het ouer geword,” sê Dolf.
Magdali knik. “Natuurlik. Ons het mekaar sewe jaar laas gesien.”
“Ja,” en sy blik gaan opsommend oor haar, “dit ís sewe jaar. Jy lyk moeg. Het jy ’n moeilike dag gehad?”
Magdali kyk dankbaar op na die kelner wat nader stap en die wynlys aan Dolf oorhandig. Sy wíl nie met Dolf oor haar lewe praat nie. En dan sê hy boonop sulke vermetel goed!
Ná ’n paar oomblikke roep Dolf weer vir Marco nader en bestel ’n duur merlot. Die kelner bring dit vinnig en skink seremonieel vir Dolf eerste. Hy gooi Magdali se glas ook vol nadat Dolf tevrede geknik het.
“Ricardo sal julle verder help,” sê hy dan. “Gaaf om jou weer in Suid-Afrika te sien, dokter Van Vuuren.” Hy buig hoflik en verdwyn weer deur toe terwyl die witgeklede tafelkelner spyskaarte bring.
“Gee ons ’n rukkie kans,” sê Dolf rustig. Hy kyk weer peinsend na Magdali toe die kelner diskreet wegsmelt. “Jy wou sê oor jou dag?”
“Ek wou nié.” Sy ontmoet sy blik uitdagend. Die empatie wat sy daar sien, laat haar opstandigheid egter verflou en sy antwoord kortaf. “My laaste pasiënte vandag is besig om te herstel van chemoterapie. Hul prognose is nie goed nie. Dit vat maar steeds aan ’n mens.”
Hy knik begrypend. “Jy loop die pad saam met hulle. Dis anders vir my. Meeste van my pasiënte is korttermyn-operasiegevalle.”
Magdali tel die spyskaart op en blaai daardeur. Sy wil nie verder haar pasiënte en werk met Dolf bespreek nie, maar gou moet sy tog die spyskaart neersit. Sy kyk vasbeslote op na hom.
“Jy wou my spreek oor my pa?”
Hy sit rustig terug in sy stoel en bestudeer sy wynglas. “Hulle vertel my jy en Schwarzenach is geskei.”
“Ja.” Magdali hou haar stem sonder emosie. “Dit het nie vir ons uitgewerk nie. Wat wil jy hê, Dolf?”
“Sou sy skuif na Ruisdal beteken dat hy dalk wil opmaak?”
“Jy weet baie.”
Hy glimlag en haar hart begin met pynlike, swaar slae klop. Haar skanse teen die verlede is vinnig aan die verkrummel. Sy merk sy skewe linkeroogtand en onthou eensklaps die intensiteit van sy liefkosings, hoe sy altyd die growwe kantjie van die tand met haar tong verken het ...
“Ek is verlede week verkies tot Ruisdal se direksie,” sê hy, “so hulle het my volledig ingelig.”
Magdali moet ’n groot sluk wyn neem. Dit vloei warm in haar keel af, maar haar hart voel koud van vrees. “Ek ... sien.”
“Ek het ook ’n groot aandeel in Ruisdal gekoop,” gaan Dolf voort. “Die direksie het baie waardering daarvoor. Hulle het oorspandeer met die aanbouery en dit lyk my onbekwame boekhouding en geldverduistering is in die mode hier rond.”
Magdali sit haar glas neer. “Daar kom ons nou by die kern van die saak. Waarom die moeite doen om vir my ’n ete te koop, Dolf? Ek is hier om my pa se saak te bepleit. Ek is jammer oor sy misstap. Dit was vir my ’n skok toe hy my gister daarvan vertel het, maar dit het gebeur. Ek wil natuurlik nie hê jy moet hom laat vervolg nie. Dit sal sy dood beteken as hy tronk toe moet gaan. Kan ons asseblief ’n alternatief oorweeg? Ek sal borg teken en help afbetaal.”
Sy gesig bly uitdrukkingloos, maar sy oë gloei. “Ons kan oor ete daaroor praat,” sê hy en wink die kelner nader om te bestel. Toe dié wegstap, nadat Dolf sommer ook namens haar bestel het, kyk hy weer na Magdali.
“Waarom is jy en Schwarzenach geskei?”
