al sy geld ontvang, die saak is nou tussen my en die nuwe chirurg.”
Die stilte tussen hulle rek.
Magdali staan op en begin rusteloos in die sitkamer rondstap. Sy kort slaap en hunker na haar bed. Daar sal vanmiddag geen fliek of ontspanning vir haar wees nie.
“Wel, dit help nie om draaie om die ding te loop nie,” sê sy ná ’n tydjie en vee haar hare agter haar oor in. “Ek praat nie vir een oomblik sulke optrede goed nie, Dad, maar hoekom is die man so hardvogtig? Die wildplaas sal in ’n goeie mark maklik vier miljoen kan haal. Het Dad aan hom verduidelik dat die egskeiding met Lydia Dad se geldsake geknou het?”
Roelof knik en dit lyk of hy nog verder inmekaarkrimp. “Ek moes destyds na jou geluister het en ’n behoorlike huwelikskontrak met Lydia laat opstel het, maar ek was so verlief ...”
Magdali glimlag bitter. “Ek weet, Dad. En ék was die vark in die verhaal omdat ek die kontrak voorgestel het. Ek dink nie Lydia het my ooit daarvoor vergewe nie.”
“Ek skuld jou ’n verskoning.” Roelof kyk pleitend na haar. “Daaroor en oor baie ander dinge. Ek het destyds gedink ek doen die regte ding ... ook met jou en Hanro. Ek het ook skuld aan jul egskeiding, Kiewiet. Ek moes jou meer tyd gegee het om oor Van Vuuren te kom. Ja, ek het bittere berou oor baie dinge, ek verdién dit om tronk toe te gaan.” Hy maak sy oë toe en leun terug in die stoel. “As jy ná hierdie gesprek hier weggaan en my nooit weer wil sien nie, sal ek jou nie kwalik neem nie.”
Magdali frons. “Hoe praat Dad dan nou? Natuurlik sal ek Dad bystaan! Ek dink tog ons moet saam met die nuwe chirurg gaan gesels. Die man sal tog rede moet insien. Wat gaan hy bereik deur Dad in die tronk te laat gooi?”
Roelof haal diep asem voor hy weer praat. “Die nuwe chirurg ... dis Dolf van Vuuren, Kiewiet. En hy het meer as genoeg rede om my agter tralies te wil sien. Ek was die een wat jou destyds beïnvloed het om Hanro bo hom te kies, en ek dink nie dat hy een van ons twee al daarvoor vergewe het nie.”
Magdali se knieë voel eensklaps soos jellie en sy gryp na ’n stoelleuning om haar te stut. Dolf is terug in Suid-Afrika!
“Dólf het Sakkie se praktyk gekoop?”
Roelof knik en Magdali se hart sak in haar skoene. Sy sal saam met hom moet werk by Ruisdal Hospitaal! Hulle sal dalk selfs saam gevalle moet hanteer!
Sy bitterheid toe sy destyds hul verhouding verbreek het, is iets wat sy nooit sal vergeet nie, sy woede teenoor haar en haar pa se “valse waardes”, soos hy haar dit teen die kop geslinger het.
“Hy het ’n teenaanbod gemaak.” Haar pa se stem kom asof van ver. “Hy is bereid om vervolging te heroorweeg as jy hom sal kontak.”
Magdali staar na haar pa. “Wat wil hy by mý hê, Dad?”
Haar pa skud sy kop. “Ek weet nie, Kiewiet. Hy het net daar in sy stoel gesit en my aangestaar, jy weet mos hoe onleesbaar sy oë kan raak. Toe sê hy net jy moet hom kontak, want ‘miskien kan ek en sy iets uitwerk’.” Haar pa klem sy hande in mekaar vas. “Ek is jammer, Kiewiet, ek wou hom warmplek toe stuur, maar hy was so uitdagend soos altyd. Ek was bang hy laat my net daar toesluit.” Hy sluk.
“Weet Dad of hy getroud is?” Haar stem klink vir haar flou en vreemd. Roelof skud sy kop.
Magdali sug sidderend. “Dit klink nie juis of ek ’n keuse het nie.” Sy haal haar motorsleutels uit haar sak. “Miskien wil hy iets uitwerk met ons twee praktyke. Ons is op dieselfde vloer. Moenie saamstap nie, Dad,” keer sy toe hy wil opstaan. “Daardie knie moet rus, en ’n warm stort en skeer sal ook nie kwaad doen nie.”
Hy knik en trane wel weer in sy oë op. “Ek verdien nie ’n dogter soos jy nie, Kiewiet. Dankie.”
