skakel die bedlampie aan en gaan sit by hom op die bed om die knie te ondersoek. Dat sy sulke goed moet vra ... “Het Dad darem geld vir kos en water en ligte en so?”
“Ek kom deur.” Hy laat sy kop op die kussing terugsak. “Die huis is in die mark.” Hy kreun toe sy die knie effens oplig. “Ek reken al die onkostes kan maar na hulself kyk as ek in die tronk sit,” sê hy skaars hoorbaar.
“Dad gaan nie tronk toe nie!” Magdali trek die laken oor sy knie en staan op. “Frank sal hierdie knie móét regmaak. Dad kan nie so aangaan nie.”
Roelof skud sy kop en beklemming vou om Magdali se hart oor die trane van hopeloosheid in haar pa se oë.
“Nee, Kiewiet, ek het nie meer medies nie.” Sy mond trek skeef. “Ek het ’n propperse gemors van ons lewens gemaak, of hoe?”
“Nou praat Dad nonsens.” Magdali draai weg en gaan voor die venster staan. “Ek en Dolf het vanaand gaan eet.” Sy hou haar stem opgeruimd. “Dis waarom ek gou hier aangekom het. Dolf het my gevra om te trou, Dad. Ons het besef dat ons nog vir mekaar omgee. Hy is ook bereid om Dad tegemoet te kom met die skuld.”
“Wat!” Roelof beur regop teen die kussings. “Jy’s nie ernstig nie, Kiewiet!”
Magdali draai terug na hom en haar hart krimp ineen oor die vreugde op sy pyn-verrinneweerde gesig. “Ek ís ernstig, Dad. Ek hoop Dad keur die huwelik goed?”
Trane spoel oor sy wange. “Ek verwyt myself só vandat jy en Hanro geskei is ...” Sy lippe bewe en ’n snik pers daardeur. “Ek het Dolf destyds te hard geoordeel. Kan dit wees dat julle tóg geluk sal vind, Kiewiet?” Hy reik sy hand uit na haar en sy gaan sit langs hom en hou hom vas. Sy hande klem krampagtig om haar skouers.
“Vergewe my, Kiewiet ... vir alles. Destyds toe Dolf Botswana toe is –”
“Dis verby, Dad.” Magdali soen hom op die voorkop en trek die laken tot onder sy ken toe hy uitgeput teruglê teen die kussings. “Wees rustig. Nie net kry ek ’n skatryk bruidegom nie, maar hy is een van die beste in die wêreld wat knievervangings betref. Ek sal vir Dad ’n afspraak reël.”
Sy staan op en verskuil haar swaar hart agter ’n glimlag. “Bel eerste ding môreoggend die huishoudster. Hopelik het sy nog nie weer begin werk nie. Ek sal haar betaal en Dad se lewenskoste dek tot Dad ná die operasie weer kan begin werk. Probeer nou bietjie slaap. Ek los ’n glas water hierso, en die pynpille is in die laai vir môreoggend. Hier is Dad se kierie vir badkamer toe gaan.”
Haar pa maak sy oë moeg toe. “Dankie, Kiewiet.”
Toe Magdali die huis se voordeur agter haar toetrek, tref die volle implikasie van haar woorde aan haar pa haar. Daar, in die slaapkamer, tussen al die ellendes, het Dolf se huweliksaanbod na die antwoord gelyk, maar ís dit werklik? Sy gaan sit op haar pa se stoep en tuur in die naghemel op terwyl sy logies oor alles probeer dink.
Dolf het haar ’n jaar lange huwelik aangebied, ’n besigheidskontrak, waarvolgens sy as sy gasvrou en eggenote-in-naam moet optree. Dis soos om ’n werk te aanvaar ... Nee! Haar gedagtes maal rond. Sy kan Hanro mos vir geld vra! Die gedagte bring kortstondige hoop, maar dan syfer dit weg. Sy wil niks aan Hanro verskuldig wees en by hom vals hoop wek dat dinge tussen hulle kan regkom nie.
Haar ontmoeting met Dolf vanaand het haar laat besef dat sy, ten spyte van alles, nog baie aangetrokke tot hom is. Dit sal nie regverdig wees teenoor enige man om ’n verhouding te begin voor sy heeltemal oor Dolf is nie.
Die arme, dierbare Hanro ... Op hul huweliksnag het sy reeds geweet dat sy verkeerd gekies het en dat Dolf alle ander mans vir haar bederf het. Sy het geweet dat sy hard sou moes werk aan haar huwelik met Hanro. Dolf was dáár, in haar gedagtes, in haar en Hanro se intiemste oomblikke. Haar vingers het na sy gespierde lyf gehunker en haar ore het bly wag vir sy liefdeswoorde.
