O yes, do take gloves along, if by good fortune you are to shake hands with Her Majesty. I know many people don’t wear gloves to these events, but it’s the form thing for a diplomat to do.”
Ek skep moed, want nou weet ek ten minste. Ek het nogal vertroue in dié toeganklike omie. “I’ve got a few things that might be just right, Colonel. Would you mind if I came along and showed you what I’ve got?”
“Uh … of course, by all means,” maar hy sê dit op daardie ietwat vervaarde manier wat die Engelse het as jy ’n voet naby ’n tou neersit. Die volgende dag stap ek met my seleksie in ’n winkelsak in Whitehall af om sy advies te gaan vra. Toe ek die “morning dress” uitstal, reageer Colonel You-Go met groot takt.
“Mmm, yes. Mmm … Good quality, certainly, but from a tailoring point of view not quite vogue. Perhaps you should pay a call on Moss Bros.”
So leer ek van die befaamde Moss Bros, waar mens formele klere vir enige geleentheid kan gaan huur. Liewer nie ’n kans vat met iets wat not quite vogue is nie, besluit ek, en ek neem my voor om binnekort by Moss Bros te gaan kyk wat hulle vir my het. Ek kry nie geleentheid om onmiddellik te gaan nie, en die tuinpartytjie kom nader. Wanneer ek uiteindelik daar uitkom, staar die kêrel agter die toonbank my oorbluf aan.
“Sir, you may not be aware, but there’s a royal garden party at the weekend. You should have booked your morning dress weeks ago.”
Vyf minute se geredekawel later besef ek die man raak al hoe stroewer. Stry of pleit gaan nie help nie. Maar net toe verskyn daar ’n heer iewers van agter en sê:
“Perhaps we can help you after all, Sir, but then you must be prepared to sort of lead the way in the fashion stakes. Our ordinary morning coats – pin-striped trousers and black tailcoat – are all taken, but I have an all-grey outfit that will, I think, fit you perfectly.”
Ek weet al klaar hoe dit voel om nie heeltemal vogue te wees nie, en ek wil nie sommer byt nie.
“Well, you know —”
“Sir, I give you the absolute assurance that it is the height of fashion. It may not yet have taken hold completely, but that’s the way of change in tastes. Mark my words – within a year or two nobody will want to be seen in the old outfit, it will be quite passé …”
Toe ek die grys pak toets, moet selfs ek toegee dat dit my soos ’n handskoen pas. Die snit is dié van die gewone morning dress, maar daar is g’n streepbroek of swart te sien nie: alles net ’n deftige liggrys. Ek gee die man ’n waarskuwende blik.
“If I’m the only person at that garden party in an all-grey outfit, I’ll come and take personal revenge on you,” met ’n poging om dit lughartig te laat klink. Hy antwoord rustig. “You won’t be, Sir.”
By die tuinpartytjie stap ek en Sarie voor by die paleis in en agter op die grasperk uit, tussen ’n horde gaste in. Ek is die enigste menslike wese in sig in ’n grys pak. Niemand kyk te hard na my nie en niemand sê iets nie, maar ek onthou – dis Engeland dié: ’n wag voor die mond en fatsoenlikheid is die wagwoord.
Ek lei Sarie aan die hand agter ’n klompie roosbome in om afsondering te soek. Maar anderkant is nóg ’n skare mense, en ek kyk rond vir vlugkans. Dan merk ek ’n glimp van grys. “Kom,” sê ek vir Sarie; ek gryp haar hand en beweeg met vaste tred in die rigting van die grys pak.
Die eerste bekende gesig wat ek sien, is dié van Colonel You-Go. Hy vang my oog, en wink my nader. Die tweede bekende persoon – die man in die grys pak – is prins Philip. Colonel You-Go raak HRH liggies aan die elmboog en rig hom na my kant toe, en daar word ek en Sarie toe formeel ge-“present”. HRH betrag my geamuseerd op en af, en kyk gemaak skelm om hom rond. Dan steek hy sy hand uit, trek my baadjiepant weg om die Moss Bros-etiket op die binnesak te ontbloot, en sê:
“Ah, I see we frequent the same establishment!”
In die daaropvolgende weke sien ek Sy Koninklike Hoogheid van tyd tot tyd weer in ons komitee se vergaderings, en elke keer verwelkom hy my met min of meer dieselfde opmerking: “Ah, the well-dressed young man from South Africa House!”
