dag die meeste gehuil het toe ons ou Boel onder die vyeboom begrawe het nie: ek of Karltjie.”
“Heilie, hou op! Jy laat Lara huil,” protesteer Phoebe onthuts.
Sy gaan sit op die rusbank langs Lara en neem die snikkende meisie in haar arms.
“Nes ek beplan het,” kom dit ingenome van Heilie. “Ons het nie almal bakstene waar ons harte moet wees nie, Phoebe. Ons huil, want die hartseer moet uit voordat ons weer heel kan word. Huil tot jy moeg is, Laratjie. Ek dra solank jou nat kleertjies waskamer toe. Ek sal sommer jou haarborsel en pantoffels kry,” vervolg sy, sit ’n boks snesies langs Lara op die rusbank neer en stap die vertrek uit.
Phoebe kyk Heilie met woordelose bewondering agterna. Dan soen sy die huilende Lara op haar voorkop en sê spytig: “Ek is jammer, Lara. Ek probeer so hard om ’n ma te wees, maar ek het nog nie geleer hoe nie.”
“H-hou my net vas, Phoebe,” snik Lara en huil met die troostelose wanhoop van ’n kind wat nie verstaan nie.
Phoebe fluister troetelwoorde totdat Lara se snikke eindelik bedaar en sy haar hand na die boks snesies uitsteek. Sy blaas haar neus, droog haar trane af en kyk met ’n halwe glimlaggie om haar lippe na Phoebe, wat haar besorg dophou.
“Ta’ Heilie is slim, Phoebe. Ek het eers oor ou Boel en toe oor oom Ryno gehuil … sommer oor al die aakligheid van die dag. Maar jy is ’n goeie ma, want jy het my vasgehou. Ek … ek wil nie nou alleen wees nie.”
’n Fronsie keep tussen Phoebe se wenkbroue. “Heilie verras my elke keer, want kyk ek na haar, sien ek ’n ronde, ouerige vrou met ’n stomp neusie, babablou oë en ’n groot mond wat woorde uitskiet soos ’n masjiengeweer. Sy lyk nie slim nie, maar sy slaag daarin om my grensloos dom te laat voel.”
“Ta’ Heilie sê dis haar nuuskierigheid wat haar so slim maak. Maar jy is nie dom nie, Phoebe. Ek het self nie geweet ek wil net huil en huil en nooit weer ophou nie. Het jy gehuil toe ek jou van die polisiekantoor af gebel het?”
Phoebe skud haar kop. “Dit was ’n geweldige skok om van die ongeluk en Ryno se dood te hoor, maar ek was só verlig en dankbaar dat jy nie saam met hom in jou motor was nie, dat ek nie aan trane gedink het nie. Ek het net aanhou dankie sê dat jy nog lewe, kindjie. Maar ek moes besef het dat jy in ’n toestand van skok sal wees. Sal ek ons huisdokter bel, of voel jy nou beter?”
“Leeg, nie beter of slegter nie.” Lara glimlag halfhartig. “As ek enigiets voel, is dit skuldig.”
“Waaroor? Jy het Ryno tog nie gedwing om jou motor te leen nie. Waarom kon hy in elk geval nie met sy eie motor gery het nie?” vra Phoebe onbegrypend.
“Nes ek gedink het!” sê Heilie boos agter hulle.
Sy plak Lara se pantoffels en haarborsel op die rusbank neer en loop na die lessenaar waarop ’n skinkbord met koffiebekers en ’n termosfles staan. “Dis nou tipies van jou, Phoebe: speel staatsaanklaer in plaas daarvan om vir die hartseer kind ’n warm drankie te gee. Hier, my lammetjie, drink dit. En as dit effens anders proe: ek het ’n sopie whisky by die kakao gegooi, net vir die skok, verstaan?”
“Drank …” sê Lara en byt hard op haar onderlip toe die trane opnuut oor haar wange loop. Sy vee ongeduldig met haar handrug oor haar oë, drink die kakao proe-proe en glimlag vir Heilie wat haar vraend dophou. “Dankie, ta’ Heilie. Ek dink my neus is toe ná al die gehuil, want die kakao smaak net lekker soet en warm.”
“Ook maar goed, Laratjie, want sterk drank is ’n slegte gewoonte. Maar vertel ons nou: wat het Ryno besiel om in jou motortjie rond te rits as hy ’n luukse motor met lugsakke en al besit?” vra Heilie. Sy neem op ’n gemakstoel plaas en bly penorent sit, gereed om te luister.
