Pappie?”
“Ek hoor van jou ma dat jy baie stout was.”
Heloise se antwoord is om bitterlik te huil.
“Stil, meisie, stil tog! Daar is nou niks meer om oor te huil nie.”
Hiermee stem Heloise nie saam nie.
“Mammie het my geslaan!” snik sy.
“Ja …” Haar pa sluk. “En dis reg, as jy stout was. Nou sal jy dit nie weer doen nie. ’n Mens het partymaal ’n paar klappe nodig om jou weer op die regte pad te bring.” Heloise voel beledig.
“Mammie het my ’n pak gegee en …”
Die gedagte aan haar smart word te veel vir haar en sy huil asof haar hart wil breek.
“Toe, stil!” soebat meneer Malan. “Kyk, ek gaan vir jou geld gee. Hier is ’n nuwe noot. Is dit nie mooi nie?”
Die snikke hou ’n bietjie op.
“Ja … ja …”
“Ek sal dit in die hoek van jou laai bêre. Dis joune en jy kan daarmee maak wat jy wil.”
“Ag, dankie, Pappie!”
“Nou moet ek loop.” Meneer Malan onthou skielik sy plig. “Jy sal natuurlik nooit weer so stout wees nie, nè?”
“O nee, Pappie!”
Tien minute later ontvang sy weer besoek; dit is Ruth met haar aandete.
Die groot suster is vol meegevoel.
“Arme ou ding!” sê sy terwyl sy die tafeltjie by die bed regmaak. “Kom, moenie meer huil nie. Ek het vir jou twee appels gebring.”
“Jy kan maklik sê ‘moenie huil nie’ ” sê Heloise, nog snikkend. “Mammie het my geslaan!”
“Ag! Was dit baie erg?”
“Ja! Nog erger as wat Kobie gekry het toe sy deur die venster water op die Parlementslid gegooi het.”
Ruth het ’n sagte hart.
“Kyk, ek het geld oor van verlede kwartaal se sakgeld. Ek sal dit vir jou gee en nie eens vra wat jy daarmee maak nie.” Sy gaan na haar kas om haar beursie uit te haal.
“Ag, dankie, Ruthie! Sit dit … nee, nie in die laai nie! My beursie is op die kas.”
“So! Voel jy nou beter?”
“Ja. ’n Bietjie.”
“Dit spyt my regtig dat jy so deurgeloop het. Jy moet van nou af oppas!”
“Ja, ek sal regtig!”
’n Halfuur later kom mevrou Malan in. Heloise voel nou baie beter, maar toe sy haar ma sien, begin sy weer huil.
“Kom, dis nou genoeg,” sê mevrou Malan. “Ek het jou gestraf en dis klaar. Het jy genoeg geëet?”
“Ja, dankie, Mammie.”
“Goed. Nou sal ons die hele ding vergeet. As jy belowe om jou goed te gedra, sal ek jou ekstra sakgeld gee.”
“Dankie, Mammie.”
Heloise lê in die donker. Soveel geld! Sy wonder of dit nie die moeite werd was om ’n pak te kry nie. Nee, darem nie. Maar – Heloise begin nou aan die slaap raak – geld is geld!
2
_____________
Skool
Vera de Korte steek haar vingers in haar ore en kyk hulpeloos in die eetkamer rond.
Dis net ’n gelag, ’n gepraat, ’n geklink van teekoppies – lawaai en nog lawaai, terwyl die tweehonderd meisies aan tafel sit.
“Hoërskool vir meisies!” sê Vera. “Dit klink eerder soos ’n Duitse biertuin. Natuurlik kom die meeste van die geraas van die graadtien-tafel.”
“Kyk!” lag Hattie Coetser. “Dis net die sewe nuwes wat die geraas maak. Die ander is vreeslik sedig. Hulle kan nie lug skep vandat Kobie en Tokkie en hul maats na graad tien oorgeplaas is nie. Hoe vinnig gaan die lewe verby! Aan die begin van die jaar was hulle vir ons nog maar kleintjies. Nou is hul in graad tien en as hulle baie gelukkig is, sal hulle oor twee jaar in matriek wees.”
“Dis treurig vir die skool dat hulle oor twee jaar prefekte mag word,” sê Freda Boreus. “Kan julle julle voorstel watter soort prefek Kobie sal wees?”
“Dis al sleg genoeg om te dink wat volgende jaar sal gebeur as ons almal weg is,” sê Matilda te Water. “Hierdie jaar se graadelf-meisies is maar treurig. Ek sien Kobie liewer as hoofmeisie as Bessie Bezuidenhout wat minder lewe het as ’n padda.”
Ruth sit langs Vera. Sy is vanaand baie mismoedig. “Julle sal Kobie nooit as hoofmeisie sien nie. In Maasdorp sal sy ook nie eens matriek haal nie – of daar moet ’n wonder gebeur.”
“Hoekom?” vra Vera.
“Ag,” Ruth lyk ongelukkig. “My ma wil ons wegneem omdat die kleintjies so stout is.”
“Ag, moenie jou laat bangmaak nie!” sê Vera. “Sy sal dit nooit doen nie. Dis tog beter vir haar om hulle hier te hou waar sy hulle stoutigheid nie kan sien nie. Kyk, ek dink almal is klaar. Ek sal die klokkie lui en dank.”
Dis vir Vera lekker om hoofmeisie te wees. Sy staan by die deur terwyl die meisies uitgaan en beskou hulle ingedagte. Wie sal aan die einde van die jaar haar plek inneem?
Kobie Malan stap verby. Haar pragtige gesiggie is rooi van plesier om weer by haar maats te wees, die bruin fluweeloë dans en skitter en die goue krulletjies dans ook. Kobie is byna vyftien, maar sy lyk minstens twee jaar jonger en is kleiner as enige ander meisie van haar ouderdom, maar sy is so mooi dat ’n mens jou aan haar kan verkyk.
Sy glimlag stralend vir Vera.
“Dag, Vera.”
“Dag, Kobie. Hoe gaan dit? Het jy lekker vakansie gehou?”
“Ja – mag! Dit was wonderlik! Ek –”
“Toemaar, die ander meisies kan nie verbykom terwyl jy daar staan nie. Jy kan my later alles vertel.”
Toe hulle eindelik buite is, kom Kobie se eie maats rondom haar staan.
“Kom ons gaan iewers sit,” sê Terrie. “Kom na die graadnege-kamer, Kobie. Ons sal miskien kan dans en jy moet nog van die vakansie vertel.”
Kobie kyk rond.
“Waar is Elsabe?” vra sy. “O, daar! Kom, haak in.”
Die ander meisies kom agterna. Daar is omtrent twaalf van hulle tussen veertien en sestien jaar, net die ouderdom waarop mens nie weet wat om met jou hande
