die twee rooibokjagters wat ook op pad was. Maar dit was nogal nice om my eie ding te kon doen. Ek was nou al ’n bietjie moeg om elke keer te hoor hoe die wind waai en of dit ram of ooi is.
Toe almal weg was, het ek Rentia se kamerdeur oopgestoot. Ek het eers aan haar handdoek geruik, dit het op die voetenent van die bed gelê. Toe het ek haar bra uit die klein laaitjie gelig, maar dit dadelik weer laat val. Nou wat de hel het Bullet se foto hier tussen haar onderklere gesoek?
In oom Ludwig se kamer het gevlegte perdekarwatse en swepe teen die mure gehang. Oom Ludwig wat volgens Rentia twee lewens gelei het – een op die dorp en een op die plaas. Oor die balk het ’n perdesaal gehang en op die vloer was ’n gebreide beesvel met sy brandmerk op.
Vir ’n boer nogal baie papierwerk op die tafel. Ek het een van die rekeninge bekyk en in my kop ’n som oor Dwaalpoort se omset gemaak. Dié week was my kans om te sien wat alles hier aangaan. Al die bleddie geheimsinnigheid. ’n Mens sou sweer ek is ’n spioen of iets. Maar dit was half moeilik om te konsentreer. Ek kon dit nie help nie. Ek was ’n bietjie senuagtig oor die jagters. Toe sien ek die nota raak wat op die blad lê.
Jou ideale skoot is die hoofare aan die bokant van die hart. As jy hulle tref, lei dit tot massiewe bloeding, want as die bok begin hardloop nadat die koeël die hoofslagare getref het, vul die borskas baie gou met bloed en het dit al selfs gebeur dat die bloed met so ’n skoot by die wond begin uitspuit.
Ek het die nota neergesit sonder om dit verder te lees. Soveel detail was darem seker ook nou nie nodig nie. Die kere dat Bullet die jagters veld toe gevat het, het ek fyn opgelet. Ek het ook die video oor trofeejag gekyk. So, ek het darem backing gehad. Ek kon hier en daar die regte buzzwords drop as daar op my nommer gedruk word.
In die hoek het die swaar geweerkluis gestaan; op die bedkas ’n blaker met ’n boks vuurhoutjies. Wanneer oom Ludwig in die nag wakker word, het hy mos nie die lig aangesit nie, hy het ’n kers opgesteek. Ek het die ekstra patrone in die blaker bymekaargemaak om van die stoep af ’n paar skote op ’n leë bierblikkie te skiet sodat ek aan die geweer gewoond kon raak.
“Daar kan nie skade kom nie,” het ek steeds oom Ludwig se woorde aan Rentia gehoor toe hulle gedink het ek was buite hoorafstand. “Ek gee vir hom ’n ligte geweertjie saam, die twee-vier-drie.”
Ek het die bierblikkie op die hekpaal neergesit. Vyf-en-twintig meter, dis mos wat Bullet te vertel het, dan maak die koeël dieselfde trajek as wanneer jy op ’n honderd meter skiet. Onder die sinkdak was die klap van die skoot harder as wat ek verwag het. Demmit. Ek het deur die oop voordeur in die gang af geloer. Net die varings het langs my gehang. Maar hoekom sou ek skrik? Ek het die hele magasyn leeggeskiet. Toe ek die blikkie gaan haal, was daar net een koeëlmerk aan die rand. Ek het die teleskoop se proppies afgedraai. Hoeveel klieks?
Toe ek in die plaaspad opkyk, het die bakkie se stof aangekom. Die jagters het uitgeklim. Body language. Hulle het aan hul jagbaadjies gevat asof hulle sommer dadelik al hulle stempel wou afdruk. Sigarette. Hulle het daaraan getrek en oor die plaas gekyk asof hulle iets sien waarvan ek nie weet nie.
“Siggie?” het die een gevra.
Ek het my kop geskud. “Ek rook nie.” Die stilte het ongemaklik geraak. “Ek dog julle is drie?” het ek gevra. “Waar’s die ‘nie-jagter’ dan?” Ek het die woord in die katalogus raakgelees.
Hy het iets gemompel . . . veghoender? Was dít wat ek gehoor het?
“Moenie worry nie,” het hy gesê. “Ons het al baie saam gejag; ons ken die reëls. Dis flat rate vir almal.”
Hy het probeer om die sigaretboks in sy bosak terug te druk, maar skeef gemik en die pakkie het op die grond geval. “Ons is droog in die veld.” Was dit iets soos ’n verskoning? “Ons dop nie as daar gewere by is nie.”
