is nog besig om pasiënte se kliniese notas te voltooi toe daar ’n klop aan haar privaat uitgang se deur is. Dis Andri.
“Middag!” sê sy opgeruimd. Sy het nog haar fisio-klere aan, ’n gemaklike loshangende bloes en ’n langbroek, met plat skoene. Haar hare is nou netjies vasgebind. “Het jy tyd vir gesels?”
“Kom in.” Magdali sit die laaste lêer in die uit-mandjie en lê terug in haar stoel terwyl Andri oorkant haar neerval en een been oor die stoelleuning swaai.
“Jammer,” sê Magdali. “Daar was nie vroeër tyd om by jou uit te kom nie, maar ek is die ene ore.”
Andri loer onder haar blonde kuif deur na Magdali. “Dolf is terug.”
“Ek het gehoor, ja. Is dít jou nuus?”
“Jy’s so kalm!” sê Andri en pluk die rekkie uit haar hare. “Ek is bly. My nuus is dat ek hom nie hierdie keer gaan laat wegkom nie, ek sweer dit! Hy het nadat julle uitgemaak het meer uit vermakerigheid as iets anders met my begin uitgaan, ek weet. Maar daai jaar wat ons saam was ... daar wás vonke tussen ons! Ek het baie daaroor gedink nadat hy oorsee is, en ek dink ek was altyd te gretig om hom tevrede te hou. Dolf hou van ’n verhouding waar hy die jagter moet wees. Hierdie keer gaan ek my kaarte reg speel.”
Magdali glimlag effens. “Ek hoop hy is nog ongetroud.”
“Natuurlik is hy!” sê Andri verontwaardig, “ek het mos uitgevind. Daar is net ’n Camila-vroumens met wie hy in Switserland deurmekaar was. Ek het haar ontmoet toe ek verlede jaar gou by hom aangegaan het ná daai kongres, maar hulle is nie verloof of enigiets nie.” Sy glimlag dromerig. “Ek sal sowaar trou as hy my vra, Magdali, enige tyd. Dit sal ek van geen ander man sê nie.” Sy glimlag stout. “Dink net, ek gaan hom elke dag hier in die gange sien, is dit nie wonderlik nie?”
“Ja, dink net.”
Andri swaai haar been van die leuning af en sit vooroor. “Jy gee regtig nie meer vir hom om nie, of hoe, Magdali?”
Magdali strek haar skouers. “Dis al sewe jaar, nig. My lewe is in ’n gerieflike patroon en ek het lekker gewerk saam met dokter Sakkie, ek wil die professionele verhouding met hul praktyk in stand hou. Maar ek is versigtig. Ek hoop nie hy kom krap alles hier deurmekaar nie.”
“Dan is dit goed, solank jy nie nog dink oor hom nie.” Andri sit terug. “Ek sien Hanro het ook ’n spreekkamer hier by ons oopgemaak.”
Magdali sit vinnig regop. “Hy opereer soms hier, dis al, waar het jy dit gesien?”
Andri skud haar kop en trek ’n gesig. “Nee jong, die Ruisdaller het gesê ‘spreekkamer geopen’.”
“Nee!” Magdali sit verslae terug in haar stoel. “Sy aansoek moes seker voor die raad gedien het toe ek die week in Talabaai was. Nou sit ek saam met twee ekse in die personeelvergaderings!”
Andri lag. “Jy’t goeie smaak, dis al wat ék sê. Dolf is ’n droom en Hanro is die spreekwoordelike tall, dark and handsome. Geen wonder die Evas stroom na hom toe vir al hul kosmetiese regstellings nie.” Sy rek haar uit en staan op. “Tarra, skat. Ek sien jou môre. Ek moet aan my planne werk om Dolf weer deel van my sosiale kring te maak. Sê groete vir jou pa wanneer jy hom sien.”
Magdali staar ’n rukkie na die toe deur nadat Andri uit is. Sy het haar in haar studie begrawe ná haar verhouding met Dolf beëindig is. Sy het gedink hy is vir altyd uit haar lewe, maar Dolf het op die horison gebly en toe boonop met Andri, pas deur ’n stormagtige liefdesteleurstelling, begin uitgaan – en oorgeslaap.