Sy staan onrustig op en ry huis toe. Daar is eenvoudig nie ’n ander uitweg nie. Dié Dolf wat sy daar in die restaurant ontmoet het, is ’n ander man as die een op wie sy destyds smoorverlief was. Hy het dit ook duidelik gestel dat hy geen gevoelens meer teenoor háár koester nie en dat hy verhoudings met Andri en dié Camila-vroumens en wie weet hoeveel ander nog gehad het. Die feit is, hy voel só op sy gemak by haar dat ’n blote geriefshuwelik met haar die maklike opsie is.
Magdali parkeer in haar motorhuis en sit ’n rukkie met haar kop teen die leuning die donker en instaar. Dolf is dinamiet vir enige vrou. Sy sal haarself moet pantser as sy die jaar heelhuids wil oorleef. Sy moet haar weersin in sy optrede, en haar opstandigheid omdat hy haar genadeloos in ’n hoek het, soos ’n kleed om haar vou. Die wete dat hy besig is om wraak te neem, sal haar moet beskerm teen enige gevoelens wat nog in haar hart sluimer.
Sy glimlag skeef toe sy die motordeur oopmaak en uitklim. Sy is nou, met die besluit om Dolf se aanbod te aanvaar, vir ’n jaar gebind. Maar sy sal ’n kalender aanskaf en begin weke doodtrek en dan, wanneer die jaar verby en hul huwelik ontbind is, sal sy haarself met ’n lang vakansie bederf. Die wete dat sy haar heeltemal in haar werk kan verdiep om die tyd vinniger om te kry, vloei soos balsem oor Magdali.
Toe sy haar huis se ligte aanskakel, wonder sy wat Hanro gaan sê wanneer hy die nuus van haar en Dolf se komende troue hoor. Oor Andri wil sy liewer nie eens dink nie. Hanro bel haar taamlik gereeld vir geselsies en sy moet hom roskam omdat hy niks van sy skuif na Ruisdal gesê het nie.
Sy sluit die deur agter haar en stap feitlik nikssiende met die trap op slaapkamer toe. Daar volg sy meganies die ritueel van grimering verwyder en tande borsel.
Daar is vir haar geen hoop of raad meer nie, maar Dolf van Vuuren kan môre tot ’n minuut voor nege wag vir haar antwoord.
Magdali loop Hanro die volgende oggend vroeg in Ruisdal se gange raak toe sy haar saalrondtes doen. Sy het hom nogal lanklaas van aangesig tot aangesig gesien en haar eerste gedagte is ’n herhaling van Dolf se woorde aan haar die vorige aand: Hanro het ouer geword. Hy kan egter, soos altyd, deur ’n ring getrek word, en sy pak klere en das getuig van duur en goeie smaak.
“Jy lyk so pragtig soos altyd,” sê hy. “Ek mis dit om jou elke dag te sien.”
“Dag, Hanro. Ek hoor gister eers dat jy ook nou ’n spreekkamer hier het. Jy het my dan niks gesê nie!”
Hy glimlag skeef. “Ek kon dit nie waag nie. Netnou stem jy my aansoek uit en dan moet ek van voor af planne beraam om jou meer te sien. Dit is iets wat ek al lank oorweeg. Ek het baie pasiënte aan die Oosrand en hulle verkies ’n hospitaal nader aan die huis. Ek hou buitendien baie van Ruisdal se landelike ligging.”
“Dit ís rustig hier,” gee Magdali toe. “Van die ander hospitale hier rond is moontlik beter toegerus met spesialisafdelings, maar wat milieu betref, wen Ruisdal loshande.”
Hy glimlag. “Jy was altyd so lief vir die natuur. Ons het mooi herinneringe saam. Magdali, ons twee moet praat ...”
Magdali skud haar kop en kyk rond vir uitkoms. “Hierdie is nie die tyd of plek nie. Buitendien, Hanro, het ons nie al lankal klaar gepraat nie? Daar is mos nou iemand anders vir jou.”
Sy donker oë is ernstig. “Nie meer nie. Niemand kan jou plek vat nie, Magdali. Ek is lief vir jou, en ek gaan nie ophou hoop nie. Ek was onnosel om jou destyds vir ’n egskeiding te dagvaar. Selfs toe dinge tussen ons sleg was, was dit beter as om sonder jou te wees.”
“Hierdie gesprek moet buite werksure plaasvind,”
