ek die jongste in die skool wees?”
“Ja. Hulle neem nie kinders onder tien nie, maar juffrou Van der Westhuizen maak met jou ’n uitsondering om Mammie se ontwil.”
“Wie is in my klas?”
“Daar is Heloise Malan. Sy is Kobie se sussie en ’n regte klein skelm. Jy weet mos Kobie kom vanmiddag hiernatoe.”
“Ja. Watter soort mens is haar sussie?”
“Dit sal jy nog sien. Dan is daar Martha Human en Lina Weber en Naatjie Nel. Haar suster Tokkie is een van my maats. Ag, moet asseblief nie die goed uit daardie sak haal nie! Ek het dit nou net ingepak.”
Breggie maak ’n dik mond.
“Jy praat glad nie mooi met my nie! As jy altyd so naar gaan wees, gaan ek die skool haat.”
“Ag, maar ek het jou al honderd maal gevra om nie aan my goed te vat nie. Op Maasdorp sal jy die ouer meisies gehoorsaam moet wees.”
“Hoekom? Hulle is mos nie juffrouens nie.”
As daar een ding is wat Breggie goed kan doen, dan is dit teëpraat. Sy is nie juis daaraan gewoond dat iemand haar teëgaan nie.
“Jy moet gehoorsaam wees!” sê Hannie. “Jy sal swaar leef as die ander meisies agterkom hoe parmantig jy is. Hulle sal jou gou op jou plek sit.”
“Dit durf hulle nie doen nie! Jy het Mammie dan belowe om my op te pas!”
“Dit sal ek doen, ja, maar jy moet ook leer om jouself op te pas. Jy moenie altyd kom stories aandra nie. Jou maats sal dink dis gemeen.”
Breggie kyk met verskrikte donkerblou oë op.
“Moet ek dan glad nie vir jou kom sê as iemand my seergemaak het nie?”
“Natuurlik, as iets regtig verkeerd is, maar nie vir elke klein dingetjie nie.”
Breggie se lippe bewe.
“Ek sien al klaar hoe dit sal gaan!” kla sy. “Jy is glad nie van plan om vir my goed te wees nie! Jy is spyt dat ek saam met jou skool toe gaan!”
“Ag, moenie laf wees nie!” Hannie raak ongeduldig.
Sy sou miskien nog meer gesê het as haar ma nie op daardie oomblik die kamer binnegekom het nie.
“En toe, liefling! Hoe gaan dit met die inpak?”
“Goed dankie, Mammie. Ek is byna klaar en sal vanaand vir Mammie met Breggie se klere help.”
“Dis gaaf!”
Mevrou Landsberg streel albei donker koppe.
“Ek het slegte nuus vir julle. Jou maats sal nie vanmiddag kan kom nie, Hannie.”
“Ag, dis jammer! Ek wou so graag hê Mammie moes hulle ontmoet. Kobie is die mooiste meisie in die skool. Het hulle gebel?”
“Ja, mevrou Malan het met my gepraat. Sy is baie kwaad vir hulle. Hulle was vanoggend ongehoorsaam en as straf hou sy hulle vanmiddag tuis. Sy sê haar dogter is baie stout. Ek hoop tog nie sy leer jou ook verkeerde dinge nie, Hannie.” Hannie antwoord nie. As Kobie sê iets moet gedoen word, dan doen mens dit; so was dit nog altyd, van graad vyf se dae af.
“Ek is bly hulle kom nie,” sê Breggie. “Nou kan Mammie sommer dadelik my goed begin inpak! O, ek is so bly … bly … bly! Ek gaan môre skool toe!”
Maar die volgende oggend is dit ’n ander storie. Toe sy haar ma op die stasie groet, is daar van Breggie se opgewondenheid geen teken nie. Hoe verder hulle ry, hoe meer huil sy, tot Hannie naderhand nie meer raad weet nie.
“Wat makeer jou?” vra sy ongeduldig toe die gehuil al ’n goeie halfuur aanhou. “Jy was dan so bly om skool toe te gaan!”
“Ek wil Mammie hê!” skree Breggie.
“Ek wens jy wil nie net aan jouself dink nie! Jy is seker baie trots op jouself omdat jy Mammie so ongelukkig gemaak het, ná alles wat sy reeds met Pappie se siekte deurgemaak het! Jy kon gerus jou trane ’n bietjie ingehou het!”
Breggie vererg haar.
“Hoe kan ek my trane keer as ek hartseer is?” vra sy. “Jy gaan my sleg behandel! Ek wil huis toe gaan!”
Sy val op die bank neer en huil so hard dat Hannie se asem byna wegslaan.
“Bly nou dadelik stil! As jy so aangaan, sal die mense dink ek vermoor jou. Ek hoop nie jy dink jy kan op Maasdorp so maak nie. Die mense sal dink jy’s nie reg wys nie.”
Breggie se verwoede gesiggie is besmeer van die trane en stof van die bank.
“Jy baklei met my! Ek wil nie na jou ou skool gaan nie. As die ander meisies soos jy is, sal ek nooit ophou huil nie!”
Die geskree begin weer en Hannie, verskrik oor wat die ander mense sal dink, laat Breggie maar begaan. Sy vat haar boek en probeer om te vergeet dat sy vir haar verwende sussie verantwoordelik is. Toe Breggie sien Hannie neem nie notisie van haar gehuil nie, hou sy op en slaap! Kort voor Maasdorp skud Hannie haar wakker.
“Is ons amper daar?” vra Breggie opgewek, asof niks gebeur het nie. “Wie kom ons ontmoet? Waar is ons groot trommels?”
“Een van die onderwyseresse kom ons ontmoet en ons swaar goed word later gebring.”
Breggie trek haar skouers op en af.
“Ek voel snaaks!” sê sy. “Dink jy ek gaan siek word?”
“Natuurlik nie! Mens se maag kriewel maar so as jy senuweeagtig is. Kom, ek wil jou gesig afvee. Dis vuil.”
Die trein trek die stasie binne. Hannie kyk deur die venster.
“Daar is juffrou Cillié!” roep sy bly uit. “Ek is bly dis sy wat ons kom haal het. Sy’s baie gaaf.”
Hannie gee een van die tasse vir Breggie.
“Pas nou op as jy uitklim. Dis hoog!”
Juffrou Cillié gee Hannie ’n hartlike handdruk.
“Hoe gaan dit, Hannie? Is dit jou sussie? Sy’s nog maar jonk! Wat is jou naam?”
“Ek is Breggie.”
Breggie, met haar soet stemmetjie en groot donkerblou oë, steel dadelik juffrou Cillié se hart.
“Ek is bly om jou te sien. Jy is nou ons skool se baba.” Hulle klim in die motor en ry weg. “Nou moet julle eers vir juffrou Van der Westhuizen gaan groet, dan kan Hannie jou kamer vir jou wys. Matrone sal jou met die uitpak help, terwyl Hannie na haar eie kamer gaan.”
Breggie se oë rek groot.
“Gaan ek nie by Hannie slaap nie?”
Juffrou Cillié lag.
“Natuurlik
