al hoe minder tyd gehad vir uitgaan omdat hy soos ’n besetene moes werk om al sy skuld te delg en sakgeld te verdien. Hy het hardnekkig geweier dat sy vir enigiets betaal en hulle het daaroor hul eerste argumente gehad.
Dit was eksamentyd en Magdali was onder baie druk toe haar pa een oggend onstuimig die kombuis binnekom waar sy met swaar oë gesit en ontbyt eet het ná ’n nag van laat studeer.
“Dit is die laaste strooi!” Hy het die koerant voor haar neus rondgewaai. “Van Vuuren is laas nag gearresteer vir aanranding! Die ander student se wangbeen is gebreek en sy voortande is uitgeslaan. Dit lê die voorblad vol!”
Haar pa het haar verbied om Dolf weer te sien. Die paar keer wat sy tussen eksamens weggeglip het om hom tóg op te soek, het Dolf botweg geweier om oor die aanranding te praat. Magdali het magteloos gevoel en hulle was besig om ál verder van mekaar weg te dryf.
Sy was nog besig met haar eksamens toe die saak voorkom. Dolf het haar nie eens van die datum laat weet nie. Sy moes die aand in die koerant lees dat hy twee maande tronkstraf opgelê is, opgeskort vir vyf jaar. Die magistraat het bevind dat, ongeag die uitlokking, Dolf sy eie krag moes geken het en as finalejaar mediese student moes besef het watter skade hy kon aanrig.
“Dit bewys nou net my punt,” het haar pa triomfantlik gesê toe hy sien sy lees die berig, “geweld sit in sy gene, Kiewiet.”
Haar pa het die privaat speurder se lêer weer langs haar kom neersit waar sy verslae met die koerant gesit het. “Ek wil hê jy moet géén kontak meer met die man hê nie, Magdali. Beëindig jul verhouding finaal. Ek sal nie snags kan slaap as ek weet jy is nog met hom deurmekaar nie.”
Magdali het daardie nag self nie geslaap nie, maar die koerantberig en die lêer herhaaldelik deurgelees terwyl sy eintlik moes studeer. Sy het besluit om die saak met Dolf uit te praat, maar toe sy die volgende dag met hom probeer kontak maak, moes sy hoor dat hy reeds Botswana toe vertrek het vir vakansiewerk. Dit het haar bitter seergemaak dat hy nie eens gebel het om totsiens te sê nie.
Haar pa het haar ná die eksamen vir twee weke Mauritius toe gestuur en Hanro het vir die tweede week by haar aangesluit. Hulle het lang ente op die strand gestap en hy het haar weer gevra om te trou. Sy het nie geweet wat om te antwoord nie en het gepleit vir meer tyd.
Toe Dolf haar drie weke later bel om te sê hy is terug, het sy hom gaan ontmoet en hul verhouding amptelik beëindig.
Hy het versteen bly staan langs die motorfiets wat hy met sy Botswana-geld gekoop het. “Waarom?” het hy gevra en haar moed het haar amper begewe toe sy in sy oë opkyk. “Is dit oor die hofverskyning? Oor ek nie laat weet het nie? Magdali, ek was so oormoeg en alles ...”
Magdali het haar kop geskud, na aan trane. Sy het swaar gesluk. “Die ding kom al ’n lang ruk, Dolf. My pa het jou mense deur ’n privaat speurder laat ondersoek. Hy wil nie hê ek moet met jou uitgaan nie.” As jy my net gebel het voor jy Botswana toe gegaan het, sou ek geweet het jy gee regtig om! Haar hart het dit uitgeroep, maar die woorde wou nie oor haar lippe kom nie.
Sy gesig was onleesbaar, net sy oë het gelewe. “Jy luister na jou pa,” het hy gesê, “maar wat sê jou hart?”
Sy het desperaat aan haar pa se vermanings vasgeklou. “Ek moet aan my toekoms dink,” het sy probeer verduidelik. “Hanro wil verloof raak. Ons ken sy familie al jare.”
“Jou pa is ’n snob,” het Dolf gesê. “Beteken die feit dat ek so ’n ligte vonnis gekry het vir julle niks nie? Daar was versagtende omstandighede! Nie jy of jou pa doen eens die moeite om uit te vind wat dit was nie!”
