kom eerste tot verhaal.
“O, ek weet nie wat ons sonder Kobie sou doen nie!” steun sy terwyl sy haar oë afvee. “Die skool sou ’n ware woestyn gewees het!”
Tokkie lig haar rooi kop van die kussing op.
“Ek weet nie hoe dit moontlik is nie, maar waar Kobie is, gebeur daar altyd iets!”
“Wat het dan nou weer gebeur?”
“Kobie het by die deur wag gehou om jou met die pantoffel by te dam. Ons het gedink jy sou gou terugkom. Toe die deur oopgaan, spring sy vorentoe en sonder om te kyk, begin sy links en regs slaan. Ten minste, sy het gedink dit was jy.”
“En wie was dit?” vra Hannie, baie in haar skik.
“Ek weet nie. Ons het haar nog nooit vantevore gesien nie. Moontlik is dit ’n nuwe juffrou. Sy lyk maar hulpeloos en dra ’n groot bril.”
Hannie skater soos sy lag.
“O aarde! En wat dink sy van ’n skool waar die meisies ’n onderwyseres pak gee?”
Tokkie giggel.
“Sy het seker gedink ons is mal, want ons ander was almal besig om hardop verskillende liedjies te sing.”
“En wat het Kobie gemaak toe sy sien dis nie ek nie?”
“Onder ’n bed ingekruip. Die juffrou het net een maal wild omgekyk en toe gevlug.”
’n Goue krulkop kom versigtig onder ’n bed uit.
“Is sy weg?” vra Kobie. “Watter soort mens is sy? Ek kon haar nie goed beskou nie.”
“Eenvoudig,” sê Tienkie. “Glad nie soos ons ander juffrouens nie. Sy lyk vir my so bang en onseker.”
“Arme ding! Sy sal swaarkry!” is Kobie se mening. “Ek onthou nou ek het iets gehoor van ’n nuwe onderwyseres vir graad vyf. En jy sê sy lyk eenvoudig? Hoe jammer dat ons nie in haar klas is nie!”
“Ja,” sê Bettie Botes, “ons sou so goed met haar kon gewerk het!”
Kobie se oë glinster. Elkeen wat haar ken, kan sommer sien daar is al weer ’n plan aan die uitbroei.
“Kom ons gaan na haar klas toe!” sê sy vrolik.
“Ja, toe!” lag Hilda Meintjies. “Ons sal Wessie vra om die grade te verander.”
“Nee, ek bedoel dit regtig!” Kobie spring op een van die tafels, die rooi pantoffel nog in haar hand. Haar wange is soos twee rooi rose. “Natuurlik nie die hele klas nie. Net twee van ons wat klein genoeg is.”
“Moenie so ’n malkop wees nie,” soebat Marie Dempers, wat tot die einde van verlede kwartaal klaskaptein was. “Jy moet ophou om sulke vreeslike dinge te doen.”
“Toe, jy!” sê Kobie. “Jy is nie meer klaskaptein nie. Jy is in elk geval te lank om in graad vyf te wees. Elsabe ook, ongelukkig. Maar almal sê altyd ek is te klein vir my ouderdom. Dis die eerste maal dat ek daaroor bly is.”
Terrie begin van die plan hou.
“Dit sal pret wees! Die nuwe juffrou ken mos nog nie haar klas nie. Kobie, toe jy verlede kwartaal saam met die orkes gespeel het, het almal gesê jy lyk soos twaalf. As jy jou rok baie kort maak en by Heloise ’n paar sokkies leen, kan jy maklik vir tien deurgaan.”
“Ja,” sê Tokkie. “Dis byna jammer jy kan dit nie doen nie.”
“Wie sê ek kan nie? Maar iemand moet saamkom. Wie is die kleinste van julle? Alma Geerling! Kom ’n bietjie hier.” Alma, wat verlede kwartaal eers Maasdorp toe gekom het, skud haar kop.
“Nee wat!” soebat sy. “Ek sal dit nooit kan doen nie. Ek is te bang.”
“Jy moet!” sê Kobie. “Niemand anders is klein genoeg nie. Of is jy, Hannie? Nee wat! Jy’s ’n hele vyf sentimeter langer. Jy moet dit doen, Alma.”
“Ek sal nie!” protesteer die armsalige Alma. “Ons sal weer in ’n vreeslike moeilikheid kom.”
“Dan sal jy seep moet eet!” dreig Kobie. “Dis jou straf as jy nie doen wat ons sê nie.”
“Maar jy’s nie meer in ons klas nie!” Alma wil byna huil.
“Dit sal jou nie help nie. Ek kan jou nog laat seep eet. Môreoggend gaan ek en jy, in my sussie se sokkies en met ’n groot lint in die hare, graad vyf toe.”
“Maar wat moet ons vir juffrou Cillié sê as jy nie in die klas is nie?” vra Marie Dempers vererg. “Jy dink ook altyd aan die uitheemsste dinge!”
“Nee, ek weet nie. Sy is in elk geval ’n skat. As dit uitkom, sal sy net lag. En Alma is nog in die dierbare Hattie se klas. Met haar sal ook niks gebeur nie.”
“Dis ’n piekfyn idee!” lag Hannie. “Ek dink ons moet almal deur die venster kyk.”
“Dis ’n verspotte idee!” sê Marie. “Ek dink julle is mal. Het ons nie verlede kwartaal genoeg straf gekry nie? Jy is net soos ’n kind van vyf, Kobie!”
“Nou ja, Ouma, dan is dit beter dat ek na graad vyf gaan in plaas van graad tien waar die werk vir my te moeilik is,” antwoord Kobie sarkasties.
Sy is nooit sonder ’n antwoord nie.
4
_____________
Breggie kry ’n maat
Breggie sit aan die etenstafel. Haar hele gesiggie getuig van afkeer. Al het sy nog nie heeltemal hoop opgegee nie, lyk dit tog nie asof sy by Hannie sal kan slaap nie. Daar was ’n kalme beslistheid in Matrone se optrede wat die nuwe leerder ’n bietjie onrustig laat voel het. Haar klere is alles in haar kas in die graadvyfs se slaapkamer weggepak. Al mag sy nou aan Hannie se tafel sit, is dit net vir vandag. Van môre af moet sy by die jonger kinders gaan eet. Sy vind die groot meisies se geklets baie vervelig.
“Hier is ons almal weer!” sê Tokkie. “Ek wonder wat gaan hierdie kwartaal oplewer. Kan julle julle indink hoe dit in graad tien gaan wees?”
“Nee, al wat ek weet, is dat ons ver agter is,” sê Hannie. “Ons sal seker baie ekstra klasse kry en ek moet erken ek is nie juis lus daarvoor nie. Ons het verlede kwartaal genoeg gehad.” Terrie lag skalks.
“Ek het ’n lekker stukkie nuus vir julle,” sê sy. “Wie dink julle gaan julle onderwyseres wees?”
“Juffrou Cillié, natuurlik,” antwoord Kobie. “Sy is mos die graadtiens se onderwyseres.”
“Dit dink jy maar. Sy gaan nou graad elf oorneem.”
“Ag, loop!” sê Tokkie. “Hoekom sal hulle ná die eerste kwartaal ’n verandering maak?”
“Omdat die graadtiens so swak doen. Wessie dink ’n strenger juffrou sal meer met julle kan uitrig.”
“Hoe
