is onortodoks, maar ’n uitstekende fisioterapeut, en sy bestuur haar flink spannetjie met ’n ysterhand. Sy is ’n onmisbare skakel in die rehabilitasie van die knie- en heupvervangingspasiënte onder behandeling van die ortopediese chirurge verder af in die gang.
Magdali se ontvangsdame kyk met ’n glimlag op toe sy binnekom. “Môre!”
“Môre, Ina.” Magdali trek die afspraakregister nader en kyk vlugtig na die name. “Hoe lyk ons dag vandag?”
“Bietjie dol met dokter Billy nog op verlof,” sê Ina. “Meneer Botha is eerste. Hulle is vanoggend vroeg by die plaas weg om betyds te wees vir die afspraak. Hulle is net gou badkamer toe. Hy sê die insulien werk goed en sy suiker is baie mooi onder beheer. Hy voel ook heelwat beter en sy bene pyn nie meer so baie nie.”
Magdali knik en lig sy lêer uit die rakkie. “Solank hy reg eet en sy medikasie gereeld neem.”
“Sy vrou is weer saam,” sê Ina. “Sy sê sy maak seker hy pas homself op en neem sy medikasie gereeld. Daar is ook ’n hele paar van dokter Billy se kankerpasiënte wat vandag vir opvolgbesoeke kom. En daar loop gerugte dat die nuwe ortopeed wat by dokter Sakkie oorgeneem het, vanoggend begin.”
“Dis goed,” knik Magdali stroef. “Jy kan maar my koffie deurbring, asseblief, Ina.”
Ysere selfdissipline hou Magdali die res van die oggend aan die gang. Soos tydens haar studentejare, stoot sy alle kwelgedagtes uit haar kop en fokus op die werk wat sy moet doen. Sy is tevrede met meneer Botha se vordering en komplimenteer sy vrou daarop.
Meneer Botha glimlag verleë. “Ja,” beken hy, “dis reg dat my ou wederhelfte die eer kry, dokter. As ek so besig raak, vergeet ek van die medisyne.”
“Ek dril hom, dokter,” knik mevrou Botha, ’n lywige vrou met ’n styf vasgetrekte bolla. Sy plaas haar hand op haar man se been. “Dis my ou lewensmaat hierdie, ek wil nie sonder hom boer nie. Hy moet nog lank hou. Ons dogter kom ook nou van die Kaap af om ’n rukkie by ons te kuier.”
Ná die Bothas sien Magdali ’n paar van haar vennoot se pasiënte wat ná hul chemoterapie vir opvolgbesoeke kom en sy voel daarom ietwat neerslagtig toe die spreekkamer vir middagete sluit. Ina het vir hulle toebroodjies bestel en Magdali neem hare en stap spruit toe. Sy onthou van Andri se uitnodiging toe sy by hul besige praktyk verbystap, maar sy sal haar groot nuus eerder ná werk gaan hoor.
By die spruit gaan sit Magdali op ’n bankie naby die vinnig vloeiende water en maak haar toebroodjie oop terwyl sy die woelinge van die voëls en insekte om haar dophou. Die geluid van die water laat ’n rustigheid oor haar spoel en haar gedagtes vloei terug na haar studentedae.
Sy het Dolf van Vuuren in haar derde jaar op universiteit ontmoet. Per ongeluk. Sy was die dag laat vir klas en het haastig parkeer en uit haar motor gespring. Haar boekesak is in die gejaag in die deur vasgeslaan en die volgende oomblik het die inhoud oor die sypaadjie versprei gelê. Dolf het verbygestap en by haar gehurk om te help optel.
Toe sy die boeke met ’n glimlag by hom neem en in sy vlootblou oë opkyk, het haar blik verder gedwaal na sy glansende swart hare, wat lank in sy nek gekrul het, en na sy skrumspeler-skouers. Haar glimlag het gewyk.
Hulle het na mekaar gekyk en albei het geweet. Dit was so eenvoudig. Dolf het regop gekom en skeef geglimlag. Hy was lank.
“Dis veiliger om te loop, lyk dit my,” het hy in sy diep stem gesê terwyl sy blik sardonies oor haar Mercedes-sportmotor gedwaal het. “Kardeure sorg net vir oponthoud.”
Sy het die boeke teen haar bors vasgeklem en hom agternagestaar toe hy met gemaklike treë verder stap, haar klas vergete. Paniek het haar beetgepak, sy kon nie toelaat dat die mansmens net so uit haar lewe loop nie! Sy wou hom weer sien.