“Dis ’n lang, aaklige storie …”
Lara kyk met ’n uitdrukking van onmag in haar oë na Phoebe, haal sidderend asem en sê dan gespanne: “Ek wil nie daaroor praat nie, maar ek moet vir iemand vertel. Die polisie het geweet oom Ryno het gedrink, want hulle kon die drank aan hom ruik, maar ek kon met eerlikheid vir hulle sê dat ek hom nie sién drink het nie. Ek het in my verklaring gesê oom Ryno het my motor geleen omdat sy motor êrens bly staan het, en dat meneer Wiehahn aangebied het om my huis toe te neem. Hy sou ook, maar toe kom ons op die ongeluk af …”
“Is … was meneer Wiehahn een van Ryno se kliënte?” vra Phoebe aarselend.
“Dit was die eerste maal dat meneer Wiehahn ons kantoor besoek het. Ek het aan die polisie gesê meneer Wiehahn het opgedaag net voordat oom Ryno weg is met my motor, en meneer Wiehahn het dit beaam. Die polisie het vir meneer Wiehahn gesê hy kan maar gaan, want ek sal oom Ryno kan uitken.”
Lara sluit haar oë en byt hard op haar onderlip, haar stem ’n skor fluistering toe sy vervolg: “Dit was nie meer oom Ryno nie, want sy gesig … Ek het na sy pinkiering met die robynsteen gekyk en vir die polisie gesê dis hy, want … want sy gesig was byna onherkenbaar geskend.”
“Wat ’n traumatiese ervaring,” sê Phoebe sag, haar hand strelend oor Lara se skouer. “Dis jammer meneer Wiehahn kon Ryno nie uitken nie.”
“Dis hoe ek voel: jammer dat ek my selfoon by die kantoor vergeet het, jammer dat oom Ryno dood is, jammer vir tant Lynette en jammer vir myself. Net jammer, jammer …”
Lara laat sak haar kop in haar hande toe die trane haar opnuut inhaal.
“Jy kan ons môre alles vertel, Lara. Wat van nog ’n beker kakao?” vra Phoebe paaiend.
“Nee, ek moet daaroor praat, anders gaan dit ’n nagmerrie bly,” antwoord Lara met ’n desperate lig in haar oë. Sy haal diep asem en vervolg dringend, haar stem trillend van ontsteltenis: “Tant Lynette mag nooit weet nie, maar oom Ryna was dronk en … en daar was ’n meisie saam met hom in sy kantoor.”
“Die javel! Het ek jou nie lankal gesê Ryno – mag hy in vrede rus – knyp die kat in die donker nie, Phoebe?” Heilie probeer om vroom te lyk, maar sy glimlag tog triomfantelik.
“Jy het, Heilie, maar jy wantrou alle mans,” antwoord Phoebe met ’n ongeduldige suggie en draai terug na Lara. “Dis ’n gevaarlike aantyging om teen enigiemand te maak, Lara. Was die meisie nie net een van Ryno se kliënte nie?”
Lara skud haar kop en vertel dan van die middag se gebeure terwyl Phoebe en Heilie stilswyend luister.
“Deur skande en skade word ’n mens wys – as jy nou nie ongelukkig is en voor die tyd doodgaan nie,” lewer Heilie kommentaar toe Lara eindelik swyg.
“Die arme Lynette!” sê Phoebe geskok. “As sy van Ryno se ontrouheid moet hoor, sal dit haar verpletter. Ek is dankbaar jy en meneer Wiehahn het niks oor Ryno se private doen en late aan die polisie gesê nie, Lara. Ryno se drankmisbruik was in elk geval verantwoordelik vir die ongeluk, nie sy ontrouheid aan Lynette nie.”
“Dis hoe ek ook gevoel het, en gelukkig het meneer Wiehahn saamgestem.” Lara kyk met troebel oë na Phoebe. “Ek wens ek het dit nooit geweet nie, want ek sou oom Ryno liewer wou onthou het as die gawe oom van my kinderjare.”
“Ag, bog met jou, hartjie! Ryno was al die jare ’n stoute man, maar net ek was slim genoeg om dit te weet. En nou gaan ons almal van die lekker whisky-kakao drink en melktert en gemmerkoekies eet. Sit julle maar. Ek sal alles aandra, want sit ek langer, kry ek eelte,” kom dit onstuitbaar van Heilie, wat orent kom en vlugvoetig vir haar gesette
