Nanette – ek kan nie onthou nie, of dalk wil ek nie. Sy is deel van iets wat ek bitter graag sal wil vergeet,” antwoord Lara, maar sy weet dis nie die volle waarheid nie.
Sy sal die groot man met die besonderse silwerblou oë nooit kan of wil vergeet nie, selfs al weet sy hy sal nie sy belofte hou en vir haar ’n ruiker stuur nie.
Lara kom die kombuis binne, adem die geur van varsgebakte anysbeskuit in en kyk verras na Heilie, wat met ’n stomende beker koffie voor haar aan die kombuistafel sit en aan ’n groot stuk beskuit smul.
“Môre, ta’ Heilie. Hoe kry jy dit reg? Ek sukkel nog om wakker te word, maar jy het klaar beskuit geknie en gebak,” sê sy bedroë.
Heilie sit agteroor op haar stoel en kekkellag vermakerig. “Wat vra jy nog, hartjie? Julle arme wesies ruik net aan ’n sopie whisky en julle kap om! Selfs Phoebe was al voor nege-uur gisteraand in die bed en vas aan die slaap. En reken, nie een van julle twee het eens agtergekom dat ek nie saam met julle whisky-kakao gedrink het nie,” vertel sy en lag weer skaterend.
“Jy is ’n skaamtelose ou sondaar, Heilie Geel,” sê Phoebe met misnoeë agter Lara. Sy kom die kombuis binne en loop na die koffieperkoleerder. “Ek moes tien minute lank onder ’n koue stort staan om daardie wattegevoel uit my brein te spoel. Presies hoeveel whisky het jy in die kakao gegooi, Heilie?”
“Kef, kef, kef! Nee a, Phoebe, jy is ’n waardige professor met ’n kop propvol chemie en goeters, nie ’n dikmond kind wat met iemand anders rusie maak oor jou eie oortredinge nie,” antwoord Heilie verontskuldigend en lag geluidloos dat haar skouers skud. Sy kug ’n paar maal agter haar hand toe Phoebe haar toornig aanstaar en vervolg met vrome selfverwyt: “Haai, nee, ek moenie jou uitlag nie, Phoebe, want jy was in ’n allerverskriklike toestand van skok, daarom kon jy nie die whisky ruik nie.”
“Ek was vanselfsprekend ontsteld, maar daar skort niks met my reukorgane nie,” sê Phoebe vies. Sy dra twee bekers koffie na die kombuistafel toe. “Kom sit en drink jou koffie, Laratjie. Ek neem aan jy het ook soos ’n klip geslaap, maar jou gesiggie is nog bleek.”
“ ’n Hele bottel whisky in die kakao en jy kon dit nie ruik nie, Phoebe? As ek jy is, mens, maak ek haastig ’n afspraak met my dokter,” kom dit doodbekommerd van Heilie.
Phoebe sien die ondeunde vonkeling in haar oë en klik haar tong ergerlik. “Ek dink ek moet my koffie in die eetkamer gaan drink voordat Heilie my werklik tot drank dryf. Kom jy saam, Lara?”
“Klim van jou perdjie af, my skatlam,” paai Heilie en stoot ’n bak met vars beskuit oor die tafelblad na Phoebe toe. “Sit en eet van my lekker anysbeskuit. Dalk was my hand ’n bietjie swaar toe ek die whisky by die kakao gegooi het, maar jy en Laratjie het dit nodig gehad. Twee sulke wit gesiggies en hartseer oë … Ek wou julle nie babelaas gee nie, maar ek moes iets doen om julle goed te laat slaap.”
Phoebe glimlag ten spyte van haarself. “Jy het ’n wonderlike vermoë om my dankbaar te laat voel oor iets waaroor ek my eintlik moet vererg, Heilie. Maar dankie, in elk geval. Ek en Lara het ’n goeie …” Sy breek haar sin af toe die voordeurklokkie deur die huis klingel. “Ag nee! Ek sien allermins kans vir kuiermense op my nugter maag.”
“Ai toggie, dis my skuld, Phoebe,” erken Heilie sugtend. “Maar jy weet mos al: ek kry so ’n aardige bedompigheid op my bors omdat ons agter hoë ystertralies moet leef, daarom sluit ek die tuinhek vroegdag oop. Is jy nou weer vies vir my?”
“Nee, Heilie. Laat ons besoekers maar op die klokkie lê – ek drink nou eers rustig my oggendkoffie,” antwoord Phoebe en neem by die tafel plaas.
“Ek sal van hulle ontslae raak, Phoebe,” sê Lara en spring op.
