verwag nie.”
Hy bring sy motor aan die onderpunt van die rylaan tot stilstand om links en regs in die dienspad te kyk. “Ryno moes soos ’n besetene gejaag het, want ek sien jou motor nêrens nie. Waarom het jy jou motorsleutels vir die beskonke man gegee?”
“Ek het nie!” ontken sy onthuts. “Ek het my sleutels in my motor gelos, want ek wou net my selfoon kry en dan weer ry. Oom Ryno het agter die stuurwiel ingeklim terwyl ek die voordeur gesluit het en sommer net weggery.”
“Die sot! Dit reën so hard dat ek nouliks die pad kan sien. Vanselfsprekend het hy nie eens daaraan gedink om die motorligte aan te skakel nie. Maar waarheen nou, Lara? Is jy seker Ryno het links gedraai?” vra Wiehahn bekommerd.
“Nee. Dis die pad wat ons huis toe ry, maar ek weet nie waar hy sy eie motor geparkeer het nie. Draai links en ry, Wiehahn. Ek sal bid dat hy êrens stilgehou het om vir my te wag. Of dink jy hy was so dronk dat hy klaar vergeet het van my?” tob sy en tuur angstig deur die reën wat soos ’n soliede grys muur die pad anderkant die motorligte uitwis.
“Ek vermoed Ryno Marx het ’n hele paar drankies gelede die vermoë verloor om enigiets te onthou,” antwoord Wiehahn wrang terwyl hy in die dienspad afry. Hy kyk flitsend na Lara, merk die spanning op haar gesig en sê gemoedelik: “Jou baas sal nie ’n mooi meisie soos jy so maklik vergeet nie. Ek is seker hy wag hier êrens op jou.”
“As oom Ryno iets moet oorkom … Ek ken hom en sy vrou my lewe lank, want ons woon in dieselfde straat. Hulle is huisvriende, amper soos familie …”
Sy byt op haar onderlip toe hulle die onderpunt van die lang dienspad bereik en Wiehahn sy motor skerp links in die pad opdraai en dan weer vinnig regs tot by ’n stopteken. Voor hulle strek die besige snelweg. Die motors kruip soos twee lang, verligte treine in die derde en vierde baan verby, maar alle verkeer het in die twee bane voor hulle tot stilstand gekom.
“Nee …! Nee!” krys Lara, haar stem ’n skor fluistering van ongeloof en skok. Sy staar asof gehipnotiseer na die grusame ongelukstoneel voor haar.
Wiehahn neem haar hand in syne. “Dit is … dit was jou motortjie. Ek is jammer, Lara,” sê hy, warm troos in die aanraking van sy hand en sy stemtoon.
“Die vragmotor het my motor opgefrommel, maar oom Ryno … Hy … hy is nie dood nie, Wiehahn? Hy kan nie sommer dood wees nie!” rasper haar stem oor haar lippe, wat ineens papierdroog voel.
“Kyk na jou motor, Lara. Die moontlikheid dat hy nog leef … Ek is jammer, opreg jammer, maar as Ryno nie dood is nie, is hy vermink en moontlik sterwend.” Hy druk haar hand bemoedigend.
“As ek net nie my sleutels in my motor gelos het nie … Dis alles my skuld! Oom Ryno is dood, en dis alles mý skuld!” roep sy met ’n gevoel van stygende histerie uit.
“Snert! Jy is definitief nie verantwoordelik vir die sotlike optrede van ’n beskonke man nie, Lara. Wees liewer dankbaar Ryno het teen ’n groot vragmotor gebots, want daar is ’n sterk moontlikheid dat die vragmotorbestuurder nie beseer is nie.”
Hy luister saam met haar na die naderende geloei van sirenes en sê dan paaiend: “Jy kan niks verder vir Ryno doen nie, maar jy is self in ’n toestand van skok. Sal ek jou huis toe neem?”
“Nee! Los my hand, Wiehahn! Ek moet daar wees, ingeval oom Ryno my nodig het. En dis my motor – my handsak is nog in my motor. Ek moet met die polisie praat … verduidelik, anders dink hulle dalk oom Ryno het my motor gesteel,” protesteer sy ontsteld en probeer haar hand losruk uit syne.