“Sien?” het haar pa gesê, toe daar ná ’n tydjie stories loop dat Andri een van vele is. “Sy soort het geen finesse nie, hulle ken nie getrouheid nie. Jy is beter af waar jy is.”
Sy het oudergewoonte geswyg en haar pa laat begaan, al wou sy uitroep: Hy was getrou in óns verhouding! Dad se aandrang dat ek hom los, is wat veroorsaak het dat hy uithaak!
Sy en Hanro het in hul sesde jaar verloof geraak en is in hul hospitaaljaar getroud. Haar pa het teen daardie tyd ook al genoeg drama met sy nuwe vrou gehad.
Sy hét die regte keuse gemaak, het Magdali haarself toe probeer wysmaak. Ná ’n jaar se getroude lewe met Hanro het sy haar as internis begin bekwaam. Haar pa was reg, sy hét sekuriteit gehad, en ’n goeie man ...
En geluk? het haar hart gevra.
Hul huwelik was ná twee jaar op die rotse. Hanro het saans nie meer huis toe gekom nie en haar uiteindelik om ’n egskeiding gevra. Hy het gesê dat daar ’n nuwe vrou in sy lewe is – ’n langbeen-blondekopmodel.
Magdali was besig met eksamens en het nie teëgestribbel nie. Haar pa was in sy eie egskeiding gewikkel en het nie veel te sê gehad nie.
Sy was net dankbaar dat Dolf op daardie stadium reeds oorsee was. In die jare daarna het hy as chirurg gewerk by een van die topklinieke in Switserland. Sy het artikels deur hom en oor sy werk gelees, en geweet dat hy die waarheid gepraat het by hul laaste ontmoeting: “Ek sal nie altyd sukkel nie.”
Sy pak lusteloos op. “Hulle sê mos slegte goed gebeur in drieë,” praat sy haarself saggies moed in, “en Hanro se skuif hierheen is die derde. Dit móét nou end kry!”
Sy sien glad nie uit na haar afspraak met Dolf nie.
3
Magdali parkeer ’n paar minute voor sewe in die verligte sprokiestuin van Die Goue Fisant en wonder waarom Dolf die eksklusiewe Ambassadeurs-landgoed se restaurant gekies het. Wil hy daarmee wys dat hy deesdae geld het?
Sy sug toe sy haar handsak uit die kattebak haal. Sy het geen spesiale moeite met haar voorkoms gedoen nie. Sy is nog in haar werksklere en het min grimering aan, terwyl haar hare eenvoudig los om haar gesig hang.
Sy huiwer by die deur en probeer Dolf opspoor tussen die groot aantal mense wat tussen die tafels en die buffet beweeg. Die hoofkelner, uitgevat in ’n aandpak, staan nader. “Kan ons help?”
“Ek het ’n afspraak met dokter Van Vuuren,” sê sy. Sy besef sy weet nie eintlik hoe om Dolf te beskryf nie – sewe jaar is ’n lang tyd.
Die kelner kyk na die lys in sy hand. “U is seker dokter Hattingh. Stap gerus saam.” Hy lei Magdali na die verste punt van die restaurant, naby mooi potplante, en sy moet sluk toe sy Dolf sien. Hy lyk vreemd vernaam in sy swart pak van uitstekende snit, en sy besef dat hy haar al die pad na die tafel toe dophou.
Oral om hulle beweeg en gesels mense, keurig uitgevat, en Magdali voel ’n stekie genoegdoening omdat sy so informeel aangetrek is. Dit voel asof sy op ’n manier rebelleer teen die omstandighede wat haar hierheen gebring het.
Dolf staan op toe sy by die tafel kom. “Dankie, Marco,” sê hy vir haar gids. “Julle kan nou die wynlys bring.”
Die hoofkelner trek Magdali se stoel uit en verdwyn weer in die rigting van die ingang. Magdali sit haar handsak met oordrewe sorg langs haar stoel neer en kyk eers om haar rond voordat sy haar oë na die man oorkant haar lig.
Die impak van Dolf se persoonlikheid het oor die jare gegroei. Hy het ’n bietjie gewig aangesit en is bruingebrand, wat sy oë nog meer treffend laat vertoon. Magdali onthou sy manier van sit, met sy kop effens omlaag en sy oë broeiend. Sy neus