“Nee, my lammetjie, sit jou sit en eet ’n stukkie vars anys-beskuit. Ek is die huishoudster en ek sal gaan oopmaak,” kom dit beslis van Heilie terwyl sy orent kom en vinnig na die gangdeur toe skommel.
“Dankie, ta’ Heilie. My mond water al van die lus,” antwoord Lara met ’n onoortuigende glimlaggie en sak weer op haar stoel neer.
“Sien jy kans om later vanoggend saam met my by Lynette te gaan inloer?” vra Phoebe aarselend, haar blik ongerus op haar niggie wat lusteloos aan ’n stuk beskuit peusel.
Lara kyk sku op. “Seker maar … Ek wens ons kon sommer gebel het, maar ons is huisvriende en tant Lynette …”
“Sjuut!” Phoebe hou haar hand gebiedend op. “Dit klink soos Lynette se stem.”
“… vertel wat ek van haar dink! Ek het reeds met ’n joernalis gepraat. Ek sal sorg dat die hele land weet die listige Lara is verantwoordelik vir my man se dood!” klink Lynette se stem verwoed uit die gang op. Dan storm sy die kombuis binne, gevolg deur ’n verontwaardigde Heilie.
Phoebe staan op en loop Lynette tegemoet. “Ek is so jammer oor Ryno se dood, Lynette. Ek en Lara was van plan om later vanoggend oor te kom om ons simpatie te betuig. Wil jy saam met ons koffie drink?”
“Kon jy nie hoor wat ek vir Heilie gesê het nie?” vra Lynette, haar stem bewend van woede. Sy gluur Lara aan, verterende haat in haar groenbruin oë, en rig ’n beskuldigende vinger na haar. “Daar sit sy met haar mooi, onskuldige gesiggie – sy, die moordenares van my man!”
“Lynette! Om liefdeswil, moenie dinge sê waaroor jy later berou gaan hê nie. Om watter rede sou Lara Ryno tot sy dood wou dryf?” vra Phoebe met ysere selfbeheersing.
“Vra háár waarom! Ek weet net sy het hom dronk gemaak en hom toe gevra om haar motor huis toe te bring, moontlik omdat sy geweet het hoe swak die remme is. Waarom wou jy my man dood hê, Lara? Wou hy my nie ter wille van jou los nie? Ryno het mý liefgehad, jou arme ding. Jy kon hom dronk maak, hom verlei met jou popgesiggie, maar hy was myne. Ryno sou my nooit ter wille van ’n goedkoop meisietjie gelos het nie!” tier Lynette en ontbloot haar tande in ’n smalende gryns.
Lara bly roerloos langs haar stoel staan. Tant Lynette lyk soos altyd, dink sy. ’n Deftige geklede, blonde vrou met groot, groenbruin oë, ’n hartvormige gesig en ’n klein neusie en mond. Maar dis ’n nuwe tant Lynette, besef sy. Die nuwe oom Ryno was ’n beskonke, ontroue man en hy is dood; die nuwe tant Lynette lewe, maar sy is ’n ongelukkige vrou wat van balans af gegooi is deur die skok van haar man se dood. Daarom soek sy na ’n rede om te haat – en sy het oorgenoeg rede daarvoor.
Lara trek haar asem bewerig in en slaan haar blik neer. Tant Lynette het gelyk, dink sy verslae. Sy voel só skuldig oor oom Ryno se dood asof sy hom met haar eie hande vermoor het.
Phoebe tree vorentoe en sê met ’n beheerste stemtoon: “Ek kan vir jou die rekening wys van die motorhawe wat Lara se motor onlangs versien het, Lynette. Haar motor het splinternuwe remme gehad. Glo jy ek sal Lara toelaat om met swak remme rond te ry?”
“Die polisie sê Ryno was dronk. Waarom het Lara hom toegelaat om haar motor te bestuur?” vra Lynette bitter.
Heilie druk haar gesig teen dié van Lynette en snuif hard. “Jy klínk dronk, Lynette, maar jy ruik nie na drank nie. As jy nugter is, vrou, kyk weer na onse Laratjie en kyk goed: lyk dit asof sy sterk genoeg is om Ryno te kon vasdruk om ’n bottel drank in sy keel af te gooi?”
“Moenie onsin praat nie, Heilie. Lara het my man verlei, hom drank gevoer en hom toe oorreed om haar motor in ’n reënstorm te bestuur.” Lynette rig blitsende oë op Phoebe. “Ek het jou vertel van my vermoede dat Ryno en Lara ’n skelm verhouding het, Phoebe. Maar dit was nie net ’n vermoede nie:
