knik en laat sak haar mes en vurk. “Dis ook deels waarom ek vanaand gekom het. Ons praktyk is deel van jul versorgingspan, ek wil nie hê daar moet spanning tussen ons wees nie.”
Dolf sit terug in sy stoel en tel sy glas op. “Ek sien net een opsie,” sê hy, sy uitdrukking onleesbaar, “en ek het jou hulp daarvoor nodig. Ek wil jou ’n aanbod maak. Trou met my, net vir ’n jaar, en ek skryf jou pa se skuld af. Dan kan ek in vrede my praktyk uitbou by Ruisdal en Andri kan ander belangstellings ontwikkel.”
Magdali se skrikbeweging stamp haar wynglas om. Die kelner haas hom nader, maar haar glas was gelukkig leeg. Magdali tel haar servet meganies op en druk dit teen haar mond terwyl die kelner besorg verneem of alles reg is. Sy knik.
“Ja, dankie.” Eers toe hy wegstap met haar leë bord, kyk sy weer na Dolf. “Jou voorstel is belaglik,” sê sy hees.
“Is dit?” Dolf sit haar skynbaar ontspanne en aankyk, sy blou blik intens. “Ek dink nie so nie.” Hy leun vorentoe en skink hul glase weer vol. Hierdie keer laat Magdali hom begaan. “Dis ’n maklike oplossing vir ’n moeilike situasie,” sê hy.
“Maklik vir jóú, miskien!” Woede kom tot Magdali se redding en sy sit verontwaardig vooroor. Sy moet haar inspan om haar stemtoon onder beheer te hou. “Neem jy nou wraak oor my besluit van destyds? Is dit nie taamlik sadisties nie, Dolf? Dis tog nie my skuld dat my pa homself swak gedra het met julle geld nie. Ek het baie hard gewerk om te kom waar ek vandag is. Ek het geen begeerte om weer te trou nie.”
Hy lig sy skouers argeloos. “Dis jou keuse,” sê hy sag. “Wat tussen ons was, is verby. Ons ken mekaar, en ek weet ek kan jou vertrou – dat daar ná die jaar geen komplikasies sal wees wanneer die huwelik ontbind moet word nie. Ek het in Switserland ’n verhouding gehad. Sy was ’n wetenskaplike, Camila Pugot. Nes Andri maak sy geen geheim van haar begeerte om te trou nie. Sy kom my later vanjaar hier besoek. Ek het bande met haar kliniek, so ek wil graag sonder kwade gevoelens uit daardie knyptang ook kom. Dit kan soms uiters problematies wees om ’n alleenloper te wees.”
Magdali sit met moeite terug in haar stoel en tel haar wynglas op. Sy moet probeer ontspan. “Miskien moet jy jou vriendinne beter kies.”
Dolf ignoreer haar sarkasme. “Ek het ruimte nodig om my praktyk in Suid-Afrika te vestig en uit te brei, en ’n vrou aan my sy wat die werk verstaan en my kan help om van lastige komplikasies ontslae te raak. Jy wil jou pa tot elke prys uit die tronk hou. Ék dink die reëling kan ons albei goed pas.”
Magdali sit haar wynglas neer en klem haar hande op haar skoot saam. Haar gedagtes kolk desperaat rond. Dolf se voorstel is die laaste ding wat sy vanaand verwag het. Vrees roer dringend in haar. Hoe kan sy haar toevertrou aan hierdie vreemdeling oorkant haar, hierdie man met die harde oë? Haar hart klop pynlik en sy moet, tot haar vernedering, die trane wegknip.
Haar stem breek toe sy weer probeer praat en sy druk haar lippe ferm opmekaar, kyk eers weer ’n tydjie af. Sy span haar in om haar gesig uitdrukkingloos te hou, soos wanneer sy slegte nuus aan ’n pasiënt moet oordra, of een moet bystaan wat swaar ly.
“Wat presies impliseer hierdie huwelikskontrak van jou?”
Hy roer in sy stoel. “Dis ’n formele kontrak tussen ons twee. Ons kan dit platonies hou, as jy wil, of ons kan die drade van die verlede optel. Die jaar netsowel geniet.”
“Dit sal die dag wees!” Magdali gluur hom aan. “Nee. Watter ander opsies kan jy my pa bied?”