Magdali behou ’n koel uiterlike front, maar in haar binneste ween sy. Dit wat tussen haar en Dolf was, is verby. Dit was ’n oomblik in die ewigheid, en sy het haar rug daarop gedraai. Dis hoe dit is, sy moet dit aanvaar en vorentoe beweeg. Daar is sommige goed waaraan niks verander kan word nie. Haar beroep het haar dit geleer.
“Dis mý saak,” antwoord sy kortaf.
Sy mondhoeke trek geamuseerd. “Ek het een miljoen redes om van daardie stelling te verskil.”
Magdali kyk hom opsommend aan. Dolf van Vuuren het die hef in die hand en hy buit dit uit. Sy haat dit om hier vasgepen in haar stoel te sit en aan sy wense te moet voldoen, maar sy het nie juis ’n keuse nie. Hy speel met haar soos ’n kat met ’n muis, en sy sal dit moet verdra totdat hy al sy kaarte op die tafel gepak het. Wat gaan in die man se hart aan? Verlustig hy hom werklik in haar dilemma?
Sy lig haar glas en drink dit leeg. Dolf wil vir haar nog wyn skink, maar sy keer hom. “Ek het genoeg gehad, dankie. Ek sal graag ’n bottel water wil bestel as die kelner weer kom. Nou goed, Dolf. Kom ons hou op speletjies speel. Waarom wil jy weet oor die egskeiding? Dit het niks met my pa se geldverduistering te doen nie.”
“Inteendeel,” sê Dolf rustig en teug aan sy wyn, “dit het alles daarmee te doen. Ek wil weet of jy dit oorweeg om terug te gaan na Schwarzenach.”
Sy ondersoek sy gesig. “Jy wil weet of hý my pa finansieel sal kan bystaan?”
Dolf roer net sy skouers en vat nog ’n sluk wyn.
Hul voorgeregte kom en Dolf bestel haar bottel water. Magdali besef verbaas dat sy honger is en geniet haar garnaalkelkie. Sy het vanmiddag nie veel eetlus gehad nie.
“Ek eet graag hier,” sê Dolf rustig toe sy die leë kelkie terugstoot. “Hul kos is uitmuntend. Ek het ’n paar jaar gelede op die plek afgekom tydens een van my besoeke aan Suid-Afrika.”
Die kelner skink sy wynglas weer vol en neem hul borde weg.
“Waarom is jy en Schwarzenach geskei?” vra Dolf weer.
Magdali sug. “Daar was ’n ander vrou,” sê sy saaklik. “Ek was besig om as internis te spesialiseer en ek weet dat ek baie skuld aan die egskeiding het. Ek het Hanro verwaarloos. Ek gaan nie weer daardie paadjie loop nie. Ons is vriende, maar dis al.”
Hy knik sonder kommentaar, sodat sy moet wonder wat in sy gedagtes aangaan. Hulle bly sit in ongemaklike stilte. Dolf praat eers weer toe hul hoofgeregte kom.
“Kom ek speel oop kaarte met jou. Ek het ’n probleem. Die praktyk by Ruisdal is presies waarna ek al jare soek, en die direkteurskap maak die uitdaging nog meer genotvol. My dilemma is Andri. Destyds, nadat jy my op jou pa se aandrang gelos het, was ek platgeslaan. Ek het troos by haar gesoek, en dit gekry.”
Magdali knik sonder om na hom te kyk en probeer die steek jaloesie wat skielik deur haar hart skiet, ignoreer. “Ek weet,” sê sy toonloos. “Andri het vanmiddag vir my gesê sy wil graag weer jul verhouding hervat.”
“Sy maak nie ’n geheim van haar voornemens nie,” sê hy droog. “Sy was destyds besig om van ’n pynlike liefdesteleurstelling te herstel en ek moes jou uit my gestel kry. Ons affair was dus terapeuties vir ons albei. Gerieflik, kan jy maar sê. Ek het aangeneem dat Andri ook so daaroor voel. Ek het my misgis. Sy het my ’n paar keer oorsee gekontak en my selfs laas jaar kom besoek. Sy wil voortgaan waar ons opgehou het, én sy wil hê dit moet op ’n permanente verhouding uitloop.”
Hy skuif sy wynglas geïrriteerd rond. “Die situasie is vir my problematies. Volgens Frank Wilson is Andri een van die knapste fisioterapeute wat hy al teëgekom het.
