sondag en ons is die enigste mense op die uitgestrekte wit sand. Die strand is leeg, die grasdakhutte waar die sonsoekers gewoonlik sit verlate. Die vissermanne se dhows lê vasgemeer, die aanhoudende reën te veel vir selfs die mees vasberade onder hulle. Die see is donker, anders as die gewone helderblou; die altyd rustige water klots onstuimig.
Voor my loop Ranna soos ’n verkenner deur die misreën. ’n Vae, geboë figuur in die grou oggend.
“Het hom!” roep sy. Sy draai om. Doem skielik voor my op. Sy glimlag, haar linkervuis gebal. “Maak toe jou oë.”
Ek maak soos sy sê. Sy sit iets in my handpalm neer. Dis koel teen my vel. Dit ruik soos die see, soos ’n vrou.
Ek