“Geen ander opsies nie.” Dolf se gesig verhard. “Ek sien môre die ouditeur, en dit hang van jou af watter opdrag ek hom gee. Jy kan daaroor dink en my môreoggend voor nege laat weet.”
Magdali se mond is bitter en sy tel haar waterglas op, drink diep. “Ek kan jou afbetaal, Dolf,” sê sy, en sy gee nie meer om dat die desperaatheid in haar stem deurslaan nie. “Ons kan die wildplaas in Mpumalanga aan jou oorteken, daar is ander moontlikhede ook ...”
“Daar is baie moontlikhede,” sê Dolf, “maar net een nood. Dis jou keuse.”
Magdali sit haar glas water neer en tel haar handsak op. “Jy neem nou wraak oor my besluit om Hanro te kies,” sê sy toonloos.
Hy skud sy kop en glimlag. “Sewe jaar later? Ek glo nie. Ons albei se lewens het aangegaan, die noodlot bring ons nou weer vir ’n kort rukkie saam. Kan ek vir jou nog iets bestel?”
Magdali se vingers klem wit om haar handsak se skouerband. “Ek kan jou amper haat vir wat jy aan my doen.”
“Ek doen niks,” sê hy ongeduldig. “Jou pa het dit gedoen. Ek gee net vir jou ’n haalbare opsie, ’n uitweg wat ons albei sal pas. Ek dink jy besef ook die noodsaaklikheid daarvan om diskreet oor hierdie saak te wees. Dit moet so geloofwaardig moontlik voorkom, anders gaan ons niks bereik nie. Ons kan maklik sê dat ons mekaar ná sewe jaar weer gevind het en ontdek het dat ons mekaar steeds liefhet. Ná ’n jaar kan ons die huwelik stilweg laat ontbind. Egskeidings gebeur elke dag, niemand sal eens skeef opkyk nie.”
Magdali staan op. “Ek het meer tyd nodig om te besluit.”
Dolf skud sy kop waarskuwend. “Daar is nie tyd nie. Ek moet môre weet – voor nege. Jou pa het sy tyd geneem om jou te vertel.”
Magdali lek oor haar lippe en kyk hulpeloos na hom. Die restaurant om haar vervaag en sy sien net die intense blou van sy oë. Dieselfde intensiteit wat in sy blik was toe sy hul verhouding beëindig het.
“Dink daaroor,” sê hy sag.
Sy maak haar mond oop om nee te sê, en sluit dit dan weer. Moedeloosheid spoel oor haar. Sy swaai om en stap kop omhoog uit die restaurant.
4
Magdali ry uit radeloosheid direk na haar pa toe. Hulle sal moet koppe bymekaarsit, daar móét ’n ander uitweg wees.
Sy lui die klokkie en ná ’n ruk, toe hy nie oopmaak nie, bel sy hom op sy selfoon. Die foon lui net en sy is besig om die spaarsleutel van die huis uit te haal wat sy vir noodgevalle by haar het, toe haar pa oopmaak. Hy is uitasem en sy gesig is vertrek van pyn. Hy het nog nie by skeer uitgekom nie.
“En nou, Dad?” vra Magdali besorg en steek haar hand na hom uit. Sy vel voel klam en koud.
“Dis maar die knie, Kiewiet.” Hy draai met moeite om en leun swaar op sy kierie. “Ek het vanmiddag iets probeer skuif wat ek nie moes nie.” Hy hinkepink in die gang af. “Eintlik goed jy is hier, dat jy my kan help om in die bed te kom.”
“Het Dad genoeg pynpille?” vra Magdali toe sy hom gehelp het om uit te trek en hom gemaklik maak op die bed.
Hy skud sy kop. “Ek het gister die laaste gedrink. Ook maar goed so, want ek kom nie eintlik by kos maak nie.” Hy probeer glimlag. “Julle dokters sê mos dis sleg om pynpille op ’n leë maag te drink.”
Magdali glimlag nie terug nie, maar stap na haar motor en haal haar dokterstas uit. Sy gee haar pa ’n pynstiller en maak vir hom ’n toebroodjie en koffie. Sy is geskok om te sien hoe leeg die kombuiskaste en yskas is.
“Ek dink Dad moet by my kom bly totdat daar plan gemaak is met die knie,” sê sy. “Tot hoe laat bly die huishoudster gewoonlik?”
Roelof skud sy kop. “Sy het twee weke gelede klaargemaak by my, Kiewiet. Ek kom nie meer by al my verpligtinge