“Magdali!” Hanro se stem was angstig. “Wat draai jy so? Ons is klaar laat! Jy weet hoe sarkasties prof Kannemeyer kan wees!”
Magdali het saam met haar jeugkys lesingsaal toe gedraf, maar sy het niks van die lesing ingeneem nie. Sy het geweet sy is verlief. Haar blik het skuldig na Hanro gedwaal, en asof hy haar gedagtes gelees het, het hy na haar gekyk en geglimlag. Magdali se hart het doef! tot in haar skoene geval.
Sy en Hanro het al vanaf graad nege vas uitgegaan, met haar pa se goedkeuring. Die Schwarzenach-familie was gesiene mense. Hanro se ideaal was om ’n plastiese chirurg te word, terwyl Magdali as algemene praktisyn wou kwalifiseer.
Sy het swaar gesluk waar sy langs Hanro in die lesingsaal sit. Sy het tog geweet sy is lief vir hom ... Of hét sy?
Dolf het haar die volgende middag in die kafeteria opgespoor. Hy het ’n skinkbord geneem en agter haar in die ry gaan staan. “Drink jy koffie?” wou hy weet.
Sy het vlugtig na hom omgekyk, kamtig ongeërg, maar aan die vrede in haar hart het sy geweet dat sy eintlik heeldag gehoop het sy sien hom weer.
“Ek hou van koffie,” het sy geantwoord, “hoekom vra jy?”
Hy het geglimlag, en sy ernstige gesig het verhelder. “Want dan kan ek vir jou koffie koop,” het hy gesê. “Dis al wat ’n arm student kan bekostig. Jammer.”
Hulle het dié dag lank gepraat, en die dae wat gevolg het ook. Sy het met Hanro uitgemaak, tot Hanro én haar pa se ontsteltenis.
Dolf was anders. Hy was van die verkeerde kant van die spoor, ’n vegter wat deur sy wil en beurse sy droom om chirurg te word begin realiseer het. Hy was slim, en sy punte was baie beter as hare. Hy was vyf jaar ouer as sy en in sy vyfde jaar, en sy het hom liefgehad.
Dolf was ’n sensuele minnaar en sy het gespook om te keer dat haar ekstase in sy arms haar nugtere verstand oorheers. Sy was nog nie reg vir ’n ernstige fisieke verhouding nie en haar studie was vir haar ’n hoë prioriteit. Haar ontwakende drange het egter ’n gebrek aan konsentrasie meegebring en sy moes haar behoorlik inspan om haar aandag by haar studie te bepaal. Sy was net so vasberade soos Dolf om klaar te studeer.
Toe het Hanro by haar pa gaan kla.
“Kiewiet,” het haar pa streng gesê toe hy haar daaroor konfronteer, “ek weet die man is aantreklik, kaptein van die eerste span en ’n akademiese uitblinker, maar kyk waar kom hy vandaan.” Hy het die verslag van sy privaat speurder aan haar gegee.
“Lees dit. Sy pa is ’n vroueslaner. Dis die tipe milieu wat homself herhaal, Kiewiet. By Hanro is jy verseker van ’n goeie lewe. Moenie jou toekoms oor hormone weggooi nie.”
Hy het haar semesterverslag opgetel en weer daarna gekyk. “Jy het in al jou vakke laer presteer as voorheen. Dis nie hoe ek jou ken nie, Kiewiet. Hierdie man is sleg vir jou. Jy moet met hom uitmaak.”
Haar pa het sy hande op haar skouers gesit. “Jy is nog te jonk vir die eise wat so ’n man aan jou sal stel. Hy dink waarskynlik net aan een ding. Vyf jaar ouderdomsverskil is op julle ouderdom baie, veral vir iemand uit sy geharde agtergrond. Moenie jou toekoms weggooi nie, my kind. Bly by Hanro, dis veiliger.”
Magdali het weggetrek en haar arms voor haar gekruis. Sy wou nie dat haar pa weet van die warboel in haar eie gemoed nie. Sy was self bitter teleurgesteld oor die punte. Daarby was haar pa se goedkeuring vir haar belangrik. Sy het geglo dat hy die beste weet, maar sy kón eenvoudig nie van Dolf afstand doen nie.
Haar liefde vir hom het ’n innerlike stryd geword. Hul afsprake het verbygevlieg en in sy arms was sy geborge en seker, maar later,
