en sien dat ons al te oud is om die lewe te geniet. Ja, kleintjie? Wat makeer?”
’n Klein meisie staan baie verleë voor haar.
“Kobie, Ruth roep jou.”
“Ag! Sowaar? Weet sy dat dit geld kos om met my te praat? En my kantoor is net van nege tot vyf oop.”
Die meisietjie lyk baie ongelukkig.
“Nou hardloop en sê ek kom. Ek het Ruth nog nie gesien nie,” sê sy vir die ander. “Ek gaan net om dag te sê. Wag vir my in die klaskamer.”
Sy spring soos ’n wildsbok weg en storm die prefekte se sitkamer in.
“Dag, meisies!” sê sy vrolik. “En het julle die vakansie geniet?”
Haar stem en houding is ’n nabootsing van die hoof s’n en die prefekte kan hul lag nie hou nie.
Sy verander haar stem skielik om juffrou Muller se koue, sarkastiese toon na te boots.
“Julle lyk taamlik gesond. Dit verskaf my groot genot, want ek sal hierdie kwartaal swaar kry om meetkunde in die matriekklas se koppe te kry. Miskien sal julle my kan help. Hoepla!”
Sy spring bo-oor ’n bank en gaan staan voor Ruth.
“Ja!” sê Ruth bitter. “Ek weet goed hoe dit gaan wees. Jy lyk pragtig sedig en soet en lief, asof jy elke regulasie gaan nakom.”
Kobie se lag klink soos silwer klokkies.
“Wat! Lyk ek vir jou so? Dan het jy verkeerd gekyk. Hierdie kwartaal gaan ek so lekker kry – ag! Jy kan jou nie voorstel nie! Ek is klaar met probeer om soet te wees. Elke kwartaal maak ek my byna dood vir die eer van die skool …” Die groot meisies stik. “En wie waardeer dit? Niemand nie! Nou, soos ek tien minute gelede hier buite gesê het, sal ek een van die dae vyftien wees en voor dit gebeur, wil ek ook iets van die lewe hê. Hulle wil my nou eenmaal graad tien laat skryf. Goed! Dan moet hulle self sorg dat ek deurkom, want ek –”
“Hou op, jou klein babbelbek!” sê Ruth. “En luister ’n bietjie. Wag, kom ons gaan liewers uit. Ons wil nie die ander met ons sake lastig val nie.”
“Ons gee nie om nie,” sê Freda. “Praat maar, as Kobie jou ’n kans sal gee.”
“Nee, dankie.” Ruth staan op. “Kom, Kobie. Ons sal buite gaan op en af loop.”
“Maar dis te koud!” kla Kobie. “Dis mos winter! Wil jy hê ek moet my dood gaan soek?”
“Toe maar! As jy drie weke in die Bosveld onder die sterre geslaap het, sal dit jou nie doodmaak om hier in die tuin te loop nie. Nadat ek jou alles vertel het, sal jy die koue vergeet.”
“Dan gaan ek eers my jas haal. Ek moet aan my gesondheid dink.”
Kobie draf weg en toe sy terugkom, steek haar kop soos ’n blommetjie uit die groot woljas uit.
“Brrr! Dis koud! Vertel maar jou verskriklike nuus.”
Ruth antwoord nie dadelik nie.
Dis reeds donker en agter die twee meisies skyn die ligte van die skool se vensters – byna honderd ligte, en elkeen vertel van die jong lewe van Maasdorp se skool. Ruth onthou hoe sy agt jaar gelede op ’n aand soos hierdie die eerste keer saam met haar groot susters skool toe gekom het. Sy het aan Lulu se hand vasgehou en gewonder of sy ooit al die kamers en meisies sou leer ken. Sedert daardie aand het sy geleer om Maasdorp baie lief te kry en sy wil graag met eer hiervandaan weggaan.
Haar stem is ernstig toe sy praat.
“Kobie, luister ’n bietjie.”
Kobie se bruin oë lag.
“Mag, ou Ruth! Jy word so prefekagtig; mens ken jou byna nie meer nie. Wat makeer nou?”
“Dis ma. Sy is vreeslik kwaad.”
Kobie steun.
“Tog nie vir my nie! Verlede kwartaal was ek taamlik menslik! Almal het so gesê en Wessie het my ’n goeie rapport gegee. Daar was natuurlik die moeilikheid met die spook, maar –”
“Nee, dit was nie regtig jy nie, maar jy weet hoe dit gaan. As een verkeerd doen, kry almal. Dis Heloise. Sy het ’n swak rapport gekry en sy was bang om dit huis toe te bring …”
“En wie sal sê die vrees was onnodig?” vra Kobie dramaties.
“Nou ja, sy het die ding weggegooi …”
“’n Slim plan!”
“Luister tog! Wessie het geskryf en die hele ding uitgelap.”
Kobie gaan op die grond sit.
“O aarde! Bedoel jy ma weet dit en Heloise leef nog?”
“Staan op, jou esel! Jy sal koue vat. Ja, sy leef, maar dis ook al. Ma het haar ’n verskriklike pak gegee.”
“Wat!” Kobie staan stil. “Regtig? Ek het darem gedink dit sou die einde wees van pakke as mens eers op kosskool is. Was dit regtig ’n pak?”
“Vra maar vir Heloise. Ek het ma gesoebat om haar nog ’n kans te gee, maar nee! Toe ek nog wou praat, vat sy die platriem van die haak af en gaan die trap op. Ek het gedink die kind word vermoor.”
“Dit verbaas my nie,” sê Kobie met gevoel. “Ek ken daardie platriem! Nou ja, dis alles baie treurig, maar dis verby. Ek het Heloise nie goed bekyk nie, maar so op ’n afstand lyk sy taamlik gesond. Sy en Breggie vertel mekaar van die vakansie.”
“Dis glad nie klaar nie. Ma was so kwaad, sy sê dis alles my skuld.”
“Hoekom?”
“Omdat ek julle twee nie oppas nie. Sy sê sy neem ons almal aan die einde van die kwartaal hier weg as daar ’n slegte woord in julle rapporte is. Dan mag ek nie universiteit toe gaan nie en julle sal by die huis bly waar ma ’n oog oor julle kan hou.”
“Wat?” skree Kobie, elke krul penorent van skrik.
“Ja, dis waar.”
“Bedoel jy dat as ek of Heloise skeeftrap, jy weggeneem sal word? Dit lyk vir my maar snaaks.”
“Dis nie vir my snaaks nie!” sê Ruth byna snikkend. “Wat sal die ander sê – Vera en almal? Ons het altyd gesê ons gaan saam universiteit toe. Van graad vyf af het ons daarvan gepraat, en nou …”
Kobie sug asof die einde van die wêreld aangebreek het. “Ja!” sê sy. “En net toe ek die heerlikste kwartaal van my lewe wou hê. Net toe ek ’n wonderlike plan gemaak het – nee! Dis te wreed van ma! As ek nou die kleinste dingetjie doen, sal ek dink dat ek jou kans op geluk verwoes. En moenie glo …” Kobie se stem bewe by die gedagte aan haar eie sorge, “moenie glo dat ek iets kan doen sonder om betrap te word nie. Nou ja, dit help nie om te praat nie. Ons moet besluit wat ons te doen staan.”
“Hoe bedoel jy nou?” vra Ruth sonder belangstelling.
“Van