“Dis moeilik as jy nie met my daaroor wil praat nie!” het sy teruggekap.
Hy het na haar gekyk met bitterheid in sy oë en sy woorde het deur stywe lippe gekom. “Jy het geen vertroue in my nie. Ek het nou niks, maar dit sal nie altyd so wees nie. Weeg wat ons vir mekaar voel dan nie meer as jou pa se opinie nie?”
“My pa het my lief, hy wil net hê wat vir my die beste is,” het sy gesê. “Ek vertrou hom.”
“En nie vir my nie?” Sy oë het nog blouer as gewoonlik geword.
Sy het haar hande hulpeloos voor haar uitgesprei. “Probeer tog verstaan, Dolf! Ek het nagte wakker gelê hieroor. Jy het nie eens die moeite gedoen om vir my totsiens te sê voor jy weg is Botswana toe nie! En ek ken Hanro baie langer as vir jou. Is ek nie aan hom ook lojaliteit verskuldig nie?”
Dolf het sy mond oopgemaak asof hy iets wou sê en toe sy lippe hard saamgepers. Hy het sy kop effens laat sak en haar lank aangekyk. “Wat sê jou hart?” het hy uiteindelik weer gevra.
Magdali se trane het baie vlak gelê en sy het omgeswaai en na haar motor toe gehardloop. Sy het nie omgekyk nie.
Haar selfoon se gelui ruk Magdali terug na die hede. Haar toebroodjie lê vergete op haar skoot.
“Jou pasiënt wag al ’n rukkie,” sê Ina oor die foon. “Is alles reg?”
“Ek is op pad,” sê Magdali haastig. “Kyk solank of jy vir my die nuwe chirurg by ortopedies se selnommer in die hande kan kry.”
In haar spreekkamer gekom, kyk Magdali vlugtig deur die lêers van twee knievervangingskandidate wat Frank Wilson na haar verwys het om seker te maak dat hulle geskik is vir narkose. Haar gedagtes bly egter op hul eie koers.
Sy moet die gesprek met Dolf so gou moontlik afhandel. Dit sal vir albei praktyke nadelig wees as daar spanning tussen hulle is. Sy en Dolf het immers albei aangegaan met hul lewens, die verlede is verby.
Later die middag skakel Magdali Dolf se nommer met bewende hande. Dit lui net en Magdali los ’n boodskap: “My pa sê jy wil met my praat. Bel asseblief terug.” Sy sê nie haar naam nie en byt op haar lip toe sy die oproep beëindig. Sy voel glad nie gereed om Dolf te sien nie, en dit oor so ’n onsmaaklike kwessie! Wat sou haar pa tog besiel het?
Dis ná vyf toe Magdali voor haar kantoorvenster gaan staan en die middaglug diep inasem. Nie eens die uitsig op die spruit bring vanmiddag lafenis nie.
Ina kom binne. “Dokter Van Vuuren het gebel terwyl jy besig was met ’n pasiënt en gesê hy kan nie op jou selfoon deurkom nie. Hy het glo ’n boodskap gelos. Is daar nog iets, of kan ek maar gaan?”
“Ag, die ding se klank was af,” sê Magdali vies en mik om die foon uit haar lessenaarlaai te haal. “Dankie, Ina. Jy kan maar gaan.”
“Is alles reg? Jy was vandag nie jouself nie.”
“Als reg,” verseker Magdali haar, “ek het net ’n netelige sakie wat ek moet afhandel. Lekker aand.”
Toe Ina die praktykdeur agter haar sluit, skakel Magdali die foon se luitoon aan en luister na die boodskap.
“Middag.” Haar hart ruk pynlik toe sy Dolf se stem hoor. “Ja, ons moet praat,” gaan die boodskap voort. “Ontmoet my by Die Goue Fisant, seweuur vanaand. As jy nie weet waar dit is nie, sal my ontvangsdame jou kan help. Dit sal raadsaam wees om op te daag. Om jou pa se onthalwe.”
Verontwaardiging stu in Magdali op en sy druk dadelik die sleutel om die boodskap uit te vee. Sy is nie meer die onervare studentjie wat Dolf onthou nie, hy kan haar nie so hanteer nie! Sy stemtoon was kil en minagtend.
Dis sewe jaar sedert sy hom laas gesien het. Dit sou vir haar erg genoeg gewees
