hoop die joernalis het meer kennis van die wet as jy, Lynette, anders beland hy saam met jou in die hof vir laster,” sê Phoebe met kille waardigheid.
“Die waarheid is nie laster nie!” snou Lynette haar toe. “Daar was niemand anders saam met Ryno en Lara op kantoor nie. Elna Ackerman het my vertel Ryno het gesê Lara moet die kantoor om eenuur sluit en huis toe gaan, want hy moes die hele dag in die hof wees. Sy het my ook vertel Ryno het Lara gevra om al sy afsprake vir die middag te kanselleer. Kan jy raai waarom?”
“Meneer Wiehahn was daar,” praat Lara vir die eerste maal.
Lynette swaai soos ’n gewonde tierwyfie na haar. “Die geheimsinnige Wiehahn was ook saam met jou by die ongelukstoneel, maar sy naam staan nie in die afspraakboekie nie! Ek was gisteraand reeds by Ryno se kantoor om in die afspraakboek te kyk. Wie is hy? Nog een van jou geheime minnaars?” vra sy minagtend.
Heilie haal hard deur haar stomp neus asem, haar gesig rooi van ergernis. “Phoebe, ek meng nie graag met jou gaste in nie, maar as Lynette nog een maal onse Laratjie beledig, gaan ek vergeet sy is ’n gas en ’n weduvroutjie en haar ’n taai klap gee!” sê sy onstuimig en sug hoorbaar verlig toe die voordeurklokkie die tweede maal lui. “Laat ek drawwe voordat ek tot sonde gedryf word,” vervolg sy mompelend en stoom die kombuis uit.
“As die polisie nagelaat het om aan jou te verduidelik, Lynette: Ryno het Lara se motor geleen omdat syne gaan staan het. Ek veronderstel hy wou gaan vasstel of sy motor nog veilig was. Het die polisie sy motor al opgespoor?” vra Phoebe rustig.
“Hulle het en die motor makeer niks nie,” antwoord Lynette kortaf, haar oë nog nydig op Lara. “Ek waarsku jou, Lara: ek sal die beste advokaat in die land kry en jou laat boet vir my man se dood! Hoe lank het julle ’n verhouding gehad?”
Lara kyk stom na Lynette en pleit woordeloos om hulp met haar oë toe sy na Phoebe draai. Sy snak hard na haar asem toe Heilie met ’n ruiker bloedrooi rose in haar hande die kombuis binnestroom.
“Kyk, lammetjie, kyk!” roep Heilie jubelend uit en plak die ruiker op die kombuistafel neer. “En hier is die kaartjie en dit sê: Baie dankie vir ’n onvergeetlike middag. Van Wiehahn.”
Sy gooi haar kop terug op haar kort nekkie en skaterlag haar verligting uit. “En wat sê jy nou, jou agterdogtige buurvroutjie?” vra sy met ’n treiterende glimlaggie vir Lynette.
Lynette gryp die kaartjie uit Heilie se hand, lees dit en smyt dit langs die ruiker neer. “Ek sal met dié Wiehahn-man praat. Maar ek is nie klaar met jou nie, Lara. Die hele straat weet reeds dat jy agter my man aangeloop het, en binnekort sal die hele land weet!” dreig sy, gluur Lara aan en stap die kombuis kop omhoog uit.
“Die liederlike gifgogga!” brom Heilie. “Is jy met stomheid geslaan, Phoebe? Doen iets om Lynette se skinderbek te snoer!”
Phoebe luister na die toeklap van die voordeur en sê gelykmatig: “Dis reeds te laat, Heilie. Lynette het sedert gistermiddag tyd gehad om haar storie te versprei. Maar Lara het voor die ouer inwoners van ons straat grootgeword en hulle ken haar. Hulle sal hulle nie aan Lynette se onsinnige stories steur nie.”
Sy draai na Lara, wat haar met die oë van ’n gekweste wildsbokkie aanstaar. “Dis alles reg, kindjie. Selfs Lynette besef dat haar aantygings teenoor jou vals is.”
Lara lig haar ken onbewustelik, ’n trotse lig in haar oë.
