“Hey. Jy’s veronderstel om jou oë toe te hou.” Sy glimlag. ’n Trotse, ingenome glimlag deur die swart krulle wat om haar kop maal.
Ek sit die skulp in my sak en trek my baadjie stywer om my lyf toe die reën skielik harder neersif. Ranna strek bloot haar arms uit asof sy dit wil omhels. Sy begin vorentoe hardloop, al hoe vinniger, asof ons aan die einde van die aarde staan en sy wil afspring.
Maar sy vlieg. Sy styg op en leun vorentoe in die wind en ek kyk hoe haar lyf teen die deurdrenkte T-hemp beur. Ek staar na haar stywe maagspiere, die ronding van haar borste. Die hardkoppige lyn van haar kakebeen, selfs meer verbete as laas nag en die nag voor dit en die nag voor dit.
Toe, net verby die rotse, sien ek haar terugruk. Soos ’n vraagteken en ’n uitroepteken tegelyk. Asof sy iets sien wat sy nie kan glo nie. Ranna, wat al alles gesien het.
“Wat is dit?” Ek hardloop nader, spring oor die rotse tot ek uitasem langs haar staan.
Ek trek my asem hard in. “Wat de hel . . .?”
Sy sê niks nie.
Ek kyk van die dooie man na haar. Sy hou die stukkende, bleek lyf voor haar voete met ’n vreemde uitdrukking dop. Uiteindelik plaas ek die emosie: Sy wens sy het haar kamera by haar gehad. Maar vandag, omdat sy nie lus was om dit te dra nie, lê dit in die Land Rover, en dié staan ’n goeie kilometer weg.
Eers baie later sou ek besef dit was nie haar kamera wat sy gesoek het nie, maar ’n agterdeur. ’n Wegkomkans.
Die golwe stoot die man vorentoe, tot hy teen ons voete klots saam met die gety, die agterkant van sy kop ’n bruin klos hare. In sy nek is daar ’n dowwe tatoeëermerk. Iets Kelties. Ek leun vorentoe om beter te sien. Drie inmekaargestrengelde sirkels.
Ek maak my mond toe, maar dis te laat. Die stank sit reeds agter in my keel. Dit kruip tot op die krop van my maag en ek beweeg onwillekeurig agteruit. Ek haal diep asem, gee ’n tree vorentoe. My knieë sink weg in die sagte sand toe ek langs die man hurk. Ranna beweeg nie.
“Help my,” sê ek.
“Hoekom? Daar is niks om te sien nie.” Sy kyk na my asof ek onnosel is. “Die helfte van hom is . . . weg.”
Ek ignoreer haar. Sukkel met die man se bonkige lyf. Ek sê dit nie, maar ek wil hom omdraai om te sien wie dit is. Dalk ken ons hom. Hy is nie van Tanzanië nie, daarvoor is hy te leliewit. Ek gryp sy swart hemp vas en slaan my hakke in die nat sand in. Kom regop. Uiteindelik kyk ek vas in wat oor is van sy gesig. Dis niemand wat ek herken nie.
Ek voel in sy keel. Sy vel is ’n yskoue klam lap wat onder my vingers rondskuif asof dit nie meer deel van hom is nie. Sy hare is slymerig en min. Ranna is reg: die see was nie genadig nie, veral nie met sy gesig nie. Die visse nog minder.
Ek soek af met sy lyf. Daar is geen juwele wat dit makliker sal maak om hom uit te ken nie. Die tatoeëermerk sal darem help.
Langs my begin Ranna versigtig wegskuif, maar die sand suig aan haar stewels vas, asof dit haar daar wil hou. Daar is iets soos hartseer op haar gesig.
My oë skiet van haar na die man. “Ken jy hom?”
Sy knik haar kop stadig, haar gesig uitdrukkingloos. “Ek weet nie. Miskien. Dis moeilik om te sê. Ek dink ek het eenmaal sy foto vir Time geneem.”
“Time?” Dit beteken dis iemand bekends.
Ek kyk weer na die man voor my. Miskien . . . Kan dit wees? Onmoontlik.
Ek draai terug na haar. “Is jy okay?”
“Ja.” Sy klink skielik bang. Dis nie die emosie wat ek verwag het nie.
“Is jy seker?”
Sy kyk weg van die lyk na die see, dan na my. Draai om en begin vinnig wegloop.
“Bly hier. Ek gaan my kamera haal!” roep sy oor haar skouer net voor sy om die rotse verdwyn.
17
“JY MOET EERSTE INGAAN.”
“Wat?”
Ek skud my kop, maar nie vir haar woorde nie. Ranna is heeltemal te kalm – amper klinies – vir iemand wat in ’n polisiekantoor sit. Sy lyk amper gewoond hieraan.
Meer nog: dis ’n ander vrou wat nou hier langs my sit. Die emosionele vrou van die rotse is weg. Ek wou nog troos toe sy teruggekom het strand toe, kamera oor die skouer, maar haar lyf was skielik hard en rigied. Soos lover’s rigor mortis.
Ek vryf my klam handpalms teen mekaar. Anders as Ranna sukkel ek om rustig te raak. Hierdie is nie die kant van die storie waarvan ek hou nie. Gewoonlik skryf ek die nuus. Ek maak dit beslis nie.
“Sal jy vir my cover?” praat sy weer. “Net vir ’n paar minute.”
“Waarheen gaan jy?”
Sy hou die Nikon omhoog. “Ek gaan die foto’s deurstuur.” Sy wys na die drie polisiemanne wat staan en koffie drink. “Een van daai konstabels is goeie vriende met die ou van die Daily News. Hy gaan vir Patrick aftip.”
“En waarheen sou jy so skielik verdwyn het?”
“Griep. Asma. Jy kan seker aan iets dink.”
“Ek gaan nie vir die polisie lieg nie.”
“Dis dieselfde as lieg vir ander mense.”
“Klink soos iets wat jy gereeld doen.”
“Vir die polisie of ander mense?”
“Ha-ha, baie snaaks. Beide.”
Sy haal haar motorsleutels uit haar sak. “Is alles altyd so swart en wit vir jou?”
“Daar is min tussenin. En wat daar is, is mensgemaak.”
“Dis waar jy verkeerd is, Alex. Daar is ’n heelal tussenin. ’n Fokken afgrond. Eendag gaan iemand jou ook daar afstoot.”
“Ek sal weier om te spring.”
“Good luck.” Sy gooi die kamerasak oor haar skouer. Haar hande word vuiste, soos altyd wanneer sy kwaad is. Of bang. “Ek is seker jy het al ’n paar keer feite in ’n storie verdraai. Bietjie meer sensasie. Bietjie meer drama. Dis dieselfde as lieg.”
“Foto’s kan net so goed lieg,” kap ek terug. “Wat van die goed wat jy net buite die raam los?”
Sy weet onmiddellik waarvan ek praat. Haar rug trek reguit en haar oë versluier asof ek die vyand is. “Dis nie altyd nodig om sulke detail in te los nie.”
“Hoekom nie? Sal mense nie wil weet as iets, of iemand, van sy vingers afgesny het nie?”
“Dit kon die visse gewees het. Haaie. Enige iets. Die see is groot en diep. Buitendien, ek het een of twee geneem waar dit duidelik wys.”
Sy kan sê wat sy wil, maar ek weet dis nie die waarheid nie. Ek het deur al die foto’s op haar kamera gekyk terwyl ons