Hulle het die stompies teen hul skoensole doodgedruk. Rondgekyk. Ek kon sien hulle was haastig om by die boskamp te kom. Toe hulle wegry, het ek dofweg ’n derde persoon tussen hulle sien sit.
Ek was vroeg die oggend al by die boskamp om te kyk dat alles reg was. Ek het die as laat uitkrap, vir vuurmaakhout gestuur, die kampbeddens reggeskuif, die sand om die braaiplek laat vee en die veldtoilet gecheck.
“Ons sit die longdrop net hier op,” het Bullet aan oom Ludwig gesê toe hulle die kamp destyds uitgelê het. “Ons grawe hom lekker diep uit . . . so twee tellings. ’n Mens dink nog altyd jou beste gedagtes uit as jy oor die veld uitkyk terwyl jy kak.”
Hulle moes na die veeveiling ’n hele paar doppe gedrink het. “Ou army-tente,” het Bullet gesê, “dís wat ons opslaan.” Hy het op die grond afgetree en merke met sy hak in die sand gemaak. Hulle het gepraat en beduie asof ek nie by was nie. “Cheap,” het hy benadruk en dit so reggekry om oom Ludwig opgewonde te hou oor die idee om Dwaalpoort se beestroppe te verminder en na wild oor te slaan.
Nadat die jagters boskamp toe is, het ek alleen op die stoep gesit. Die hond het op die rusbank gelê – Bullet se teef wat lewensreg op Dwaalpoort het. Sy het nie opgespring wanneer ek uitkom nie, my nie op die werf gevolg nie en nie uit haar bak gevreet wanneer ek by was nie. Maar daai bleddie oë. Dit het gelyk of hulle my heeltyd uitcheck.
Uit die drankkabinet het ek vir my ’n glas whisky geskink. Dit was mos deel van my betaling omdat ek die plaas opgepas het. Natuurlik gaan ek alles in die huis gebruik. Hoekom nie? Ek het my CD-speler aangeskakel – lekker hard noudat ek kon maak wat ek wou. Die musiek het deur die huis vibreer. In die kombuis het ek vir my ’n lang stuk wors gebraai en by die tafel gaan sit waar ek en Rentia die vorige aand saam met oom Ludwig geëet het.
Voor hulle weg is, moes ek natuurlik help met die opsny van die slagskaap wat hulle saam op vakansie sou vat. Jy het mos nooit jou eie tyd op die plaas gehad nie. Alles moet saamgedoen word. Oom Ludwig het agter die elektriese saag gestaan. Ek het die tjops vir Rentia aangegee, wat dit in plastieksakkies verpak het. Die spoed van die lem het die skerp tande heeltemal onsigbaar gemaak.
“As jy met vleis boer, eet jy nie ’n ander boer s’n nie,” het oom Ludwig gesê. Hy het met sulke tussenposes gepraat. Ek het sy vingers gewatch. “Dis altyd lekkerder as jy weet jy eet jou eie vleis.” Elke keer dat hy die skaapboud deur die lem gedruk het, het hy opgehou praat.
Weer die skril geluid van die saaglem. Dit was nie my cup of tea nie. Die lem het gehuil terwyl hy opgekyk het.
“Ons eet ons eie vleis, selfs al bly ons in die hotel. Al sedert oupa Lood se dae.”
Ek het na sy kneukels gekyk. Elke keer wanneer die lem deur die murgbeen sny, het die toonhoogte verander. Hy het al hoe dunner gesny; die lem het die knop van die been gevang, ’n oomblik het daar ’n rokerigheid getrek, en toe spat die been eenkant toe.
Die aand aan tafel het oom Ludwig met sy knipmes deur die tjop gesny. “Murgsag,” het hy gesê. Ek kon steeds die skril geskree van die saag hoor, en die skerp skroeireuk wanneer dit deur die been sny. Eintlik kon ek glad nie die vleis proe sonder om daaraan te dink nie. Ek het opgekyk na die familiefoto’s teen die muur. Hoe kom Rentia met haar skraal vingers uit hierdie geslag?
Het sy my gedagtes gelees?
“Die hoteleienaar was altyd senuagtig as oupa Lood kom aansit vir ete,” het sy meteens gepraat. “Hy het die kelner dan ander werk laat doen en self die tafel bedien.”
Ek het maar gesukkel met die vleis se skroeireuk. “Tienuur soggens het hy onder ’n sonsambreel op die terras Earl Grey-tee gedrink en komkommertoebroodjies geëet.”
Ek