Magdali help hom op uit die stoel en druk haar gesig in sy skouer vas toe hulle groet, maar ervaar geen troos soos van ouds nie. Haar pa het vandag haar lewe omgekeer met sy onthulling. Dit voel of sy hom glad nie ken nie.
2
Magdali ry fronsend uit die spoglandgoed weg. Die nuus oor Dolf se nuwe pos by Ruisdal het haar geruk, selfs meer nog as haar pa se bekentenis. Sy weet net dat sy heel eerste moet gaan slaap. Sy ken haarself, en alles lyk altyd meer hopeloos as sy oormoeg is. Haar pa se aanmerking oor die staatshospitaal pla ook. Sy wou hom nog daarna vra, maar die ontdekking dat haar pa wederregtelik vir Dolf soveel geld skuld, sowel as Dolf se terugkeer, het alle ander sake uit haar gemoed verdryf.
Haar meenthuis is gelukkig nie ver nie en sy ry spoedig en dankbaar haar sekuriteitskompleks naby die hospitaal binne. By haar huis gekom, gooi sy haar sleutels saam met die pos en haar selfoon op die bank in die woonvertrek neer. Daar is weer ’n brief van Hanro, sien sy, en sy wens die soveelste keer hy wil aanvaar dat hul egskeiding finaal is.
Sy skop haar skoene uit en stap kaalvoet yskas toe om ’n glas melk en ’n stuk kaas te kry. Toe stap sy al kouende met die trap op na haar slaapkamer en stoot die balkondeur wyd oop voor sy haar klere uittrek en op die bed gaan lê. Die koel luggie vee troostend oor haar naakte liggaam en sy trek die laken oor haar bene voor sy wegdommel.
Die donderweer maak Magdali in die vroeë oggendure wakker en ’n koue wind laat die natgereënde gordyne in die kamer rondwapper. Sy staan op, trek die balkondeur toe en gaan lê weer.
Toe sy weer wakker word, skyn die môrelig deur die vensters en lawaai die voëls buite. Sy trek haar japon aan en stap met die trap af om ontbyt te gaan maak. Haar selfoon lê nog op die bank waar sy dit gisteraand gegooi het en sy tel dit op voor sy die ketel gaan aanskakel. Daar is boodskappe van die hospitaal om te sê dat die hartomleiding-pasiënt ’n rustige nag gehad het, en haar ontvangsdame herinner haar aan die vroeë afspraak om 07:30. Magdali eet haastig ontbyt en draf by die trap op om te gaan stort en aantrek. Normaalweg sien sy pasiënte eers vanaf halfnege, nadat sy haar hospitaalrondtes voltooi het, maar Donderdae hanteer sy noodgevalle en opvolgbesoeke van pasiënte wat reeds ontslaan is.
Soos altyd is dit vanoggend vir haar lekker om deur die sekuriteitshek by Ruisdal Hospitaal te ry. Die hospitaal is in ’n vallei geleë en só beplan dat dit met die omgewing saamsmelt. Die spruit se water ruis raserig onder die brug by die oprit na die hospitaal en die groot wilgers langs die brug is groen en skoongewas ná die vroegoggendreën. Voor die hoofingang leun ’n pasiënt met ’n gipsbeen en krukke op die houtreling en rook terwyl hy blykbaar die visse in die dammetjie aandagtig bekyk.
Magdali parkeer onderdak aan die sykant van die hoofgebou en stap na binne om die hyser na haar spreekkamer op die vyfde vloer te neem.
“Môre, dokter,” groet die verpleegpersoneel wat sy in die hyser teëkom en sy luister glimlaggend na hul vrolike gesprek oor ’n partytjie die vorige aand, voor hulle op die vierde vloer uitklim.
Toe die hyser op haar vloer oopgaan, tref dit haar met ’n slag dat Dolf moontlik reeds daar is. Haar hart krimp ineen. Dankie tog vir die vroeë waarskuwing van haar pa! Dit sou vir haar ’n geweldige skok gewees het om Dolf onvoorbereid by Ruisdal raak te loop.
“Magdali!”
Andri Schutte, hoof van die fisioterapie-praktyk op dieselfde vloer, loer by haar deur uit. “Ek het nuus!” borrel sy opgewek. “Groot nuus!” In haar styfpassende swart langbroek en roomkleurige bloes met ultrahoëhakskoene lyk sy meer na ’n model as ’n fisioterapeut. Haar hare hang in ’n argelose frizz-styl om haar gesig.
“Kom sien my wanneer jy kans kry,” sê Andri haastig, “ek wil
