toe aan die deur geklop word.
“Ja?” roep sy.
Breggie kom in, maak die deur versigtig toe en gaan voor die tafel staan. So vroeg in die oggend is sy nog skoon, net haar sokkies is al besig om af te skuif.
“Ja, Breggie?”
“Ek wil met Juffrou praat, asseblief.”
“Maar jy moet nou in jou klas wees. Kom sien my liewers na skool.”
Breggie bly staan.
“As ek klas toe gaan sonder om met Juffrou te praat, sal ek nie op my lesse kan kon … kon …”
“Konsentreer?” vra die hoof.
“Ja, Juffrou. Kon – … daardie woord wat Juffrou gesê het. Ek wil liewers nóú met Juffrou praat as Juffrou tyd het. Asseblief.”
Breggie is altyd beleefd en ’n bietjie styf. ’n Mens kry haar nie maklik sover om te lag nie. Vir haar is die lewe vol erns.
“Nou ja, as dit dan so moet wees! En wat gaan jy vir Juffrou sê?”
“Ek sal verskoning vra,” sê Breggie. Soos Kobie is sy nooit sonder ’n plan nie. “En as sy my tog wil straf, sal ek haar vra om my ’n stuk geskiedenis te gee om uit my kop te leer in plaas van uitskryfwerk, want met uitskryfwerk leer mens niks nie, maar as jy geskiedenis –”
“Ja,” onderbreek die hoof.
Sy het al geleer dat mens Breggie moet keer, want as sy ’n interessante tema het, kan sy ure aanhou praat.
“Nou goed, aangesien jy weet wat jy gaan doen. Wat wil jy dan van my hê?”
“Dis meneer Van Velde, Juffrou. Voor hy weggegaan het, het hy my gevra om iets te doen, maar hy het gesê ek moet eers met Juffrou praat, sodat ek niks kan doen wat verkeerd is nie, want hy is bang ek sal gestraf word. Ek is nie bang nie, maar hy is, en –”
“Ja, ja, meneer Van Velde is reg. Wat wil hy hê moet jy doen?”
“Dis sy weeshuis, Juffrou.”
“Watter weeshuis?”
“Dié waarvoor hy die geld gee, Juffrou. Hy het baie lank gelede daarmee begin, voor ek gebore is, sê hy, en daar is omtrent dertig kinders. Hy het gesê dat dit lekker sou wees as Juffrou party van ons soontoe sal laat gaan om met die kinders te speel – ek en Heloise en nog ’n paar – want hy sê hulle het nog nooit kinders soos ons ontmoet nie. Hy voel ’n bietjie sleg omdat hy self nooit daarheen gegaan het nie, maar tot nou toe het hy nooit iewers heen gegaan nie, net na Kaapstad vir sy besigheid, en –”
“Ja, ek weet.”
Almal in Maasdorp weet van die man wat jare lank stil en nors langs die skool gewoon het, totdat hy ’n kort rukkie tevore liefde en geluk gevind het.
“Maar waar is die weeshuis?”
“Dis hier in Maasdorp, maar ek weet nie waar dit is nie. Die naam is Marthaheim, want meneer Van Velde se dogtertjie wat dood is, was Martha, en –”
“Marthaheim! Ek ken die plek goed. Dis daardie kinders in die bruin rokkies wat julle elke Sondag in die kerk sien.”
“Dis baie lelike rokke, Juffrou.”
“Dis die beste wat hulle kan verwag. Dit kos baie geld om so ’n plek te onderhou. Dis wonderlik van meneer Van Velde om dit alleen te doen en nooit ’n woord daarvan te sê nie.”
“Bruin goed kos nie minder as roos of blou nie,” sê Breggie beslis. “En hulle hoef dit nie so lelik te maak nie, Juffrou,” voeg sy by. In haar opgewondenheid het sy byna haar goeie maniere vergeet.
Juffrou Van der Westhuizen glimlag. Breggie se ouderwetse manier van praat amuseer ’n mens.
“En meneer Van Velde wil hê ek moet party van julle soontoe stuur om met die kinders te speel? Hmm! Ek moet kyk … ek glo daar is ’n brief van hom by hierdie pakkie. Ek sal die hoof van die inrigting moet bel. Loop nou maar klas toe, Breggie, ons sal vanaand daaroor praat. Dankie dat jy my kom sê het.”
“Nie te danke nie, Juffrou.”
Die hoof lag en begin weer briewe lees.
Ja, daar is ’n brief van meneer Van Velde oor geldsake, want hy het die verband wat hy op die land en geboue gehad het aan die skool present gegee. Daar is ook ’n boodskap van sy vrou. Dan praat hy van Marthaheim. Sal juffrou Van der Westhuizen tog nie ’n paar van haar meisies stuur om daar te speel nie? Hy skaam hom dat hy al die jare nooit daarheen gegaan het nie. Hy het die afgelope tien jaar vir niks lus gehad nie, maar nou gaan dit anders wees. Sy vrou het baie planne vir Marthaheim.
Ek sal maar dadelik bel, dink juffrou Van der Westhuizen.
Na ’n paar minute antwoord ’n stem.
Ja, dis mevrou Combrink. Ja, sy het vanoggend ’n brief van meneer Van Velde gekry waarin hy haar van sy plan vertel. Sy dink nie dis ’n baie goeie plan nie. So ’n besoek sou die kinders net in hulle werk steur en wie weet hoe lank dit sou neem om die orde weer te herstel?
Juffrou Van der Westhuizen bly beleefd, maar sy het dadelik ’n afkeer van die eienares van die stem. Dis hard en koud en glad nie simpatiek nie. Arme weeskinders! dink die hoof.
Sy is self nie eintlik opgewonde oor die plan nie. Net soos mevrou Combrink is sy bang dit sal probleme veroorsaak. Maar die Maasdorpmeisies is almal kinders van ryk ouers, of ten minste van ouers wat hulle alles kan gee, en dit sou hulle miskien goed doen om te sien dat daar ander kinders in die wêreld is wat dit nie so breed het nie.
Een van die onderwyseresse kan saamgaan om te sorg dat Breggie en haar matertjies hulle goed gedra. Mevrou Combrink probeer hard om dit uit te stel, maar juffrou Van der Westhuizen meen dat die volgende Woensdag geskik sal wees. Sy sal twaalf van die kleintjies stuur, want die weeskinders is almal jonk. Hulle kan ’n uur daar bly.
Mevrou Combrink is te kwaad om te groet.
Vanaand gaan Breggie ’n bietjie later bed toe as gewoonlik. Die ander kleintjies is al uitgetrek toe sy van die kantoor kom.
“Wat het sy gesê?” vra Heloise.
“Sy sê dis goed; ons mag gaan, maar ons moet baie gehoorsaam wees aan juffrou Cillié. Sy gaan saam. Ons moet probeer om die kinders ’n bietjie op te beur.”
Heloise klim in die bed.
“Ek wonder of ons nie op pad daarheen lekkers kan koop nie,” sê sy.
“Hoe kom ons daar?” vra Breggie. “Ek ken die dorp nie goed nie.”
“By die kerk verby en dan links. Steyn se winkel is net daar en ek het baie geld.”
“Waar het jy dit gekry?” vra Breggie, wat nou in haar nagklere plat op haar rug lê en beenoefeninge doen.
“Ek het dit verdien,” sê Heloise effens kortaf.
“Julle moet oppas,” vermaan Lina Weber. “Die