“Nee, Phoebe. Tant Retha het my verlede Sondag by die kerk gevra waarom ek ná my jaar gemeenskapsdiens nie liewer gaan vakansie hou as om by oom Ryno te werk nie. Ek het verduidelik ons gaan eers in Januarie toer, en toe knipoog sy vir tant Luzaan en sê sy verstaan baie goed, want Ryno is ’n alte aantreklike man. Ek het gedink die ou tannie yl, maar ek weet nou: tant Lynette het my naam beswadder nog voor oom Ryno se dood.”
Sy blik vraend na Heilie, wat aamborstig kug. “Skinder hulle oor my, ta’ Heilie?”
Heilie haal haar skouers op en antwoord onbesorg: “Aag, my lammetjie, mense skinder altyd as hulle niks anders het om te doen nie. Ou Retha lyk soos ’n stokou perd en Luzaan herinner my aan ’n honger likkewaan – hulle skinder oor jou omdat jy ’n prentjiemooi meisiekind is, en dan is jy nog slim en geleerd daarby! Ek steur my g’n niks aan hulle nie. Kom ons vergeet van die liederlike Lynette en drink nog koffie.”
Phoebe loop na Lara toe en streel ’n donker krul uit haar oë. “Skoonheid is soms ’n straf, kindjie, want jaloerse mense sal altyd oor jou praat.” Sy glimlag bedroë. “Ek woon my lewe lank in Jasmynlaan, en as ek die mense se stories oor my moet glo, het ek met elke getroude man in ons straat ’n geheime verhouding gehad.”
“Nee.” Lara skud haar kop, haar uitdrukking stroef. “Ek voel vuil … en voos. Ek wil nie Sondag in die kerk sit en almal se oë op my voel en hulle agter hulle hande sien fluister nie. Ek wil nie by die kafee instap en almal se koppe sien draai, of in hulle vals gesigte vaskyk nie. En ek kan nie vir myself jok nie: dis mý skuld dat oom Ryno dood is. Het jy nog my paspoort wat jy my gedwing het om te kry toe Karl drie jaar gelede in Londen begin werk het, Phoebe?”
“Vanselfsprekend. Wil jy hê ons moet die Kerstyd in Engeland saam met Karl gaan deurbring, Lara?” vra Phoebe verwonderd.
“Nie ons nie – net ek. Karl kuier van Sondag af in Sunderland. Ek sal sy woonstel gebruik. Ek wil net alleen wees, Phoebe. Kan jy dit verstaan?” vra Lara ingehoue.
Phoebe kyk haar stilswyend aan, sien die polsende pyn van skok en verwarring in haar oë en glimlag met begrip. “Ja, Laratjie. Bel dadelik, want jy sal nie tydens die Kersseisoen maklik plek op ’n vliegtuig kry nie. En dié keer mag jy die landlyn gebruik.”
“Bog en nonsies!” bars Heilie onstuimig los toe Lara die kombuis uitstap. “Hoekom moet onse Laratjie weghol omdat ’n spul skinderbekke onware …” Sy breek haar sin af toe die voordeurklokkie weer lui en skree boos: “Moenie die voordeur vir daai Lynette oopmaak nie, Laratjie! Ek sal om die huis drawwe en haar met my grasbesem oor die kop foeter!”
“Goed, ta’ Heilie!” roep Lara.
Sy lig haar ken en stap die ontvangsportaal binne. Sy verdien elke belediging wat tant Lynette haar toevoeg. Miskien help dit tant Lynette om haar te haat omdat sy nie kan rou oor haar ontroue man nie.
Sy maak die deur oop – en kyk vas in Wiehahn se fronsende gelaat.
“My ruiker het nie gehelp nie, want jou gesig is nog witter as gister en jou oë huil sonder trane. Hoe kan ek jou help, Lara?” vra hy bekommerd en neem haar hand in syne.
Sy maak haar mond oop om hom te antwoord, maar haar woorde stol op haar lippe toe sy Lynette uit die rigting van die oop tuinhek sien aankom. “Sê vir daardie vrou jy is dokter Pieter-Jan Malherbe en ons het vanjaar ons gemeenskapsdiens saam op Helderbron gedoen!” pleit sy en klou Wiehahn se hand met albei hare vas.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно
