stad toe. Hulle verkyk hulle aan al die mooi goed in die winkels. Toe hulle klaar is met hulle inkopies vra Kobie: “Wat gaan ons nou doen?” Sy het glad nie lus om nou al huis toe te gaan nie.
“Ek dink ons moet huis toe gaan. Jou ma het tog gesê ons moenie in die stad rondloop nie,” antwoord Elsabe.
“Maar dis nog twee ure voordat ons eet. Wat gaan ons by die huis doen?”
“Ons kan solank inpak. As ons vanmiddag by Hannie gaan kuier, sal ons nie veel tyd hê om alles vir môre klaar te kry nie.”
“Ag, dis niks! Daar is nog baie tyd. Kom ons gaan koop vir ons sjokolade by Cartwright en dan gaan loop ons in die Tuine rond. Terloops, hoeveel geld het jy?”
“Al my sakgeld vir die kwartaal, maar dis by jou ma. Sy sê dis te veel om mee rond te loop.”
“Het jy darem ’n paar rand? Dit sal genoeg wees vir lekkers,” sê Kobie.
Hulle is skaars in die winkel toe hulle ’n vriendelike stem hoor.
“Kobie! Hallo, Elsabe!”
Kobie se gesiggie straal van plesier. “Dis Tokkie! Maggies! Jou hare het nog rooier geword!”
“Los my hare uit!” lag Tokkie. “Wag maar dat ons môre by die skool kom, dan sal ek jou leer hoe jy met ’n ouer mens moet praat.”
“Jy lyk ouer!” spot Kobie. “Jy verjaar net vyf maande voor my.”
“Dan is ek byna ’n halwe jaar ouer as jy. O, ek het vergeet! Dis my neef hierdie.”
Kobie kyk na die seun.
“So?” sê sy. “Wat is jou naam?”
“Tom Meyer,” antwoord Tokkie se neef. Hy lyk half geamuseerd oor Kobie se reguit vraag. Sy is minstens twee jaar jonger as hy en boonop nog vreeslik klein vir haar ouderdom. “Ek ken jou goed. Ek het jou in Maasdorp hoor klavier speel.”
“En dis Elsabe van den Heever,” stel Tokkie haar maat voor. “Sy is vreeslik slim. Sy was verlede kwartaal eerste in die klas.”
“Dit lyk my julle is almal so briljant,” sê Tom so ’n bietjie uit die hoogte. “is dit dan nie julle klomp wat sommer na die eerste kwartaal na graad tien oorgeplaas is nie?”
“Ja!” sê Kobie.
“Dis ’n skande! Julle behoort nog in graad drie te wees. Ek kry die onderwyseresse jammer wat vir julle somme moet leer.” Kobie trek haar neusie op so ver as dit wil gaan.
“Jou nefie het slegte maniere,” sê sy vir Tokkie. “Dit het hy seker by sy skool geleer.”
“Dit spyt my dat jy nie van my hou nie,” sê Tom. “Ek wou julle nog vra om saam met my roomys te gaan eet.”
“Gaan jy dit nie meer doen nie?” vra Kobie teleurgesteld.
“Nie as jy aanhou om te sê dat ek slegte maniere het nie.”
“Nou ja, miskien lyk dit maar net so. Ons sal jou eers beter moet leer ken.”
Tom is hiermee tevrede. Dis vir hom alte lekker om grootman te speel. Ewe trots stap hy saam met die meisies koffiekamer toe.
Onder gelag en rumoer loop die kinders die pragtige koffiekamer binne. Die mense kyk die vier kinders verwonderd aan. Elsabe lyk ontsteld.
“Ek is seker ons doen die verkeerde ding,” fluister sy vir Kobie. “Jou ma het gesê ons moenie laat huis toe kom nie.”
“Bly tog stil,” sê Kobie. “Ons spaar mos die geld wat ons op sjokolade wou uitgee! Ons sal net ’n halfuur bly.”
“Maar ek dink nog dis nie reg nie. Ons kan nie dat hy so baie geld spandeer nie.”
“Ag, hou op met kerm!!” kla Kobie. “Ek weet van Tom se mense. Hulle is ryk. Hulle het ’n plaas by Maasdorp, omtrent tien kilometer van die dorp af. Dit sal hom nie arm maak om vir ons roomys te betaal nie.”
“Wat fluister julle twee?” vra Tokkie.
“Dis Elsabe. Sy is bang jou neef sal bankrot raak as hy vir ons elkeen ’n roomys koop.”
Tom lag.
“Moenie jou daaroor bekommer nie! Vandag is ek skatryk. Ek het ’n hele sak vol geld.”
“Sien jy?” sê Kobie vir Elsabe. “Seuns het altyd meer geld as meisies!”
“Dit hang af,” sê Tokkie. “Kinders is maar so ryk of so arm soos hulle ouers wil hê. Kyk vir arme ou Terrie. Al is haar mense so ryk, gee haar pa haar byna niks sakgeld nie. Hy sê dit verlei haar of so iets.”
“Wat kan ek vir julle bestel?” vra Tom toe die kelnerin opdaag.
“Ag, net ’n roomys,” sê Kobie.
Sy verwag niks meer van Tom se beursie nie.
“Niks van dié aard nie! Ons begin met ’n vrugteroomys.”
“Dit lyk my jy’t geld geërf,” sê Kobie. “Weet jy dat een van daardie goed nogal duur is?”
“So? Dis vandag my pa se verjaarsdag, en hy het vir my hope geld gegee.”
“Omdat dit sy verjaarsdag is?” vra Elsabe. “Dis ongewoon. Jy behoort hom mos eintlik ’n geskenk te gee.”
“Dan sou ons nie nou so lekker kon eet nie,” sê Kobie.
Toe die groot bakke roomys met sjokolade en kersies eindelik kom, praat nie een ’n woord verder nie. Die vier maats eet asof hulle vandag nog nie kos gesien het nie. Tom geniet dit so om te sien hoe die meisiekinders weglê dat hy op die plek sommer vir elkeen nog ’n pynappelparfait bestel.
“Dis regtig baie duur, as jy miskien nie weet nie,” kom dit weer van Kobie. “Ai, dis darem gaaf dat jou pa verjaar, Tom! My pa sou my nooit meer as een laat eet het nie.”
Vir elkeen ouer as veertien mag dit wel ongelooflik klink, maar die parfaits word deur koffie en roomkoek gevolg.
“Dit was te heerlik!” sê Kobie toe die laaste krummeltjie koek opgeëet is. “Dis die eerste maal in my lewe dat ek regtig genoeg van so iets gekry het.”
“Baie dankie,” sê Elsabe. “Maar moet ons nie nou liewer gaan nie, Kobie? Jy weet jou ma sal kwaad wees as ons so laat terugkom.”
“Ja,” sug Kobie.
“Nou goed,” sê Tom, “maar is julle seker julle wil niks meer eet nie?”
“Ons het regtig nie nou tyd nie,” antwoord Kobie.
Tom knik vriendelik vir die kelnerin.
“Die rekening, asseblief.”
Sy oorhandig die rekening.
“Dis vreeslik!” sê Kobie,