“Jy sal met die polisie moet praat, maar dis nie noodsaaklik dat jy dit nou doen nie, Lara. Is daar iemand tuis wat –”
“Jy verstaan nie!” val sy hom desperaat in die rede. “Oom Ryno het my nodig, want tant Lynette mag nooit weet dat hy saam met daardie meisie in sy kantoor gedrink het en so dronk was dat hy in my motor weggejaag het nie. Asseblief, Wiehahn, help my … help my …”
Sy kry nie koud nie, maar haar tande klap soos kastanjette opmekaar en haar tong is te moeg om die woorde te vorm, besef Lara en klou onwetend stywer aan Wiehahn se hand vas, haar oë pleitend in syne.
’n Ambulans hou skuins teenoor hulle stil, gevolg deur ’n polisievoertuig.
“Hoe kan ek weier nadat ek jou gedwing het om my te help?” vra Wiehahn, ’n skuldige glimlag flitsend om sy lippe. “Ek veronderstel jy moet daar wees … óns moet daar wees om die polisie se vrae te beantwoord. Maar ons sal eers moet besluit presies wat om aan die polisie te sê,” vervolg hy saaklik en ry oor die gras-eiland om sy motor onder ’n digte kareeboom te parkeer.
Phoebe druk die voordeur agter Lara toe en neem haar in haar arms. “My liewe, liewe kind,” troetel haar stem sag, medelydend.
“Ek is sopnat, Phoebe,” protesteer Lara halfhartig, maar koester haar in die warm veiligheid van Phoebe se arms.
“Deurnat en koud en half verkluim. Het die polisie jou huis toe gebring?”
Lara knik stom. “Ek was só moeg. Vrae en vrae … dieselfde vrae oor en oor. En beëdigde verklarings. Maar hy is dood, Phoebe. Oom Ryno is dood. Hy het gelag en weggery en toe … toe is hy dood. Sommer net dood.”
Lara kyk op en Phoebe lees ’n ewigheid van pyn en onbegrip in haar donker oë.
“Ek verstaan, kindjie. Toe jou pa verongeluk het … ’n Lang siekbed laat ’n mens die dood inwag, dit maak van die dood ’n bekende, maar ’n noodlottige ongeluk oorweldig ’n mens met skok. Toe jy bel en sê –”
“ ’n Kop propvol wetenskaplike feite, maar nie ’n enkelte breinsel wat sorg vir gesonde verstand nie!” val ’n kwaai stem Phoebe berispend in die rede. ’n Mollige ouer vrou stoomroller die voorportaal binne, twee badhanddoeke, ’n winterkamerjas en nagklere in haar arms. “Foei tog, jy lyk nes ’n verdrinkte kat, my arme Laratjie. Maar noudat ek hier is, sal ek sôre,” paai sy en drapeer een van die handdoeke om Lara se skouers.
“Ek dink Lara het ’n warm bad nodig, Heilie,” maak Phoebe kapsie.
“Moenie met jou wetenskaplike breintjie dink as jy tuis is nie, Phoebe. Ék doen die dinkwerk hier,” sê Heilie Geel ferm.
Sy slaan haar arm om Lara se skouers en lei haar in die rigting van die studeerkamer. “Ek het met my eie ou hande vuur in die kaggel gemaak, en daar is ’n termosfles vol lekker soet kakao, my lammetjie. Gemmerkoekies en melktert ook, as jy later honger voel.”
“Dankie, ta’ Heilie,” sê Lara.
In die studeerkamer, waar die kaggelvuur reeds sy weldadige warmte versprei, laat sy Heilie toe om haar te help om van haar nat klere ontslae te raak en haar droog te vryf, voordat sy haar pajamas en kamerjas aantrek.
“Wat staan jy so handjies gevou hier rond, Phoebe?” vra Heilie ongeduldig. “Skink solank vir onse weeskind kakao in terwyl ek haar haartjies droogvryf. Sit hier op die rusbank, Laratjie. My ou arms kan dit nie hou as ek so opwaarts moet werk nie.”
“Ek dink nog Lara moes liewer gebad het,” kom dit afkeurend van Phoebe, wat geen poging aanwend om Heilie se bevel uit te voer nie.
“Ek het jou gewaarsku, Phoebe, ek doen die dinkwerk in hierdie huis. Ek meen Laratjie het oorgenoeg van water en haar eie gedagtes gehad. Sy wil by mense wees wat haar liefhet en verstaan. Dis