Dié herkenning gee my die waagmoed om ’n ding te doen wat normaalweg nie gedoen mag word nie. Ma kom Engeland toe vir Sarie se bevalling, en juis toe dié in die kraaminrigting is, kry ek ’n uitnodiging van die soort waaroor Mams altyd gedroom het. Die Suid-Afrikaanse krieketspan onder Jackie McGlew is in Engeland vir ’n reeks teen die MCC. Oudergewoonte speel hulle ook ’n vriendskaplike wedstryd teen die “Duke of Norfolk’s Eleven” by Arundel Castle. Die koningin en HRH sal vermoedelik ook daar wees, want my uitnodiging sê ek sit in die Royal Box in die groot markiestent wat op die krieketveld opgerig word. Ek nooi my moedertjie om my gesellin te wees. Sy is in die wolke. Sy dos haar in haar fraaiste en fynste uit, waarvoor sy spesiaal ook ’n deftige hoed moet koop. Haar korterige postuurtjie verbloem sy deur ’n paar fyn ontwerpte hoëpolvye met stilettohakke aan te skaf.
Tot haar teleurstelling woon die Queen nie die geleentheid by nie. Maar die res is soos in ’n droom (tot op ’n gegewe moment). Die dag is soos ’n herfsdag in die Kaap. Die son skitter op die reuse-, bladstil eike, die atmosfeer is pure “genteel English”, teekoppies klink, dun komkommertoebroodjies word verorber. Ons sit in die voorste ry van die Royal Box, en voor die wedstryd begin, staan Jackie McGlew en prins Philip ’n paar treë weg en gesels.
“Kom, Mammatjie,” sê ek, en ek vat haar aan die elmboog en lei haar na die twee manne toe. Die reël met royals is “speak when spoken to”, maar ek gaan ter wille van ’n onvergeetlikheidjie vir my moeder daardie reël verbreek. JackieMcGlew kyk effens gesteurd na my toe ons naderstaan, maar HRH sê gul: “Ah, the man of refined sartorial taste from South Africa House!”
Met Mams aan my regterkant, draai ek my na links om prins Philip aan te spreek. “Your Highness, allow me to present my —” en ek draai na regs om my moeder vir hom te wys. Maar sy’s weg, altans nie weg nie, maar omtrent veertig grade skuins bokant die grasperk op pad af ondertoe, haar lyf stokstyf, haar oë gesper, haar mond in ’n gevriesde, geluidlose “O …!” Jackie McGlew het eerste besef dis haar stilettohakke wat in die grasperk wegsink, en dat sy niks daaraan kan doen nie, en hy spring toe dadelik, maar te laat, nader. Prins Philip was tweede byderhand, en ek laaste. Met dofsware plof tref Mams die milde groen grasperk van Arundel Castle plat op haar rug voordat die twee here haar aan haar arms kan ophelp.
“Mother, no, not like that!” sê ek, “a curtsy is something quite different!”
Moontlik, wie weet, het HRH en Jackie McGlew albei later van tyd die storie oorvertel. Ons in die familie hét natuurlik, en dikwels. Ek het dit vir die soveelste keer vertel die Oujaarsaand op die plaas naby Port Alfred toe ons by Mams-hulle se kostuumbal was, iets wat sy vir liefdadigheid georganiseer het. Saam met my op die plaas daardie vakansie was die swaelstertmanel, want ek het in die volheid van my tyd in Londen nie van die groot leerkoffer en sy inhoud ontslae kon raak nie. Ek het met die vertrek see toe onthou om gou in die stofbelade koffer in die garage te gaan krap om my “fênsiedres” uit te haal.
In die kerksaal op Port Alfred is daar ’n boereorkes, en almal moet skoffel en dans. Ek is uitgevat in my swaelstertmanel, die eerste keer dat ek dit dra. Onder die manel is die eienaardige gestyfde half-hempie met die linte wat agterom vasgegespe word. Om my nek is die strikdas wat ek nooit geleer het om te knoop nie, met die een pant wat soos ’n lunsriem na benede hang. Die deftige wolklere is verskriklik warm, en ek kan nie my kant bring in die dansery nie. Ek kan ook nie die baadjie uittrek en met ’n kaal rug dans nie. Naderhand gaan sit ek buitekant die kerksaal op die sypaadjie met die manel op die grond langs my.
Die
